71ος Παράλληλος: Η Επιστροφή

Η περιοχη της προκυμαιας με τα ξυλινα σπιτακια να καθρεφτιζονται στο νερο ηταν πολυ ομορφη...



Νεαροκοσμος καθοταν στα ξυλινα decks κανοντας ηλιοθεραπεια ενω οικογενειες εκαναν περιπατους στα μικρα δρομακια και το ομορφο παρκο μπροστα στο νερο -τα παγκακια εδω ειχαν πολυ πλακα καθως ηταν φτιαγμενα απο κορμους δεντρων και ηταν σκαλισμενα να μοιαζουν με μικρα γουρουνακια!





Μια μικρη μαρινα με τα σκαφακια της ξεχωριζε σε μια ακρη...



...ενω παρακατω πολυτελη διαμερισματα ηταν χτισμενα ακριβως πανω στο νερο και ενωνονταν με την οχθη μεσω μικρων γεφυρων -δεν θα ηθελα καν να ρωτησω το κοστος ενος τετοιου σπιτιου...



Μεχρι και κανονικη παραλια ειχαν φτιαξει εδω!



Ολη η περιοχη ηταν γεματη μικρες καταπρασινες νησιδες γης που ενωνονταν μεταξυ τους με γεφυρακια και ηταν γεματες απο μονοπατια, παρκα αναψυχης και σπιτια -ηταν μια απο τις πιο εντυπωσιακες περιοχες της πολης.
Τα μεγαλα νεοκλασσικα που ξεπροβαλλαν αναμεσα στα δεντρα μαρτυρουσαν οτι αυτες οι νησιδες χρησιμευαν απο παλια ως τοποι διαμονης για τους πιο ευπορους κατοικους...



Κατευθυνθηκαμε σε μια απο τις πιο κοντινες νησιδες, την Pikisaari για να τη δουμε καλυτερα.
Περασαμε τη μικρη ξυλινη γεφυρα και μας καλοσωρισε μια αστεια πινακιδα που αναφεροταν στο τουριστικο τρενακι που εκανε το γυρο του νησιου καθε μια ωρα.
Ενα θεματακι με τα κουνουπια το ειχαν παντως...

Click this bar to view the full image.

Περιποιημενοι κηποι, λουλουδια, πετροχτιστα σπιτια με πεντακαθαρες αυλες και μικρα μονοπατια...



Εδω η μοντερνα αρχιτεκτονικη-σημα κατατεθεν της πολης εδινε μαθηματα υψηλης αισθητικης με αποτελεσματα που σε αφηναν με το στομα ανοιχτο.
Ψηλες ξυλινες κατασκευες με τεραστιες γυαλινες προσοψεις, απιστευτα ψηλα ταβανια που χωρουσαν ανετα αλλον εναν οροφο απο πανω, καθιστικα/decks ηλιοθεραπειας με απλετη θεα τριγυρω και υπεροχοι κηποι. Δεν ειχα ξαναδει κατι παρομοιο...

Click this bar to view the full image.

Δεν ηταν ομως μονο η μοντερνα αρχιτεκτονικη που εντυπωσιαζε εδω.
Τα παλια σπιτια ηταν βαμμενα σε διαφορα χρωματα, κοκκινα, κιτρινα, πρασινα και ηταν γεματα απιθανες λεπτομερειες που μπορουσα να τις χαζευω με τις ωρες. Πρωτη φορα εβλεπα σπιτι με σοφιτα ...φαρο!



Ακομα και εκεινα τα σπιτια με εντονη τη φθορα του χρονου επανω τους ηταν φροντισμενα, με λεπτομερειες απο την παλια ζωη των ανθρωπων εδω: παλιοι σταυλοι, τροχοι απο αμαξες, παλιες κεραμοσκεπες...
Στα ματια μου ηταν εξισου ομορφα με ολα τα μοντερνα ακριβα σπιτια.



Μεγαλοι αψεγαδιαστοι δρομοι χωρις ιχνος αυτοκινητων και σκουπιδιων, αλλα με πολλα ποδηλατα να βολταρουν...



Τα γερανια στα γλαστρακια στο κεφαλοσκαλο, τα αδεια μπουκαλια του γαλακτος που περιμεναν τον γαλατα και η σκουπα μπροστα στη παλια πορτα του σπιτιου.
Καλαισθησια και φροντιδα...

Click this bar to view the full image.

...εκει που το παλιο και κλασσικο εστεκε διπλα στο καινουργιο και μοντερνο σε μια αρμονικη συμβιωση και ισορροπια...

Click this bar to view the full image.

Περπατουσαμε πολυ ωρα ηδη.
Ο δρομος μας εβγαλε στο παλιοτερο εστιατοριο/καφε του μικροσκοπικου νησιου που οπως και τα αλλα παλια ξυλινα σπιτακια καποτε ηταν αποθηκη εμπορευματων και σταυλοι -ευκαιρια να απολαυσουμε ενα ζεστο καφεδακι λοιπον στο πιο ομορφο σκηνικο.

Click this bar to view the full image.

Ολο το εσωτερικο ηταν φτιαγμενο αποκλειστικα απο ξυλο -παλια κεντηματα στους τοιχους, σκαλιστες καρεκλες και στη μεση μια μεγαλη σομπα με μπρουτζινες τσαγιερες επανω της... Καπως ετσι ηταν τα καφενεια του παλιου καιρου εδω πανω!



Εβλεπα τον κοσμο τριγυρω να βουιζει χαρουμενος και ενοιωθα απολυτα ευτυχισμενος να βρισκομαι εδω τωρα. Ειναι καποιες φορες που ξαφνικα αποκτας επιγνωση του που ακριβως εισαι και τι κανεις και ειναι σαν να ξυπνας απο υπνο βαθυ. Συνηθως ζουμε ολοι βουτηγμενοι μεσα σε μια μουντη καθημερινοτητα, μια απεραντη βαρεμαρα που η επομενη μερα θα ειναι οπως η σημερινη και ολες οι προηγουμενες, υπερβολικα απασχολημενοι να κυνηγαμε τις υποχρεωσεις μας που δεν ειχαμε το χρονο να σταματησουμε λιγο και να σηκωσουμε το κεφαλι και να δουμε το κοσμο με αλλα ματια.
Ομως το ταξιδι σου χαριζει αυτη τη δυνατοτητα. Αφηνοντας πισω καθε τι γνωστο μαθαινεις να καλοδεχεσαι το αγνωστο και ανοιγεις τα ματια στον κοσμο εκει εξω... Δεν θα βαρεθω ποτε να το λεω: η ζωη ειναι πολυ μικρη για να την σπαταλαμε μεσα στη βαρεμαρα και την επαναληψη. Καθε ταξιδι το μονο που ζηταει ειναι θεληση και τρελα -ολα τα αλλα βρισκονται καθ' οδον. Η φυση του ανθρωπου ειναι εξω στο δρομο και οχι κλεισμενος στα κλιματιζομενα κλουβακια που εχουμε φτιαξει για παρτη μας...

Αφου καθισαμε αρκετη ωρα στο ομορφο μαγαζι χαζευοντας το κοσμο να περναει ξεκινησαμε για το νεοτερο κομματι του κεντρου για να δουμε και την υπολοιπη πολη.
Η αρχιτεκτονικη θυμιζε αρκετα τις βορειοδυτικες πολεις της Ευρωπης με μεγαλους πλακωστρωτους δρομους, πολυχρωμα νεοκλασσικα σε αριστη κατασταση και φαρδια πεζοδρομια. Οσο για τη καθαριοτητα και την ταξη αφηστε καλυτερα...

Click this bar to view the full image.

O περιπατος μας εβγαλε στο δημαρχειο της πολης, ενα εντυπωσιακο μεγαλο νεοκλασσικο κτηριο βαμμενο σε ενα ανοιχτο καφε χρωμα, μεσα μια ενα μικρο παρκο γεματο περιποιημενα λουλουδια μπροστα του.



Αν αυτη η υπεροχη εικονα δεν ηταν αρκετη, στο μικρο τοιχακι μπροστα στο δημαρχειο ειχαν φτιαξει κατι απιθανο: μια σειρα απο μικρα γλυπτα μπρουτζινα ανθρωπακια που απεικονιζαν την ζωη στη πολη οπως ηταν πριν πολλα χρονια.
Ο μαραγκος, ο ταχυδρομος, η φουρναρισσα, ο στρατιωτης, η γυναικα με το παιδι στην αγκαλια, η ηλικιωμενη γριουλα, ο πλουσιος τραπεζιτης, οι εργατες...



Η προσοχη στη λεπτομερεια ηταν το κατι αλλο. Το πιτσιρικι που καθοταν μπροστα στο πεζουλι φορουσε ενα πλεκτο μικρο κασκολ -δωρακι απο καποια κατοικο της πολης!



Η Oili διασκεδαζε πολυ με τις αντιδρασεις μου. Για καποιον ντοπιο ολα αυτα που εγω εβρισκα εντυπωσιακα, η οργανωση η καθαριοτητα η καλαισθησια, ηταν πραγματα αυτονοητα. Δεν μπορουσα να της εξηγησω ομως το πως ειναι να εχεις μαθει να ζεις θελοντας και μη σε ενα τοπο που ολα ειναι χυμα, κανεις δεν σεβεται τον συνανθρωπο του, οπου τα σκουπιδια κανουν βουνα στους δρομους επειδη ο δημος αφησε ξανα απληρωτους τους καθαριστες, οπου καθε οπαδος με IQ αμοιβαδας θεωρει μαγκια να γεμισει πινακιδες με αυτοκολλητα και τοιχους με συνθηματα, οπου σε καθε "επεισοδιο" για τα καναλια των οκτω τα γνωστα καλοπαιδα σπανε μαρμαρα απο πλατειες για να πεταξουν στα εταιρα καλοπαιδα που προασπιζουν το καλο μας με χημικα καθε ειδους, οπου η καταναλωτικη μανια μας εκανε να αγορασουμε ολοι αυτοκινητα και ας μην εχουμε καν χωρο να τα παρκαρουμε ποσο μαλλον να τα κινησουμε στους αναρχους και βομβαρδισμενους δρομους μας...
Σιγουρα και εδω οι ανθρωποι ειχαν προβληματα ομως τα οσα εβλεπα με εκαναν ειλικρινα να αναρωτιεμαι για πιο λογο ανεχομαστε να ζουμε στις συνθηκες που βιωνουμε τοσα χρονια...

Ηταν ωρα να παρουμε το δρομο της επιστροφης για το σπιτι, ομως πριν απο αυτο ηθελα να κανουμε μια σταση για να δοκιμασω μια φημισμενη λιχουδια της Φινλανδιας: τις Karelian pies, κατι μικρες παραδοσιακες πιτες απο την περιοχη Karelia της ανατολικης Φινλανδιας που σημερα ηταν διαδεδομενες σε ολη τη χωρα.



Εμοιαζαν λιγο με τα δικα μας πεινιρλι -μια μικρη ζυμαρενια ανοιχτη πιτα με γεμιση στη μεση.
Παραδοσιακα η γεμιση ηταν αλεσμενο κριθαρι με αλευρι, αλλα αργοτερα προστεθηκαν νεες εκδοχες με πατατα, σικαλη η ρυζι.
Σημερα η πιο διαδεδομενη συνταγη ηταν μια λεπτη ζυμη με γεμιση ρυζιου, συχνα με τη προσθηκη αυγοβουτυρου (βουτυρο ανεμειγμενο με κομματακια βραστου αυγου ) πανω απο τη ζεστη πιτα.



Και οι γαστρονομικες απολαυσεις δεν ειχαν τελειωσει εδω. Στο σπιτι μας περιμενε ενα θεσπεσιο δειπνο που ειχε ετοιμασει η Paula, με γλασαρισμενα φιλετα χοιρινου, βραστες πατατες, λαχανικα και αυγοβουτυρο για σαλτσα.



Εξαιρετικη παρεα, ομορφα μερη, απιθανο φαγητο, γελιο... Υπηρχε τροπος να γινει ακομα καλυτερη η μερα μου; Υπηρχε.
Αφου αποδεκατισαμε και το τελευταιο ιχνος φαγητου απο τα κουζινικα σκευη κατσαμε εξω στο κηπο με ενα καφεδακι για να χαρουμε την απογευματινη λιακαδα και πιασαμε τη κουβεντα περι παραδοσεων των Φινλανδων. Μια απο τις πιο γνωστες ηταν -τι αλλο;- η σαουνα.
Οταν η Oili εμαθε οτι δεν ειχα κανει ποτε πριν σαουνα αρχισε να επιμενει να το δοκιμασω. Η σκεψη του να καθομαι να ιδρωνω μεσα σε ενα αποπνικτικα ζεστο κουτι δεν ηταν το καλυτερο μου αλλα ποτε θα ξαναειχα την ευκαιρια να κανω μια αυθεντικη σαουνα αν οχι εδω;

Η Paula ετοιμασε το μικρο ξυλινο δωματιο της σαουνας. Στη μια πλευρα του δωματιου υπηρχε ενας μεγαλος ξυλινος παγκος για να καθεσαι, ενα δοχειο γεματο νερο και ακριβως απεναντι μια ηλεκτρικη σομπα με ενα φαρδυ ανοιγμα γεματο κατι μεγαλες γκριζες πετρες οι οποιες θερμαινονταν.
Με μια μεγαλη κουταλα εριχνες νερο πανω στις καυτες πετρες και οι υδρατμοι απο το νερο που εξατμιζοταν γεμιζε το δωματιο ανεβαζοντας τη θερμοκρασια οσο περισσοτερο αντεχε. Οι Φινλανδοι τυπικα μπορουσαν να καθονται σε θερμοκρασιες απο 70 μεχρι 90 βαθμους για μεγαλα χρονικα διαστηματα κατι που μου εμοιαζε αδιανοητο. Εδω 40 βαθμοι το καλοκαιρι και παθαινα κλακαζ.

Αυτο που επακολουθησε ομως ηταν μια πρωτογνωρη εμπειρια. Καθως η θερμοκρασια ανεβαινε ο ιδρωτας αρχισε να τρεχει σαν ποταμι. Δεν μπορουσα να καταλαβω αν ηταν νερο ολο αυτο η ιδρωτας ομως εσταζα απο παντου. Εριχνα νερο πανω στις πετρες και ενα νεο κυμα ζεστης με χτυπουσε καθως οι υδρατμοι κυκλωναν το δωματιο.
Παροτι καθομουν ακινητος, οι σφυγμοι της καρδιας αρχισαν να αυξανονται συνεχως, τα ματια μου εκαιγαν και η αναπνοη γινοταν ολοενα και πιο δυσκολη απο την εντονη ζεστη.
Απο ενα σημειο και μετα το σωμα μου ειχε παραλυσει εντελως και το μυαλο ειλικρινα δεν μπορουσε να σκεφτει τιποτα -ηταν ενα απολυτο κενο!
Το μονο που μπορουσα να κανω ειναι απλα να καθομαι εκει και να προσπαθω να αντεξω την απιστευτη ζεστη που ερχοταν σε κυματα.

Ειχα χασει καθε αισθηση του χωρου και χρονου, ομως οπως ειδα μετα αντεξα σχεδον μια ωρα μεσα στη σαουνα.
Βγηκα εξω και εκανα ενα ντους σκεπτομενος οτι θα παγωσω αλλα προς μεγαλη μου εκπληξη ανακαλυψα οτι δεν ενοιωθα κανενα απολυτως κρυο! Το σωμα μου ηταν τοσο ζεστο που ακομα και παγωμενο να ηταν το νερο δεν θα με πειραζε -ετσι εξηγουταν που εβλεπα Σκανδιναβους σε φωτογραφιες να βγαινουν απο τη σαουνα και να κυλιουνται στο χιονι ανενοχλητοι!

Ενοιωθα σαν καινουργιος ανθρωπος -εδω ταιριαζε απολυτα η εκφραση "του κουτιου"! Βγηκα στο κηπο ξυπολητος οπου με περιμενε η φιλη μου και το χαμογελο μου τα ελεγε ολα. Ειχα μολις κανει μια απιθανη σαουνα, και τωρα αραζα στο κηπο με φιλους και πινοντας μπυρες. Χαλαρωση the Finnish way.
Το μονο που ελειπε τωρα για να γινω Φινλανδος ηταν να κοβω ξυλα και να φωναζω "perkele"* δυνατα!

(* πολυ συνηθισμενη εκφραση των Φινλανδων που σημαινει "διαολε" και χρησιμοποιουταν συχνα στη καθομιλουμενη περιπου οπως εμεις εχουμε το γ@μωτο)