71ος Παράλληλος: Η Επιστροφή

Day 15
Inari (FI) - Rovaniemi - Oulunsalo (FI)
560 km

Αλλη μια μερα στο δρομο ξημερωσε. Αν και τεχνικα δεν νυχτωσε και ποτε. Το βραδυ επεσα να κοιμηθω με το φως του ηλιου εξω απ' το μικρο παραθυρο του δωματιου να χτυπα τα στορια και το πρωι σηκωθηκα με ακριβως το ιδιο φως.
Ο απολυτος αποπροσανατολισμος. Το μονο που κρατουσε το σωμα μου απ' την αποδιοργανωση ηταν το ρολοι στον τοιχο.
"12 το βραδυ. Κοιμησου. 8 το πρωι. Ξυπνα."

Πηγα στη κουζινα, εφτιαξα καφεδακι και εκατσα να χαζευω τη θεα της λιμνης απ' τα μεγαλα παραθυρα του σαλονιου.
Ο Marko κοιμοταν του καλου καιρου και δεν ημουν σε βιασυνη να τον ξυπνησω. Σκεφτηκα το ταξιδι μου και τα οσα ειχα δει μεχρι τωρα. Τα μερη που ειδα, τους ανθρωπους που γνωρισα, τις περιπετειες που εζησα.
Ειναι πολυ ιδιαιτερο συναισθημα να βγαινεις στο δρομο χωρις να ξερεις τι σε περιμενει. Σου δινει μια φοβερη ελευθερια που σπανια μπορεις να βρεις οταν εισαι εγκλωβισμενος στην καθημερινοτητα της "κανονικης" σου ζωης.
Και καθε φορα που ταξιδευεις γυριζεις διψασμενος για αλλα τοσα, ξανα και ξανα.
""Ειν' η δικη σου η ατελειωτη διψα / ειναι η διψα που σε κρατα ζωντανο / ειναι η διψα για καθαρο ουρανο" -ποσο αληθινο αυτο το στιχακι...

Θα μπορουμε να συνεχισουμε να ταξιδευουμε αραγε; Κοντρα στις αντιξοοτητες και σε ολα αυτα που μας θελουν γραναζακια του συστηματος;
Και το μεγαλυτερο ερωτημα ολων: θα αντεξουμε να πληρωνουμε το τιμημα του ταξιδιωτη;
Το ειχα πει και παλιοτερα: Αυτος που ταξιδευει παντα πρεπει να φευγει... Ειναι η ιδια η φυση του ταξιδιου αυτη.
Και το τιμημα το ειχα ηδη νοιωσει καλα στο πετσι μου σ' αυτο το ταξιδι.
Γυριζεις τον κοσμο, παιρνεις απιστευτες εικονες, ζεις μοναδικες καταστασεις, γνωριζεις υπεροχους ανθρωπους.... ομως ολα περνανε μπροστα σου σαν ταινια, εισαι εκει αλλα δεν εισαι πουθενα.
Δεν ριζωνεις. Ευχη και καταρα μαζι...

Εγω ομως την αποφαση μου -για καλο η κακο- την ειχα παρει απο παλια και με ειχε οδηγησει εδω τωρα. Σε αυτο το πανεμορφο μερος να σχεδιαζω αλλη μια μερα ταξιδιου. Και οταν ανοιγα αυτους τους παλιους χιλιοσκισμενους χαρτες ηταν σαν το πιο λαμπρο φως της ημερας που εδιωχνε ολες τις σκοτεινες σκεψεις του νου.

Επρεπε να ξεκινησω να ετοιμαζομαι.
Σχεδον 600 χιλιομετρα με χωριζαν απο το Oulu, οπου με περιμενε η υπεροχη Φινλανδη φιλη μου η Oili για να με φιλοξενησει στο πατρικο της. Ομως πριν απο αυτο δεν θα μπορουσα να παραλειψω ενα ακομα μερος που ηθελα απο καιρο να δω: το χωριο του Αη Βασιλη στο πασιγνωστο Rovaniemi και το περασμα του Αρκτικου κυκλου ξανα -προς τα νοτια αυτη τη φορα.
Σημερα μας περιμενε μεγαλη μερα.

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 800x608.

Πηγα και ξυπνησα τον πανυψηλο Φινλανδο που ροχαλιζε ακομα μακαριως -αν τον αφηνα θα κοιμοταν μεχρι τον αλλο μηνα!
"Αντε Marko, ειναι ωρα να παρουμε τους δρομους φιλε!"

Οταν οι λεπτομερειες δειχνουν το μερακι των ανθρωπων: μπρελοκ μινι-κορμος (αληθινου) δεντρου...



Η συνεχεια γνωστη: το βασανο του μαζεματος των πραγματων και η γλυκεια προσμονη της αγνωστης διαδρομης που ανοιγεται μπροστα μας, η αιωνια υποσχεση οτι θα ξαναρθεις να δεις οσα δεν προλαβες, ο φιλος που χαμογελαει καβαλα στη μηχανη του, το κλικ της 1ης στο κιβωτιο και το κατεβασμα της ζελατινας... Φυγαμε!



Σημερα παροτι ο προορισμος και των δυο μας θα ηταν το Oulu, ο Marko δεν ηθελε να παρει το κεντρικο δρομο αλλα να κοψει μεσα απο μικρους επαρχιακους.

O Marko σημερα ηθελε να παει μεσω επαρχιακων δρομων μιας που οι απεραντες ευθειες του κεντρικου δρομου δεν ηταν οτι καλυτερο για τη μικρη Shadow. Εγω απ' την αλλη μιας που ηθελα να δω και το Rovaniemi πριν τον τελικο προορισμο της μερας αποφασισα οτι θα ηταν καλυτερο να παρω την εθνικη οδο -κατι που θα αποδεικνυοταν σοφη επιλογη στη συνεχεια... Δωσαμε ραντεβου στο Oulu και αποχαιρετιστηκαμε προσωρινα. Θα τα λεγαμε παλι συντομα.

O δρομος αγνωστος απλωνοταν ξανα μπροστα μου, ενα πανεμορφο τοπιο και στα ακουστικα ο Warren Hayes με το Banks of the Deep End να τραγουδαει τις σκεψεις μου...
"On the banks of the deep end
Where your soul is your best friend
Searching for a reason to go astray
Wild dreams turn to nightmares
Silver clouds turn to golden stairs
And everything that you used to know is slipping away..."

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x768.

Οδηγοντας πανω σ' αυτο το σχετικα μικρο δρομο σκεφτομουν οτι αν αυτο ηταν η εθνικη οδος τους, τοτε οι μικροτεροι επαρχιακοι δρομοι πως θα ηταν; Μια σχετικα συντομη παρακαμψη μου εδωσε την απαντηση. Εδω οι ανθρωποι δεν θεωρουσαν την ασφαλτο ιδιαιτερα σημαντικη...



Πως μπορει μια πινακιδα να σου εξαψει τη φαντασια και να σε καθηλωσει;
Μπορει να γραφει Nord Kapp η και....



Βρισκομουν εξω απ' το Ivalo τωρα τη τελευταια πολη της βορειας Φινλανδιας πριν τα συνορα με τη Ρωσσια.
Τετοια ονοματα πολεων μου εμοιαζαν μυθικα και δεν μπορουσα να πιστεψω οτι ημουν τοσο κοντα τωρα!
"Καποια αλλη φορα καλη μου" ψιθυρισα...

Εντελως τυπικα και με την ηλιθια τυχη μου καθως συνεχισα να ταξιδευω νοτια μεσα απ' αυτο το απεραντο δασος που καποιοι ονομαζαν Φινλανδια ειδα τα συννεφα στον οριζοντα να πυκνωνουν. Ηταν τοσο πολυ να ζητησω μια μερα χωρις βροχη ετσι για αλλαγη;

Συντομα σαν ειρωνικη απαντηση στην ερωτηση μου η βροχη αρχισε να πεφτει δυνατα αλλα εγω συνεχισα. Ειπαμε: κρατουσα το "παραθυρο των δεκα λεπτων". Αντι να σταματαω καθε τρεις και λιγο για αδιαβροχα συνεχιζα κανονικα και μονο αν η βροχη δεν σταματουσε μεσα σε δεκα λεπτα εβρισκα ενα μερος να σταματησω, να στεγνωσω λιγο και να βαλω τα αδιαβροχα.

Αυτη τη φορα ολα εδειχναν οτι η τυχη δεν θα ηταν με το μερος μου. Τα δερματινα ειχαν αρχισει να μουσκευουν -μπορει να κρατουσαν ακομα αλλα αν συνεχιζα μεσα σ' αυτη τη βροχη δεν θα εμενα στεγνος για πολυ.



Καπου εκει ενα βενζιναδικο εμφανιστηκε στη μεση του πουθενα. Γυρω μου το μονο που εβλεπα ηταν δαση, γκριζο ουρανο και βροχη.
Ηταν να απορει κανεις γιατι αυτοι οι ανθρωποι εδω πανω ηταν τοσο καταθλιπτικοι;

Καθως εστριψα στην εισοδο του πρατηριου, ενα νεαρο παλικαρι στεκοταν στην ακρη του δρομου με ενα μεγαλο σακο διπλα του μουσκεμα απ' τη βροχη, ενω περιμενε να βρεθει καποιος να τον παρει μαζι του. Οτοστοπ σε τετοιες συνθηκες.... Τον ταλαιπωρο!
Ομως εκεινος εμοιαζε να ειναι απολυτα ενταξει με τη κατασταση του. Χαμογελασα. Παιρνεις τα χαρτια που σου μοιραζονται στη παρτιδα της ζωης και κανεις το καλυτερο που μπορεις με οτι εχεις. Μαθημα ζωης και ζωης ευτυχισμενης!

Παρκαρα τη μηχανη και πηγα κλασσικα κατευθειαν για τις τουαλετες για να στεγνωσω. Σκουπισμα κρανους, μπουφαν, παντελονιου, γαντιων και λοιπου εξοπλισμου... Τωρα ενοιωθα πολυ καλυτερα!
Βγηκα και επομενη σταση ηταν στο γκισε για τον απαραιτητο καφε, κανα δυο κρουασαν και ενα ομορφο χαμογελο: πρωινο on the road.

Εκατσα στα μικρα τραπεζακια στην ακρη της σαλας και χαζεψα τις μικρες λεπτομερειες της καθημερινοτητας των ντοπιων γυρω μου.
Ενοιωθα σαν ενας εξωτερικος παρατηρητης που εβλεπε μια ταινια να ξεδιπλωνεται μπροστα του: εξω απ' τα παραθυρα η βροχη συνεχιζε να πεφτει δυνατα πανω στο γκριζο και μελαγχολικο σκηνικο. Υπο αλλες συνθηκες, με τους ανθρωπους να καθονταν εξω στον καλοκαιρινο ηλιο το μερος θα εμοιαζε εντελως διαφορετικο αλλα τωρα... Αυτο ελεγαν καλοκαιρι αυτοι οι ανθρωποι εδω;
Τιποτα δεν θυμιζε οτι ειμασταν στη καρδια του καλοκαιριου τωρα!

Στο απεναντι τραπεζι τεσσερα πιτσιρικια καθονταν χωρις να κανουν τιποτα: Δεν μιλουσαν, σχεδον δεν κινουνταν καν. Απλα καθονταν εκει δειχνοντας να βαριουνται απιστευτα. Μπροστα τους μια μικρη τηλεοραση εδειχνε ενα τελειως αχρωμο ντοκυμαντερ για το ψαρεμα, ενω ακριβως πισω τους ηταν μια σειρα απο "φρουτακια", οπου καποιοι μεγαλυτεροι ανθρωποι καθονταν και τα ταιζαν συνεχως χρηματα αδιαφορωντας για τα παντα γυρω τους.

Ενοιωσα μια βαθεια λυπη για αυτους. Εθισμενοι στο τζογο να χανουν τα λεφτα τους σε αυτες τις αηδιες...
Δεν ειχαν τιποτα καλυτερο να κανουν ενα τετοιο πρωινο Σαββατου ρε γ@μωτο; Να πανε για δουλεια η για ψωνια; Να μεινουν στο κρεβατι με τις αγαπημενες τους; Να κανουν ερωτα; Να παιξουν με τα παιδια τους; Να παρουν ενα ομορφο πρωινο και να διαβασουν τα νεα, να πανε επισκεψη στους γειτονες, η απλα να περπατησουν στη βροχη παρεα με ενα φιλο;
Το θεαμα με εκανε γεμιζε μελαγχολια αλλα και θυμο μαζι. Ανοητοι ανθρωποι χαραμιζουν τις ζωες τους ενω εχουν ολα οσα καποιοι αλλοι παλευουν να βρουν. Ενα μερος που να λες σπιτι, μια οικογενεια, μια κοινοτητα...

Ενα απο τα παιδια τραβηξε ιδιαιτερα τη προσοχη μου. Ηταν το μεγαλυτερο ολων, ενα κοριτσι γυρω στα 14-15. Ειχε αυτη την υπεροχη Σκανδιναβικη ομορφια, ομως οντας στην εφηβια το προσωπο της ηταν γεματο σπυρια και κοκκιναδια. Εμοιαζε να ειναι η πιο απογοητευμενη ολων να βρισκεται σ' αυτο το μερος.
Προσπαθησα να σκεφτω το πως θα ενοιωθε. Να εισαι εφηβος με τις ορμονες να κανουν παρτυ, με το προσωπο σαν πιτσα απο τα σπυρια και να βρισκεσαι κολλημενος σε ενα τραγικο βενζιναδικο στη μεση του πουθενα, με τον πατερα πανω απο κεφαλι σου να τζογαρει κολλημενος στα μηχανηματα και εσυ να εισαι υποχρεωμενος να περιμενεις βλεποντας ενα ντοκυμαντερ για το πως ψαρευουν πεστροφες!

Γυρισε και με κοιταξε με ενα αδειο βλεμα. Στοιχηματιζα οτι θα προτιμουσε να βρισκεται οπουδηποτε αλλου στο κοσμο αυτη τη στιγμη...
Δεν ηταν ομως η μονη που με κοιτουσε -οι υπολοιποι θαμωνες με παρατηρουσαν και εκεινοι διακριτικα αλλα δεν με πειραζε.
Υποθετω οτι σε αυτο το σκηνικο θα μπορουσα καλλιστα να ειμαι και ενας πρασινος εξωγηινος που επινε καπουτσινο στη γωνια του.

Οι σκεψεις μου διακοπηκαν αποτομα απο το βαρυ τετρακυλινδρο γουργουρητο καποιας μηχανης που ερχοταν. Κοιταξα εξω και μια παλια Honda CBR1000 με δυο αναβατες μπηκε στο βενζιναδικο και αραξε. Μπηκαν στο μαγαζι και πηγαν κατευθειαν στις τουαλετες, ακριβως οπως ειχα κανει και εγω. Εσκασα στα γελια! Η διαδρομη του μηχανοβιου! Πρωτα πας στη τουαλετα να στεγνωσεις και μετα ολα τα υπολοιπα!
Τελικα ολοι εμεις οι μηχανοβιοι ειμαστε παλαβη αλλα υπεροχη φαρα! Μονο ενας ιδιαιτερος τυπος ανθρωπου θα επελεγε να ρισκαρει τη ζωη του πανω σε δυο ροδες, εκτεθειμενος στα στοιχεια της φυσης με βροχη, αερα, χιονι, καυσωνα, αλλα να που καποιοι απο εμας το κανανε αυτο εσκεμμενα. Ηταν η αισθηση του να νοιωθεις ζωντανος; Η αναγκη να μεινεις οσο γινεται μακρυτερα απο τις αβουλες μαζες καταναλωτικων προβατων που επιλεγουν το "ασφαλες", που ακολουθουν τη λογικη και κανουν αυτα που κανουν ολοι οι υπολοιποι επειδη αυτο ειναι το σωστο;

Θα μπορουσαν να ειναι ολα αυτα και ακομα παραπανω. Οι δυο καβαλαρηδες βγηκαν απο τη τουαλετα και προσεξα οτι ηταν πατερας και γιος! Ποσο τελειο ηταν αυτο;; Χαμογελασα και σκεφτηκα οτι αυτο ηταν ενα ακομα μεγαλο μου ονειρο: να ταξιδευω μια μερα παρεα με τα παιδια μου σε αγνωστες διαδρομες του κοσμου...

Εξω η βροχη ειχε κοψει και ηταν ωρα να πηγαινω.
Εγνεψα "γεια" στους μαυροφορεμενους αναβατες και βγηκα εξω. Ο φρεσκος αερας μυριζε εντονα βρεγμενο χωμα. Στην ακρη του δρομου το παλικαρακι ηταν ακομα εκει, ολη αυτη την ωρα μεσα στη βροχη...
Τον χαιρετησα καθως περασα μπροστα του και εκεινος μου χαρισε ενα υπεροχο μεγαλο χαμογελο!
Τελικα ο κοσμος ειναι πανεμορφος οταν εχεις τα ματια να τον δεις...



Με τη βροχη να ειναι παρελθον ο δρομος τωρα ηταν ανοιχτος για το Rovaniemi και ο ηλιος που εκανε δειλα την εμφανιση του πισω απ' τα συννεφα αναδεικνυε την ομορφια αυτου του τοπου. Δαση και λιμνες μεχρι εκει που εβλεπε το ματι...

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x768.

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x768.

Μπορει εδω τα τοπια να ηταν πολυ διαφορετικα απο εκεινα της Νορβηγιας ομως δεν επαυαν να ειναι πραγματικα υπεροχα!

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x469.

Με τη διαθεση στα υψη τωρα, δυναμωσα το MP3 και ανοιξα το γκαζι. Oasis - Hello

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x768.

Συντομα ειχα φτασει εξω απ' το περιβοητο Rovaniemi. Δεν ξερω πως και γιατι αλλα στο μυαλο μου το χωριο του Αη Βασιλη ηταν στο κεντρο μιας μικρης κωμοπολης. Η πραγματικοτητα δεν θα μπορουσε να ειναι πιο διαφορετικη.

Το χωριο του Αη Βασιλη στη πραγματικοτητα βρισκεται εξω απο το Rovaniemi, και ειναι ενα μεγαλο θεματικο παρκο, κατι σαν τη Disneyland των Φινλανδων. Εξω απ' τη πολη ομως; Γιατι;

Ο λογος ηταν απλος: ηταν χτισμενο ακριβως επανω στον Αρκτικο Κυκλο.

Click this bar to view the full image.

Το μερος ηταν πολυ ομορφο, με πολυ προσεγμενες μικρες λεπτομερειες. Χριστουγεννιατικα στολιδια, διακοσμησεις, πολυχρωμα λουλουδια παντου...



Ηταν ηδη απογευμα και σε λιγες ωρες το παρκο θα εκλεινε οποτε η πρωτη σταση ηταν στα μικρα μαγαζακια με σουβενιρ για τα απαραιτητα αυτοκολλητα.
Αυτο το μερος ηταν η χαρα του παιδιου!



Απο τα ηχεια που ηταν διασπαρτα στο παρκο ακουγονταν διαφορα χριστουγεννιατικα τραγουδια, μια μαλλον αποτομη αντιθεση με τη γλυκεια ζεστη του καλοκαιρινου απογευματος τωρα.
Καποιοι θα μπορουσαν να πουν οτι το ολο θεμα ηταν μια κιτς υπερτουριστικη παγιδα αλλα αν δεν το επαιρνες στα σοβαρα το διασκεδαζες με τη ψυχη σου. Εγω δεν χορταινα να περπαταω τριγυρω και να χαζευω σαν παιδι τα χρωματα και ολες τις απιθανες λεπτομερειες!

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x681.

Στο κεντρο του χωριου υπηρχε μια μεγαλη αυλη οπου δεσποζε ενα μεγαλο κτηριο: το γραφειο του κυρ Μπιλυ αυτοπροσωπως...
(Βεβαια εδω τον ελεγαν Νικο αλλα αυτο δεν ειχε και μεγαλη σημασια...)



...ενω γυρω απο το χωριο, υπηρχε ενα μεγαλο αλσος γεματο δεντρα και μονοπατια οπου ο κοσμος μπορουσε να κανει περιπατους και να βλεπει -τι αλλο;- τους ταρανδους και τα μικρα σπιτακια των ξωτικων.

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x681.

Oμως στην κυριως αυλη υπηρχε μια ακομα μεγαλη ατραξιον... O Αρκτικος Κυκλος περνουσε ακριβως απο το κεντρο του χωριου και σηματοδοτουνταν με μια μεγαλη λευκη γραμμη με τις συντεταγμενες επανω της...
66° 32' 35": Arctic Circle ξανα

Click this bar to view the full image.

Τα παντα εδω ηταν φτιαγμενα απο πετρα και ξυλο, εναρμονισμενα με το περιβαλλον και οσο πιο κοντα σε ενα παραδοσιακο Φινλανδικο χωριουδακι οσο θα γινοταν.

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x681.