Μια ιστορική αναδρομή της Χώρας (ΛΙΓΟΥΔΙΣΤΑ) Καιι της ευρύτερης περιοχής
ΕΝΕΤΟΚΡΑΤΙΑ
Β Περίοδος
Η Πελοπόννησος πέρασε σε Τουρκική κυριαρχία όταν το 1453 αλώθηκε η Κωνσταντινούπολη. Οι Βενετοί μετά τη σταδιακή παρακμή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ,17ος αι., επανήλθαν στις παλιές κτήσεις τους. Τον Ιούνιο του 1686 κατέλαβαν το Παλιόκαστρο και τον Ιούλιο τους παραδόθηκε το Νιόκαστρο.
Οι Βενετοί χώρισαν την Πελοπόννησο σε τέσσερα διαμερίσματα (territori), στο διαμέρισμα της Μεσσηνίας πρωτεύουσα ήταν το Νιόκαστρο (Navarino Nuovo)33.
Στα 1689 κατά την απογραφή Corner εκτός από τη LIGOUDISTA34 αναφέρεται και ο οικισμός CAVALARIA35. Τα δύο χωριά ανήκουν στο TERRITORIO DI NAVARIN – Ναβαρίνο. Η μεν LIGOUDISTA έχει 201 κατοίκους (68 άνδρες, 40 αγόρια, 65 γυναίκες, 28 κορίτσια) η δε CAVALARIA έχει πληθυσμό 120 κατοίκους. (37 άνδρες, 20 αγόρια, 44 γυναίκες, 19 κορίτσια )36.
Κατά την απογραφή Grimani 1700, η οποία είναι αναλυτικότερη ο πληθυσμός και των δύο οικισμών έχει αυξηθεί. Η LIGOUDISTΑ έχει 385 κατοίκους και η CAVALLARIA – Καβαλλαριά 25437.
Οικισμοί |
LIGOUDISTΑ |
CAVALLARIA |
||
|
Οικογένειες |
83 |
62 |
||
|
Άνδρες |
Γυναίκες |
Άνδρες |
Γυναίκες |
|
|
Ηλικία 1-16 |
95 |
77 |
59 |
61 |
|
16-30 |
35 |
43 |
31 |
27 |
|
30-40 |
28 |
22 |
15 |
10 |
|
40-50 |
17 |
12 |
10 |
8 |
|
50-60 |
12 |
8 |
||
|
υπερήλικες |
20 |
24 |
10 |
15 |
Σύνολο |
385 |
254 |
||
Την εποχή αυτή , της Β΄ Ενετοκρατίας (1685-1715), σε έγγραφα των αρχείων Ενετίας του 1699, τα δύο χωριά ανήκουν στην επισκοπή Ανδρούσης. Στην Καβελαριά ανήκαν δέκα εκκλησίες μέσα και έξω από το χωριό, οι οποίες είχαν και αγροτική περιουσία, κυρίως ελιές και αμπέλια. (και 11 χαλασμένες) Η Λιγούδιστα είχε έξι εκκλησίες με αγροτεμάχια (και 10 χαλασμένες)38. Πολλές από αυτές σώζονται μέχρι και σήμερα. Σε άλλο επίσημο βενετικό έγγραφο του 1704, τα δύο χωριά (LIGUDISCA, CAVALLARIA) ανήκουν στην « Provincia di Messenia» και στο TERRITORIO του Ναβαρίνο39.
33 βλ. όπ. 28, σ. 39.
34 βλ. όπ. 28. σ. 41,42. Από το 1684 οι Βενετοί ξεκίνησαν εκστρατεία ως το 1687 είχαν
καταλάβει τα παραθαλάσσια φρούρια της Πελοποννήσου. Γενικός αρχηγός ήταν ο
δόγης Φραντζέσκο Μοροζίνι.
35 βλ. όπ. 4, τοπωνύμιο αρθ.4045,σ.180, η Λιγούδιστα (νεωτ. Χώρα), κατ.
Λιγουδιστιανός. (Σλαβικό τοπωνύμιο)
36 βλ. όπ. 4, τοπωνύμιο αρθ.2199, σ.139, η Καβαλαρά, Καβελαριά.(Βυζαντινό
τοπωνύμιο).
37 Β. Παναγιωτόπουλος, Πληθυσμός και οικισμοί της Πελοποννήσου, 13ος –18ος
αιώνας. Ιστορικό Αρχείο Εμπορική Τράπεζα της Ελλάδος. σ. 226.
38 βλ. όπ. 37, σ. 262.
39 Κ. Ντόκου, Η ΕΝ ΠΕΛΟΠΟΝΗΣΩ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ
ΠΕΡΙΟΔΟΝ ΤΗΣ Β΄ ΕΝΕΤΟΚΡΑΤΙΑΣ. BYZANTINISCH – NEUGRIECHISCHE
JAHRBUCHER , (1977-1984), Athen 1985, σ. 348.