Η Απελευθέρωση του Γένους.

Στις 23 Σεπτεμβρίου του 1821 οι έλληνες μαχητές καταλαμβάνουν την Τρίπολη. Η κατάληψη του διοικητικού και στρατιωτικού κέντρου των Οθωμανών ήταν κάτι περισσότερο από απαραίτητη για την εμπέδωση της επανάστασης στην Πελοπόννησο. Με την απελευθέρωση της Τρίπολης μπήκαν τα θεμέλια για την τελική επιτυχία της επανάστασης.

Η επόμενη μεγάλη μάχη έγινε τον επόμενο χρόνο στις 29 Ιουνίου στα Δερβενάκια όπου ο Κολοκοτρώνης καταστρέφει ολοσχερώς την στρατιά του Δράμαλη. Εκείνη την εποχή ξεκινά η μεταστροφή της Αγγλικής πολιτικής απέναντι στην επανάσταση των Ελλήνων με την παρουσία του Τζόρτζ Κάνιγκ ως υπουργού Εξωτερικών της Αγγλίας.

Τον Ιανουάριο του 1823 οι Έλληνες παίρνουν το Ναύπλιο και η πόλη ορίζεται ως έδρα της επαναστατικής κυβέρνησης ενώ η Αγγλία λίγο αργότερα αναγνωρίζει την ελληνική επανάσταση.

Το 1824 μπαίνει στο προσκήνιο ο Πασάς της Αιγύπτου ο Ιμπραήμ. Στις 7 Ιουνίου του 1824 ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος καταστρέφει τα Ψαρά. Ο Ιμπραήμ κατευθύνεται προς στο Μεσολόγγι για να βοηθήσει τον Κιουταχή. Στις 10 Απριλίου του 1826 γίνεται η μεγάλη έξοδος απο την πόλη. Η θυσία του Μεσολογγίου προώθησε το ελληνικό ζήτημα όσο καμιά ελληνική νίκη και ο απόηχος των γεγονότων, αναζωπύρωσε το πνεύμα του φιλελληνισμού στην Ευρώπη ενώ στην Πελοπόννησο καταλαμβάνει την Τρίπολη.

Μετά από σχεδόν 7 χρόνια σκληρών μαχών ο ενωμένος στόλος της Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας καταστρέφει τον τουρκοαιγυπτιακό στο Ναβαρίνο. Η μάχη αυτή σηματοδοτεί την ίδρυση του ανεξάρτητου νεοελληνικού κράτους στις 3 Φεβρουαρίου του 1830. Σύμφωνα με το πρωτόκολλο του Λονδίνου η Ελληνική επικράτεια ορίζεται από τη γραμμή Αμβρακικού-Παγασητικού ενώ θα συμπεριληφθούν, με το Πρωτόκολλο της συνδιάσκεψης του Λονδίνου στις 30 Αυγούστου 1832, η Πελοπόννησος, η Στερεά Ελλάδα, η Εύβοια, οι Σποράδες, οι Κυκλάδες και τα νησιά του Αργοσαρωνικού κόλπου.

Πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας ορίζεται ο Ιωάννης Καποδίστριας ο οποίος φθάνει στο Ναύπλιο στις 8 Ιανουαρίου.

Επίλογος

Για να επιτύχει η ελληνική επανάσταση και να ιδρυθεί το ανεξάρτητο κράτος, σε αυτό που ζούμε σήμερα, χρειάστηκαν αμέτρητοι αγώνες και θυσίες τόσο στα πεδία της μάχης όσο και έξω από αυτά. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας από τον Κανάρη, την θυσία του Μεσολογγίου , τον Καραϊσκάκη, τον  Μπότσαρη, τη γενναιότητα του Κολοκοτρώνη, του Ανδρούτσου, του λόρδου Βύρωνα αλλά και τις προσπάθειες του Καποδίστρια, του Ρήγα και όλων αυτών που δούλεψαν "παρασκηνιακά" και όχι στα πεδία της μάχης.

Σαν Έλληνες οφείλουμε να ευχαριστήσουμε και τους ξένους, τους φιλέλληνες που η κυριότερη τους βοήθεια δεν ήταν τόσο η γενναία συμμετοχή τους σε μάχες για μια ξένη γι'αυτούς χώρα αλλά κυρίως η μεταστροφή της κοινής γνώμης και κατ'επέκτασης των κυβερνήσεων των χωρών των μεγάλων δυνάμεων.

Επίσης δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε τον τεράστιο ρόλο της εκκλησίας στην Παλιγέννηση. Η εκκλησία ήταν αυτή που κράτησε ζωντανό τον ελληνικό πολιτισμό, την γλώσσα και την εθνική συνείδηση για 400 χρόνια σκλαβιάς αλλά και την προσφορά της στα χρόνια της επανάστασης.

Και όπως λέει ο Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματα του :

"Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις"