71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη

Day 8
Geiranger (NO) - Trollstigen - Atlantic Road - Trondheim (NO)
415 km

Σηκωθηκα με δυσκολια.
Το σωμα μου δεν ηθελε να υπακουσει και τα ποδια μου εμοιαζαν να ζυγιζουν δεκα τοννους.
Μετα τα χθεσινα το μονο που ηθελα τωρα ηταν να κοιμηθω για 2-3 εικοσιτετραωρα σερι, ηξερα ομως οτι αυτο δεν ηταν εφικτο.
Ο δρομος δινει πολλα αλλα ζηταει αλλα τοσα επισης.
Ηταν νωρις και τα παιδια κοιμοντουσαν ακομα. Θα ειχα την ευκαιρια να απολαυσω με την ησυχια μου το κουκλιστικο αυτο σπιτακι που ηθελα τοσο να επισκεφτω και που ειχα περασει μια τοσο μεγαλη περιπετεια για να βρισκομαι εδω τωρα. Η ησυχια ηταν απολαυστικη. Καποιες φορες χρειαζεται να εισαι λιγο μονος.



Εξω ειχε πολυ συννεφια και διαπεραστικο κρυο. Αναψα τη θερμαστρα, ετοιμασα καφεδακι και βγηκα στο μικρο ξυλινο μπαλκονακι να απολαυσω μια θεα που μεχρι χθες ειχα δει μονο σε φωτογραφιες.
Το Geiranger, το διασημοτερο fjord της Νορβηγιας ανοιγοταν μπροστα μου.
Εβαλα το Echoes των Ρink Floyd να παιζει ντυνοντας με τον καλυτερο τροπο αυτο το μεγαλειωδες σκηνικο, και αφησα το βλεμμα μου να περιπλανηθει στο βαθος του θολου τοπιου, χαμενος σε απειρες σκεψεις για ολα αυτα που ηταν και δεν ειναι πια, και οσα θα ειναι αλλα δεν ειναι ακομα.
Τελικα το τωρα ειναι το μονο που εχουμε πραγματικα...

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x681.

Συντομα ενα μεγαλο κρουαζιεροπλοιο εμφανιστηκε στο λιμανι και η μπασα κορνα του αντηχησε σε ολο το fjord σπαζοντας βιαια τη σιωπη του πρωινου...

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x768.

Εκατσα αρκετη ωρα εκει εξω απολαμβανοντας το πρωινο. Ποσες φορες ειχα ονειρευτει να βρισκομαι ακριβως εδω καποιο πρωι -και να που ημουν εδω τωρα λοιπον... Τα ονειρα μας φιλε παιρνουν σαρκα και οστα ετσι απλα, σε μια στιγμη.
Η στιγμη αυτη που τραβαει μια γραμμη και χωριζει το πριν και το μετα. Πριν το ονειρο, μετα η εκπληρωση του.
Πιστευουμε οτι οταν κατακτησουμε το ονειρο θα αλλαξουν τα παντα, θα αποκτησουμε οσα θελαμε και με ενα τροπο μαγικο η ζωη μας θα γινει κατι αλλο. Ομως κοιτας γυρω και εισαι ακομα εσυ, ο ιδιος ανθρωπος, οι ιδιες συνηθειες, τα ιδια καλα η ασχημα τριγυρω σου.
Και ετσι απο το ενα ονειρο παμε στο επομενο, ανολοκληρωτα οντα που περναμε τις ζωες μας κατακτοντας στοχους, πιστευοντας οτι ετσι θα γεμισουμε τα κενα μας, μεχρι να καταλαβουμε οτι το κενο δεν γεμιζει με κατακτησεις εκει εξω αλλα με το να κοιταξουμε μεσα μας και να συμφιλιωθουμε αληθινα με τη παρτη μας. "Το μεγαλυτερο ονειρο και στοχος εισαι εσυ ο ιδιος δικε μου..."

Ακουσα τα παιδια που σηκωθηκαν και λιγο αργοτερα ηρθαν εξω να πιουμε το καφεδακι μας. Το κρυο και η υγρασια του πρωινου τρυπουσε κοκκαλα αλλα με μια τετοια θεα απο το μπαλκονακι δεν υπηρχε περιπτωση να καθομασταν μεσα.

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x768.

Σημερα ηταν η μερα που δυστυχως θα επρεπε να χωρισουν οι δρομοι με τους Σουηδους φιλους μου. Ο προορισμος μου ηταν το Trondheim, μια μεγαλη πολη στα βορειοδυτικα της χωρας, περιπου 400 χιλιομετρα απο το Geiranger ενω τα παιδια θα ανεβαιναν μαζι μου μεχρι ενα σημειο και μετα θα επαιρναν το δρομο της επιστροφης.
Πριν απο αυτο ομως ειχαμε πολλα να κανουμε.



Θα ανεβαιναμε στην αλλη πλευρα του Geiranger για να δουμε τη θεα και απο εκει θα περνουσαμε το Μονοπατι των Troll περισσοτερο γνωστο ως Trollstigen. Αυτο ειναι το μεγαλυτερο πασο της Νορβηγιας, ενας πολυ στενος δρομος με κλιση 9% και υψομετρικη διαφορα 850 μετρων απο πανω μεχρι κατω, ενω στη καρδια του πασου υπαρχει ο τεραστιος καταρρακτης Stigfossen που πεφτει απο υψος 320 μετρων και περναει κατω απο το δρομο και συνεχιζει!

Ομως αυτο δεν θα ηταν η μονη εκπληξη της ημερας γιατι λιγο παραπανω με περιμενε ο επαρχιακος Rv64, περισσοτερο γνωστος ως Atlantic Road.

O Δρομος του Ατλαντικου ειναι ενα απο τα πιο γνωστα κομματια δρομου στη Νορβηγια και εχει ανακυρηχθει κομματι της πολιτιστικης κληρονομιας της χωρας.
Οδηγει στο δυτικοτερο ακρο της Νορβηγιας περνωντας απο την ακτη Hustadvika, ενα ακαλυπτο κομματι του Ατλαντικου ωκεανου που θεωρειται ενα απο τα πιο επικινδυνα κομματια της Νορβηγικης ακτογραμμης καθως εκει συχνα επικρατουν θυελλωδεις ανεμοι και πολλα πλοια εχουν ναυαγησει στο παρελθον πανω στους υφαλους της περιοχης. Μαλιστα κατα τη κατασκευη του δρομου τα εργα χτυπηθηκαν απο 12 ανεμοστροβιλους μεσα σε 5 χρονια!
Ομως εγω δεν πηγαινα τοσο για αυτο εκει οσο για κατι αλλο...

Στην ακτη αυτη ο δρομος περναει πανω απο πολλες μικρες νησιδες γης, που ενωνονται με οκτω μεγαλες γεφυρες, με διασημοτερη ολων την Storseisundet, μια αρθρωτη γεφυρα κατασκευασμενη με τη μεθοδο των ισορροπουντων προβολων.
Και αν αυτο το ονομα δεν σας λεει κατι τοτε αυτο ισως σας πει...


Μαζεψαμε το τσαντιρι και φορτωσαμε τις μηχανες. Κατσαμε λιγο ακομα στο ομορφο σπιτακι προσπαθωντας να καθυστερησουμε την αναχωρηση μερικες ακομα πολυτιμες στιγμες... Παμε γιατι αν δεν φυγουμε τωρα δεν θα φυγουμε ποτε απο αυτο το ονειρεμενο μερος!

Γυρισα τη μηχανη και την αφησα στο σταντ να ζεσταινεται. Και εδω ο Μερφυ με ξαναθυμηθηκε.

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 600x800.

Το εδαφος δεν ηταν τελειως ισιο και ο μπροστινος τροχος ειχε πατησει ακριβως στην ακρη μιας μικρης πετρας κρυμμενης στο χορταρι. Οι κραδασμοι του μοτερ ηταν ακριβως αυτο που χρειαζοταν για να κανει η μηχανη ενα κλικ μπροστα.
Ενα κλικ. Δεν ηθελε τιποτα παραπανω.
Το σταντ εκλεισε κανοντας μοχλο και εσπρωξε τη μηχανη στη δεξια πλευρα της με εμενα ακριβως διπλα! Προσπαθησα να πιασω το θηριο αλλα το μονο που καταφερα ηταν να την αφησω να πεσει οσο πιο ομαλα μπορουσα. Και ενω πιστεψα οτι τη γλυτωσαμε ακουσα το κρακ απο το λεβιε του μπροστινου φρενου που εσπαγε...

Τωρα; Τι καναμε; Ειχα ακομα τεραστια αποσταση μπροστα μου και δεν ειχα φρενα! Σηκωσαμε τη μηχανη και επιθεωρησαμε τη ζημια. Η μηχανη δεν ειχε παθει γρατζουνια και το μονο που την ειχε πληρωσει ηταν ο λεβιες που ειχε κοπει σχεδον ολοκληρος!
Επιασα το λεβιε και προσπαθησα με ταινια και πατεντες να τον κρατησω. Ματαια. Ο Christian ομως ειχε καλυτερη ιδεα.
Εβγαλε απο την εργαλειοθηκη του μια πενσα-γκριπ (η γνωστη "σκυλα") και την εβαλε να πιασει σφιχτα το εναπομειναν κομματι του λεβιε!
Δουλεψε! Αλλος ενας φιλος που ως απο μηχανης θεος ειχε σωσει τη παρτιδα.
Απο εδω και στο εξης μια πενσα ενος Σουηδου θα βρισκοταν στη θεση του λεβιε φρενου στα κλιπον της Αυρας μεχρι την επιστροφη μου στην Αθηνα...

Κατεβηκαμε στο χωριουδακι για ανεφοδιασμο και να τσιμπησουμε κατι. Με τετοια -παρολιγο- λαχταρα θελαμε ολοι να ηρεμησουμε και να βρουμε ξανα τους ρυθμους μας.

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x768.

Το χωριουδακι ηταν περιποιημενο και αρκετα γραφικο...



...αλλα μαλλον υπερβολικα τουριστικο και πανακριβο! Ενα σαντουιτς εδω κοστιζε 8-10 ευρω.



Κανενα προβλημα ομως. Βρηκαμε το τοπικο supermarket, πηραμε μπαγκετες και χυμους και κατσαμε κατω στην προβλητα για να φαμε με αυτη τη μοναδικη θεα!

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 600x800.

Χαζεψαμε τα τεραστια κρουαζιεροπλοια και τις ορδες των τουριστων που πηγαινοερχονταν σαν αλαφιασμενα προβατακια και κουβεντιαζαμε χαμογελαστοι για το συμβαν που ειχα πριν απο λιγο με την Αυρα.
Σε αλλες εποχες αυτο το πραγμα θα ηταν ικανο να μου χαλασει καθε διαθεση και ισως και να με εκανε να γυρισω πισω αδοξα αλλα οχι τωρα πια. Τωρα πια ενοιωθα να ειμαι αληθινα ενας ταξιδιωτης στο δρομο. Δεν υπηρχε τιποτα που θα μπορουσε να με κανει να χαλασω τη διαθεση μου. Ολα μεσα στο προγραμμα ηταν -και τα καλα και τα αναποδα.

Ηταν ωρα να ξεκινησουμε τη μερα μας γιατι ειχαμε τοσα να δουμε.
Βγηκαμε απο το χωριο και ανεβηκαμε το δρομο που σκαρφαλωνε στο πλαι του fjord κανοντας μια σταση στο ψηλοτερο σημειο του δρομου για να απολαυσουμε την απιστευτη θεα.

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 600x800.

Θεωρατοι καθετοι βραχοι πλαισιωναν την μακροστενη λωριδα νερου που εφτανε φιδωτη μεχρι την ακρη του οριζοντα και συνεχιζε για δεκαδες ακομα χιλιομετρα μεχρι τη θαλασσα.
Παρα το οτι ο καιρος ηταν ασχημος με πολλα συννεφα, το Geirangerfjord απλωνοταν μπροστα μας απλα συγκλονιστικο!

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1600x478.

Καταρρακτες επεφταν απο τις αποκρημνες πλαγιες αριστερα και δεξια και ο καιρος εμοιαζε να αλλαζει συνεχως.
Ολα εδω πανω ηταν τοσο απροβλεπτα και ευμεταβλητα. Ενοιωθα σαν να βρισκομουν σε αλλο πλανητη!

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 627x800.

Τα ματια μου ρουφουσαν αχορταγα την εικονα αυτου του τοπιου για ωρα. Σε τετοια μερη παντα εχανα την αισθηση του χρονου αλλα δεν ειχε καμια σημασια. Εδω πανω η μια στιγμη αξιζε οσο δεκα μερες πισω στην καθημερινοτητα της Αθηνας...

Καβαλησα τη μηχανη και εβαλα ροτα για το Trollstigen.
Το κρυο εδω πανω ηταν αβασταχτο. Η βροχη τωρα ειχε πιασει να πεφτει δυνατα και ο καιρος εδειχνε τα δοντια του.
"Μεχρι εδω ηταν ο ηλιος Νικο" σκεφτηκα, ομως δεν ηξερα οτι η επομενη φορα που θα εβλεπα τον ηλιο θα ηταν 2.500 χιλιομετρα αργοτερα στη Φινλανδια. Η μηπως οχι;
Καθως στα ακουστικα ξεκινησε να παιζει το ατμοσφαιρικο Sirens των Madrugada θρυλοι με Trolls, μαγους και μεσαιωνικους ιπποτες αρχισαν να μπλεκονται με την ομιχλη που ειχε σκεπασει το γυμνο βραχωδες τοπιο...

Κατεβαινοντας την αλλη πλευρα του fjord για το καραβακι γνωρισαμε ενα ακομα ζευγαρι με τις μηχανες τους! Βρετανοι που ειχαν ξεκινησει πριν απο μια βδομαδα και κατευθυνονταν για το Trollstigen και τα περιξ προτου επιστρεψουν στην πατριδα τους. Μου εκανε μεγαλη εντυπωση οτι δεν φορουσαν αδιαβροχα παρα μονο δερματινες στολες.
"Δεν βρεχεστε;" ρωτησα την κοπελα. "Μα δεν εχει ριξει ακομα καμια σοβαρη βροχη για να βαλουμε αδιαβροχα!" μου απαντησε χαμογελαστα εκεινη και μου υπενθυμισε οτι τα δερματινα αντεχουν αρκετα στη βροχη και δεν υπηρχε λογος να κανω στασεις καθε τρεις και λιγο για τα αδιαβροχα.

Βεβαια εδω τωρα και να μην εβρεχε θα τα φορουσα μονο και μονο λογω ψυχους. Ο δρομος αρχισε να ανηφοριζει παλι το βουνο και η βροχη ολοενα και δυναμωνε. Εδω δεν ηταν ωρα για φωτογραφιες -ουτως η αλλως δεν θα φαινοταν και τιποτα μεσα στην ομιχλη που μας συνοδευε.
Ουτε που καταλαβα πως φτασαμε στην κορυφη. Το θερμομετρο φλερταριζε με το μηδεν, η βροχη τωρα ειχε γινει χιονονερο και δυνατοι ανεμοι σαρωναν τα παντα. Κουλουριαστηκα στα fairings και εσφιξα τα δοντια -σε λιγο φταναμε.

Το φουτουριστικο τουριστικο περιπτερο του Trollstigen ηταν το πιο ομορφο θεαμα για εναν παγωμενο μηχανοβιο...

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x768.

Παρκαραμε τις μηχανες και εκανα να μπω μεσα. Τα παιδια με σταματησαν: "Παμε να δουμε πρωτα το περιφημο Μονοπατι των trolls. Αν παμε τωρα μεσα και ζεσταθουμε μετα δεν θα θελουμε να βγουμε για να δουμε το μερος."
Ειχαν απολυτο δικιο.

Το τοπιο ηταν απολυτα επιβλητικο, ειδικα με αυτο το καιρο τωρα και αξιζε τον κοπο για να το δει καποιος. Στερφοι βραχοι, πληρης ελλειψη βλαστησης, χιονι και διαπεραστικο κρυο.
Το μικρο μονοπατι στη πλαγια οδηγουσε σε διαφορες μικρες εξεδρες πανω απο μικρα ποταμακια που ενωνονταν σε μεγαλυτερα και ολα μαζι κυλουσαν προς τον καταρρακτη.
Oι λιγοστοι γενναιοι τουριστες που περπατουσαν τριγυρω ηταν φασκιωμενοι για να παλεψουν το κρυο ομως ακομα και αυτοι κοιτουσαν με εκπληξη τους τρεις μηχανοβιους που χαζευαν τα αξιοθεατα με ...πληρη εξαρτηση.
Τα κρανη στη φωτογραφια δεν ηταν τυχαια...

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 768x1024.

Το μονοπατι συνεχιζε και τελικα κατεληγε σε μια μεγαλη μεταλλικη εξεδρα που κρεμοταν πανω απο το ...πουθενα! Και οταν λενε πουθενα σε αυτη τη χωρα το εννοουνε! Ειναι τρελοι αυτοι εδω πανω!

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x768.

Ακομα και αν καποιος ειχε υψοφοβια αυτη θα αξιζε να ηταν η μια και μοναδικη φορα να κανει μια εξαιρεση και να φτασει μεχρι την ακρη. Γιατι απο εδω το θεαμα ηταν απεριγραπτο...
Δεν μπορουσα να πιστεψω την απεραντοσυνη της εικονας μπροστα μου...

Το βουνο ειχε σκιστει στα δυο μεχρι εκει που εβλεπε το ματι και απο παντου -αριστερα, δεξια, μπροστα- τεραστιοι καταρρακτες επεφταν με ορμη και ενωνονταν στην κοιλαδα, μπροστα μου απλωνονταν οι φουρκετες του πασου και ακριβως απο κατω μου εβλεπα τα νερα του περιφημου Stigfossen να πεφτουν στο χαος προς το δρομο!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Trollstigen, the Troll's Way, Norway 2012

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x780.

Γυρισαμε στο τουριστικο περιπτερο/καταφυγιο και κατσαμε να ξεπαγωσουμε. Εξω το χιονονερο συνεχιζε να πεφτει και ο αερας ειχε δυναμωσει πολυ. Σκληρη και αγρια φυση. Διαβασα τον οδηγο: "Το Trollstigen παραμενει κλειστο το φθινοπωρο και το χειμωνα. Η περιοδος επισκεψης εκτεινεται απο τα μεσα Μαιου μεχρι Οκτωβριο αλλα αυτο εξαρταται παντα απο τις καιρικες συνθηκες."
Οταν εισαι μια ανασσα απο τον Αρκτικο κυκλο η ζωη κυλαει αλλιως...

Ο ζεστος καφες ηταν βαλσαμο. Χαμογελουσαμε αλλα και οι τρεις μας ημασταν στεναχωρημενοι. Αφου κατεβαιναμε το βουνο θα χωριζαν οι δρομοι μας και εγω πλεον θα ξεκινουσα το μεγαλο δρομο για το Βορειο Ακρωτηρι. Στα ταξιδια μου παντα προτιμουσα να ειμαι μονος στο δρομο αλλα η παρεα φιλων αυτες τις μερες με ειχε κανει να νοιωθω πολυ ομορφα. Ναι οκ, δυσκολο να ταιριαξουν τα χνωτα σου με καποιον συνταξιδευτη, αλλα οταν αυτο συμβαινει ετσι αβιαστα και απο το πουθενα οπως τωρα ειναι κατι το μαγικο. Ο δρομος ομως σου δινει και ο δρομος σου παιρνει και οφειλεις αυτο να το σεβαστεις φιλε.
Εξαλλου η ουσια του ταξιδιου ειναι ακριβως στο οτι τιποτα δεν παραμενει στασιμο. Ταξιδιωτες ολοι γυρω, τωρα καθομασταν στο ομορφο καταφυγιο στη μεση της ερημιας του βουνου και σε λιγο θα ειχαμε φυγει χωρις τιποτα να θυμιζει οτι περασαμε απο εδω.
Ομως εμεις θα θυμομαστε. Εμεις ειμαστε που παιρνουμε μαζι φευγοντας τα τοπια, τα μερη, τους ανθρωπους που συνανταμε και εμεις ειμαστε που τα βαζουμε σε μια κολλα χαρτι φτιαχνοντας τα ολα απο την αρχη, δινοντας τους πνοη για να τα κανουμε ξανα απτα, αληθινα...



Ο καφες τελειωσε, ντυθηκαμε και καβαλησαμε. Το πασο και ο Stigfossen μας περιμεναν.
Ο δρομος ηταν πολυ στενος με συνεχεις φουρκετες και πολυ κινηση. Στο παρελθον τα τουριστικα λεωφορεια δεν χωρουσαν να στριψουν δημιουργωντας κυκλοφοριακη συμφορηση και ετσι το 2011 η τοπικη κοινοτητα εκανε εργα διαπλατυνσης μερικων στροφων αλλα ακομα και ετσι η κινηση ηταν πολυ δυσκολη.
Η βροχη συνεχιζε να πεφτει δυνατα, η Αυρα επιανε ολη τη λωριδα του δρομου και το να σταματησω για φωτογραφιες ηταν πολυ δυσκολο ειδικα με τοσα αυτοκινητα πισω μου.
Ομως καθως ο δρομος κατεβαινε και πλησιαζε κοντα στο καταρρακτη δεν μπορουσα να χασω την ευκαιρια να αποθανατισω την εικονα αυτη...

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x768.

Ομως καθως εφτασα στο σημειο που επεφτε ο τεραστιος καταρρακτης Stigfossen τα εχασα.
Τεραστιοι ογκοι νερου επεφταν εκκωφαντικα απο 320 μετρα υψος με τρομακτικη δυναμη και κυλουσαν κατω απο ενα πετρινο γεφυρι ενω ο δρομος περνουσε σε αποσταση αναπνοης απο το θηριο.
Δεν ειχα ξαναδει κατι τετοιο!

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 744x960.

(φωτο απο το Adv riders)


Βγηκαμε στο κεντρικο δρομο και σταματησαμε. Μεχρι εδω ηταν.
Τα χαμογελα μεγαλα αλλα τα ματια πισω απο τις ζελατινες προδιδαν την θλιψη. Χαιρετηθηκαμε εγκαρδια, ειπαμε καλη ανταμωση και καβαλησαμε. Οι δρομοι χωριζαν οπως ενωθηκαν -ετσι, απλα.
Δεν μπορω τους αποχωρισμους. Συγκεντρωθηκα μπροστα προσπαθωντας να μην κοιταω στους καφθρεφτες τον Christian και την Asa που χανονταν στην ακρη του δρομου.



Συνεχισα μεσα στη βροχη μονος πλεον. Η θλιψη παρεμενε αλλα ομολογω οτι μου ειχε λειψει να ειμαι μονος στο δρομο με τους δικους μου ρυθμους.
Ο δρομος με εβγαλε σε ενα ακομα μικρο λιμανακι και σταματησα στη μικρη γκριζα προβλητα να περιμενω το επομενο φερυ.
Η αδεια αποβαθρα που περιμενε ματαια τους τουριστες αυτο το βροχερο και ασπρομαυρο καλοκαιρι ηταν σαν να εφτιαχνε με εικονες τις σκεψεις που τωρα στριμωχνονταν κατω απο το κρανος μου...
"Πρεπει να καλοπιανεις τη μοναξια για να τα χεις καλα μαζι της φιλε..."

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 600x800.

Μπηκα στο φερυ και κοιταζα τα αυτοκινητα γυρω. Η μαλλον αυτοι κοιτουσαν εμενα. Ενα τρελο μηχανοβιο πανω στη μηχανη, να καθεται μουσκεμα μεσα στο κρυο αδιαφορωντας για τη βροχη που συνεχιζε να πεφτει δυνατα.
Εβλεπα τις σταγονες της βροχης να πεφτουν απο το γεισο της ανοιχτης ζελατινας και αρχισα να σκεφτομαι.
Δεν υπηρχε αλλη μηχανη εδω. Μονος.
Ενοιωθα ενα εκατομμυριο ετη φωτος μακρυα απο το σπιτι μου και ακομα περισσοτερα απο καθε λογης λεσχες, φορουμ, φιλους και γνωστους. Θυμηθηκα κουβεντες που ακουγα κατα καιρους και πραγματα που διαβαζα: δεν υπαρχουν λεφτα για βολτες / ο καιρος δεν ειναι καλος / οι βενζινες ακριβες / θελω λαστιχα, σερβις / που να πηγαινω τωρα μονος....
Εδω εξω ομως η αληθεια του δρομου σε κοιτουσε καταματα λες και η βροχη την ξεπλενε απο ολες αυτες τις δικαιολογιες: αν θες μπορεις. Αν θες πραγματικα μπορεις. Αλλιως κατσε πισω απο ενα πληκτρολογιο και μια οθονη και κλαιγε τη μοιρα σου φιλε.

Εμεις που καβαλαμε δυο ροδες ζουμε ζωες που δεν ειναι δεδομενες.
Φιλοι που ηπιαμε μαζι ενα ποτηρι κρασι μεσα σε μια στιγμη δεν ηταν πια εδω. Ολα μια στιγμη ειναι. Oι παλιοτεροι το εχουνε νοιωσει στο πετσι τους αυτο, ομως ας μην λεω πολλα, οσοι καταλαβαν καταλαβαν, οι υπολοιποι μπορουν να σταματησουν εδω και να προχωρησουν παρακατω για πιο ευπεπτα, ευαερα και ευηλια αναγνωσματα.
Εγω λοιπον ημουν εδω εξω, να κοιταξω τη ζωη καταματα, να παψω να κρυβομαι στις δικαιολογιες μου, να ζησω τωρα που εχω εστω και την απειροελαχιστη ευκαιρια, γιατι αυριο μπορει να μην εχω ουτε αυτο.

Ακριβο το τιμημα ομως. Πανακριβο. Γιατι οταν εισαι εξω στο δρομο παντα φευγεις. Παντα.
Γνωριζεις υπεροχους ανθρωπους, σε καλωσοριζουν με χαρα στις ζωες τους, ζεις πολυτιμες στιγμες αλλα παντα με ημερομηνια ληξης. Γιατι πρεπει να πας μπροστα, δεν μπορεις να μεινεις. Το ξερεις.
Το να φευγεις. Ευχη και Καταρα του ταξιδιωτη μαζι.

Mου ηρθαν στο μυαλο τα λογια του Kerouac: "Tι ειναι αυτο το συναισθημα οταν απομακρυνεσαι οδηγοντας απο τους ανθρωπους και αυτοι μικραινουν στον οριζοντα μεχρι να χαθουν; Ειναι ο υπερβολικα μεγαλος κοσμος που μας περιβαλλει και ειναι αντιο. Αλλα σκυβουμε μπροστα, στην επομενη τρελη περιπετεια κατω απο τους ουρανους."

Εβλεπα τις σταγονες της βροχης να πεφτουν απο το γεισο της ανοιχτης ζελατινας και δεν μπορουσα παρα να συμφωνησω.



Πιασαμε στερια και συνεχισα βορεια μεσα στο απεραντο ερημο τοπιο.
Εδω ηταν το ταξιδι.

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 600x800.

Πλησιαζα την κατακερματισμενη ακτογραμμη της Νορβηγιας και ο Δρομος του Ατλαντικου με τα τεραστια υποθαλασσια τουνελ και τις γεφυρες ανοιγοταν πλεον μπροστα μου.

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 600x800.

Αφησα τις σκεψεις μου στην ακρη και επικεντρωθηκα στο τωρα -ο καλυτερος τροπος για να την παλεψεις οταν ταξιδευεις.
Θα ανοιγε καθολου ο ουρανος; Απο το πρωι που ειχα ξεκινησει απο το Geiranger δεν ειχε σταματησει να βρεχει.
Θα εβλεπα τον Ατλαντικο με λιγο καθαρο ουρανο;
Η πινακιδα του δρομου και το μπλε αναμεσα στα συννεφα ηρθαν ως απαντηση: Atlanterhavsvegen δεξια.

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 600x800.

Οσο συνεχιζα δυτικα ο ουρανος ολο και καθαριζε. Ο θεος του δρομου θα μου εκανε ενα μεγαλο δωρο σημερα!
Μικρα γραφικα σπιτακια, δαση, οικισμοι και ξαφνικα ειχα φτασει.
Ο Ατλαντικος ωκεανος απλωνοταν απεραντος μπροστα μου!

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x768.

Αλλο ενα μεγαλο ονειρο ειχε μολις γινει πραξη. Πρωτη φορα που η Αυρα και εγω αντικρυζαμε τον Ατλαντικο ωκεανο και τα συναισθηματα ηταν ενα κουβαρι τωρα...

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x768.

Η μεγαλη ακτη ηταν εκτεθειμενη απο παντου και ο ανεμος φυσουσε δυνατα σαρωνοντας το νερο ενω ο ηλιος παλευε με τα συννεφα στον ουρανο για να επικρατησει... Στην ακρη της ακτης ξεχωριζε ενα λοφακι με ενα μικρο πυργακι απο πετρες και εναν μεγαλο λευκο σταυρο επανω.
Παλιος ναυτικος δεικτης για τα πλοια που ξακριζαν την ακτη ισως, η φορος τιμης σε οσους ειχαν χασει τη ζωη τους σε αυτα τα αγρια νερα καποτε; Ποιος ξερει.

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 600x800.

Ανεβηκα επανω, εκατσα με τη πλατη στο τοιχακι και κοιταξα εξω προς τη θαλασσα.
Η ματια χανοταν στον οριζοντα, το αληθινο συνορο της Γης και εγω σκεφτομουν τι ηταν στην αλλη ακρη...
Το ταξιδι ποτε δεν σταματαει οσο ειμαστε σε αυτο το κοσμο και υπαρχουμε.

"Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει·
εσείς τσιγάρα Kάμελ να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουίσκυ..."
Ν. Καββαδίας - Γράμμα Σ'έναν Ποιητή

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x768.

Ομως εδω δεν ειχα ερθει μονο για την υπεροχη θεα του Ατλαντικου.
Γυρισα στη μηχανη και αντικρυσα μπροστα μου αυτο που ειχα ερθει να δω με τα ιδια μου τα ματια: την παλαβη γεφυρα Storseisundet.
Απο μακρυα εμοιαζε να αιωρειται στον αερα -ηταν οντως οσο εντυπωσιακη και στις φωτογραφιες!

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x768.

Βεβαια καθως πλησιαζα το "αποτομο" σχημα της γινοταν πιο ομαλο και συνηθισμενο -τα βιντεο και οι διαφημισεις παντα υπερβαλλουν, αλλα ακομα και ετσι σιγουρα παρεμενε ενα αξιοθεατο που εγω τουλαχιστον δεν θα το ελεγα απογοητευτικο οπως φιλοι που ειχαν ερθει εδω παλιοτερα...
Ειμαι σιγουρος ομως οτι εβλεπαν τη γεφυρα σε καταιγιδα μαλλον θα αλλαζαν γνωμη...



Ο περιφημος Δρομος του Ατλαντικου τωρα συνεχιζοταν απο νησιδα σε νησιδα και με τον ωκεανο στο πλαι συντροφια...

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x768.

...πανω απο μεγαλοπρεπεις γεφυρες...

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x768.

...και αναμεσα σε πυκνα δαση με τον ωκεανο να αχνοφαινεται στον οριζοντα....

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x768.

Καπου εκει, πανω απο τις τελευταιες γεφυρες ειχα και την μεγαλη τρομαρα της ημερας. Κανοντας μια σταση για λιγο ξεμουδιασμα και για μια ματια στους χαρτες, συνειδητοποιησα οτι προτου φτασω στο Trondheim μου εμενε ενα τελευταιο φερυ στο δρομο μου σε περιπου 50 χιλιομετρα!
Γνωριζα οτι τα φερυ γενικα σταματανε δρομολογια κατα τις 9-10 το βραδυ και η ωρα ηταν ηδη σχεδον 9!
Αν δεν το προλαβαινα δεν υπηρχε κανενας (λογικος) δρομος για να κανω παρακαμψη, εκτος και αν ηθελα να προσθεσω 400 ακομα χιλιομετρα στη μερα μου!
Πανικοβληθηκα! Με τοσα τουνελ και γεφυρες τοσες ωρες ειχα ξεχασει εντελως αυτη τη λεπτομερεια.

Ανεβασα ρυθμο για αλλη μια φορα καλυπτοντας την αποσταση σε μιση ωριτσα, αλλα φτανοντας εκει καταλαβα οτι τσαμπα ειχα αγχωθει. Το τελευταιο δρομολογιο ηταν στις 11 το βραδυ!
Μετα και απο αυτο ηρεμησα. Εβαλα ροτα για το Trondheim ενω το ρολοι πλεον εδειχνε 10.20 το βραδυ.

"Βραδυ"... Λεμε τωρα.



Πανω απο τη θαλασσα το παιχνιδι του ηλιου που επεφτε με τα συννεφα χαριζαν στα βουνα πανω απο τα fjord μια συνεχως μεταβαλλομενη εμφανιση, αλλοτε αλλοτε επιβλητικη και σοβαρη και αλλοτε γραφικη και ρομαντικη...





Το κρυο ειχε κοψει εδω και ωρα και δεν εβρεχε πλεον οι δρομοι ηταν μουσκεμα και ετσι η πορεια γινοταν προσεκτικα και αρκετα αργα. Μετα απο μια ολοκληρη μερα στη σελα ηθελα επειγοντως να βρω ενα κομματι εθνικης οδου για να ανοιξω και να φαω τα τελευταια χιλιομετρα που ειχαν μεινει. Ανεφοδιασμος, ξεμουδιασμα και ελεγχος του χαρτη.
Απο εδω ξεκινουσε η Εθνικη οδος E39 και τα τελευταια 165 χιλιομετρα συντομα ηταν παρελθον.

Εφτασα στη πολη και κατευθυνθηκα για τον ξενωνα Singsaker Sommerhotell στη κορυφη ενος καταπρασινου λοφου. Το κτηριο εμοιαζε περισσοτερο για φοιτητικη εστια πανεπιστημιου παρα για οτιδηποτε αλλο. Ημουν στο σωστο μερος; Σιγουρα; Θα το ανακαλυπτα συντομα.
Παρκαρα την καλη μου στο στενο πισω απο τον ξενωνα και κατευθυνθηκα για την εισοδο.



Κατω απο το λοφο τα λιγοστα φωτα της πολης τρεμοπαιζαν μεσα στη νυχτα.
12.10 πμ και φως ακομα.