71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη
Σελίδα 14 από 15
Day 12
Tromsø (N) - Honningsvåg (N)
516 km
Το λιγοστο πρωινο φως εκανε ματαιες προσπαθειες να μπει απο τις βαριες κουρτινες στο δωματιο.
Κοιταξα εξω. Ο ουρανος ειχε αυτο το γκριζο/μπλε χρωμα ενος ουρανου που ειχε ξεχασει τι θα πει ηλιος προ πολλου.
Οι προγνωσεις που εβλεπα ολες αυτες τις μερες ειχαν δυστυχως πεσει μεσα. Εξω φυσουσε ενας τρελος αερας και η βροχη επεφτε με τα κανταρια. Κωλοκαιρος.
Πηρα μια βαθεια ανασσα και ανασηκωθηκα στον καναπε. Ελπιζα σημερα να ημουν τυχερος και ο καιρος επιτελους να εφτιαχνε, ομως το θεαμα εξω ηταν αποκαρδιωτικο.
Δεν πειραζε. Αφου θα ηταν ετσι τα πραγματα δεν υπηρχε λογος να βιαζομαι τωρα.
Ο φιλος Ole ειχε μολις ξυπνησει και σηκωθηκα να φτιαξω ενα καφεδακι και να δω με ηρεμια το προγραμμα. Σημερα ο προορισμος ηταν Ο Προορισμος. Μετα απο τοσες μερες στο δρομο, τοσα χιλιομετρα, τοσες περιπετειες, αναποδιες και αλλαγες.... σημερα θα εφτανα στο θρυλικο προορισμο: Nordkapp. Το Βορειο Ακρωτηρι.
"Κατσε ρε μεγαλε. Ενας βραχος ειναι, μια πετρα, ενα ακομα σημαδι στην ακρη του χαρτη" -ηταν σαν να ακουγα τα λογια των πολλων. Αλλα οσοι διαβαζετε αυτες τις αραδες ξερετε.
Ειναι το ιδιο το Προσκυνημα του καθε μηχανοβιου, ενα απο αυτα τα μερη που καθε ενας μας πρεπει να επισκεφτει εστω και μια φορα στη ζωη του, ενα απο τα Μεγαλα Ονειρα που μας κρατανε ζωντανους και μας ξεχωριζουν απο τις ηλιθιες μαζες που το μεγαλυτερο ονειρο τους αρχιζει και τελειωνει στα μπουζουκια και τις τρεντυ διακοπες...
Θελει τρελα, παθος και φωτια φιλε μου ενα τετοιο ταξιδι και οσοι επιλεγουμε να καβαλαμε δυο ροδες ξερουμε καλα απο αυτα...
Το σπιτι μεσα ηταν πολυ ζεστο και ομορφο, η απολυτη αντιθεση με το εχθρικο παγωμενο και βροχερο τοπιο που απλωνοταν εκει εξω. Δεν ηθελα να φυγω μεσα στη κακοκαιρια. Ομως επρεπε.
Ημουν εδω για ενα σκοπο. Και δεν υπηρχε θεος η διαμονας να με κρατησει απο το να φτασω εκει.
Κατεβηκα στο ερημο παρκινγκ.
Η Αυρα με περιμενε ησυχα εκει, βρωμικη ομως μαχιμη, μπαρουτοκαπνισμενη θαρρεις απο τη συνεχη μαχη με το δρομο με τις αποστασεις με τα χιλιομετρα και τους καιρους.
Ηταν μια εικονα που οσες φορες και να την εβλεπα θα μου εκοβε ξανα την ανασσα.
Φορεσα ολο τον εξοπλισμο που ειχα και δεν ειχα. Διπλα ισοθερμικα, επενδυσεις, μπουφαν, αδιαβροχο, διπλα γαντια, μποτες, γκετες, μπαλακλαβα... Ελπιζα οτι δεν θα χρειαζοταν να το κανω αυτο αλλα εδω πανω ημουν τωρα στο ελεος μιας Φυσης που δεν χαριζεται...
Εξοδος.
Ενας τελευταιος αποχαιρετισμος με το νεο μου φιλο Ole και μια ακομα υποσχεση για να συναντηθουμε ξανα μια μερα καπου σε αυτο το μεγαλο μπλε πλανητη που λεμε σπιτι.
Το βλεμμα γυρισε μπροστα, στη βροχη που τωρα επεφτε δυνατα. Η πολη χανοταν μεσα σε ενα ατελειωτο συννεφο και ολα ηταν σε τονους του γκριζου.
Για να ταξιδεψεις σε ενα τετοιο σκηνικο χρειαζεται να εχεις γερα αποθεματα ηλιθιοτητας και αποφασιστικοτητας και εγω ειχα πολυ και απ' τα δυο.
1η στο κιβωτιο. ΚΛΑΚ.
Ζελατινα κατω.
Ριξε ρε π@στη.
Στο MP3 οι Archive με το Lights εφτιαχναν το τελειο soundtrack για αυτο που απλωνοταν μπροστα μου.
Το κεντρο του Tromso ειναι σε ενα μικρο νησακι και η εξοδος ειναι εξισου εντυπωσιακη με την μεγαλη γεφυρα στην αλλη πλευρα. Κατω απο τη θαλασσα εδω υπαρχει ενα μεγαλο συμπλεγμα τουνελ που ενωνονται με διασταυρωσεις.
Πρωτη φορα στη ζωη μου εβλεπα ...κυκλικο κομβο σε υπογειο τουνελ!
Στην εξοδο ο εντυπωσιακος καθεδρικος ναος ξεχωριζε ακομα και μεσα σε αυτο το μουντο σκηνικο.
Ξεκινημα με πολυ βροχη. Τωρα πια αδιαφορουσα για τις καιρικες συνθηκες.
Ας εκανε οτι ηθελε. Σημερα θα εφτανα στο τελος της γραμμης.
Τα χιλιομετρα τωρα εφευγαν γρηγορα πανω στην Ε6 και σαν καποιος εκει πανω να ακουγε τις σκεψεις μου, το σκηνικο αρχισε να αλλαζει.
Η βροχη εκοψε και αποκαλυψε για αλλη μια φορα την απιστευτη ομορφια αυτης της χωρας.
Καταρρακτες επεφταν απο ψηλα μεσα σε μια καταφυτη γιγαντια πλαγια του βουνου και καπου στη βαση σαν ενα λαγουμι το τουνελ...
Μεγαλειωδη μεγεθη που ντροπιαζαν των ανθρωπων τα εργα...
Η πολη συντομα αρχισε να ξεμακραινει στους καθρεφτες μου και η πυξιδα εδειχνε σταθερα ροτα στο βορρα.
Ασυναισθητα αρχισα να σκεφτομαι το τελος του δρομου. Τι καιρο θα εβρισκα επανω; Θα ημουν τυχερος;
Το τελος -εκει που δεν εχει αλλο μετα.
Το κλεισιμο μιας πορειας, του κεφαλαιου, ενος κυκλου στη ζωη του καθενα που θα καταφερνε να φτασει εκει.
Δεν ηταν τα χιλιομετρα ο αντιπαλος, ουτε η κουραση ουτε ο καιρος. Ο ιδιος σου ο εαυτος ηταν, τα φαντασματα που επιμελως ειχες κρυψει μεσα σε μικρα κουτακια στο πισω μερος του μυαλου σου...
Τελικα αυτο το ταξιδι σε εστηνε απεναντι και σου εδειχνε τι ψαχνεις να βρεις στη ζωη σου ακομα και αν νομιζες οτι τα εχεις ολα.
Εγω την απαντηση μου την ειχα παρει τωρα -και αν ειχα τα κοτσια ας την παραδεχομουν.
Με τη βροχη να εχει κοψει τωρα ο καιρος επιασε να ζεσταινει και το fjord της Alta απλωνοταν μαγευτικο κατω απο εναν αγριο ουρανο.
Τα ψαροχωρια διπλα στη θαλασσα συμπληρωναν μια εικονα τοσο τελεια που θα μπορουσε να ειναι απλα ενας ιδανικος πινακας ζωγραφικης...
Στο προορισμο μου σημερα θα εφτανα βραδυ ουτως η αλλως, αλλα αφου το σκοταδι εδω πανω δεν υπηρχε ποτε πλεον δεν ειχα και λογο να βιαζομαι.
Εδω πανω ειχα ξεχασει πλεον οσα θεωρουσα δεδομενα μια ολοκληρη ζωη.
Αναθεωρηση. Η ουσια αυτου του τοπου.
Φτανοντας εξω απο την Alta, την τελευταια πολη του βορρα, το fjord εφτιαχνε δεκαδες μικρα λιμανακια που καθρεφτιζαν τα καταπρασινα λοφακια πανω στο ηρεμο νερο... Η διαδρομη τωρα αποκτουσε ενδιαφερον!
Αφησα πισω το τελευταιο fjord που θα εβλεπα και ανηφορισα το βουνο προς στις αχανεις εκτασεις της Finnmark, της μεγαλυτερης και πιο αραιοκατοικημενης περιοχης της Νορβηγιας.
Συντομα το τοπιο αλλαξε για αλλη μια φορα δραματικα.
Καθε ειδους βλαστηση εξαφανιστηκε και τη θεση του πηρε ενα απεραντο τιποτα.
Το αποκαλυπτικο σκηνικο εμοιαζε σαν μετα απο ενα πυρηνικο ολεθρο που ειχε σαρωσει τα παντα... Ηταν μια εικονα που οσες φορες και να την εβλεπα δεν μπορουσα να την συνηθισω με τιποτα.
Σταματησα στην ακρη του δρομου και αφησα την απεραντοσυνη της στεπας να με τυλιξει.
Χρειαζομουν το καταλληλο soundtrack για αυτο το μερος: Sivert Høyem - Under Administration
Ο Κωστας μου ειχε μιλησει για μια απεραντη ευθεια εδω. Μια τεραστια ισια γραμμη που απλωνοταν στη μεση του πουθενα για τριαντα ολοκληρα χιλιομετρα. Αλλο ομως να στο λενε και αλλο να το βλεπεις με τα ιδια σου τα ματια...
"I can't remember your face anymore,
Τhat too is lost...
Your cold ashes scattered on the wind,
Αcross the permafrost..."
Το μερος ηταν πολυ υποβλητικο.
Καθως διεσχιζα την απεραντοσυνη στη καρδια της Finnmark ενοιωθα να ταξιδευω στην ακρη του κοσμου...
Εδω που το καλοκαιρι ο ηλιος δεν εδυε ποτε και το χειμωνα δεν εμφανιζοταν επι μηνες.
Εδω που το Αρκτικο κλιμα εκανε τους χειμωνες να φτανουν και τους -54 βαθμους κελσιου και το καλοκαιρι δεν ανεβαινε σχεδον ποτε πανω απο τους +10.
Στη καρδια του Ηλιου του Μεσονυχτιου και του Βορειου Σελας.
(φωτο απο wikipedia)
Δεν υπηρχε τιποτα γνωριμο εδω πανω. Στην ακρη του δρομου εκει που το ματι καποτε θα περιμενε να δει προβατα να βοσκουν εδω εβλεπε κατι αλλο.... Ταρανδοι!
Και οι εκπληξεις δεν τελειωναν εδω.
Περνωντας την Alta ειχα δει κατι που με ειχε παραξενεψει τοσο που πιστεψα οτι ηταν λαθος αλλα βλεποντας το και εδω πανω στο μικρο αγροκτημα στην ακρη του δρομου δεν μπορουσα παρα να σταθω και να κοιταζω σαν χαμενος.
Τα δορυφορικα πιατα στα μπαλκονια δεν εβλεπαν πανω προς τον ουρανο, αλλα ...κατω προς τη γη!
Απιστευτο! Ημουν τοσο ψηλα στο πλανητη πλεον που οι δορυφοροι για να τους βρεις επρεπε να σημαδεψεις χαμηλα προς τον οριζοντα! Τι ηταν αυτο το μερος...
Η τεραστια ευθεια καποια στιγμη τελειωσε και μαζι και αυτο το αποκοσμο τοπιο. Ημουν παλι στα πεδινα. Περνωντας χαμενος στις σκεψεις μου απο τον μικρο οικισμο του Skaidi και μαγεμενος απο οσα εβλεπα δεν εδωσα σημασια στο GPS που ανεφερε οτι απο εδω μεχρι το Nordkapp υπηρχαν μολις δυο βενζιναδικα -και οτι το ενα μολις το ειχα περασει.
Δεν πειραζει, σκεφτηκα. Θα βαλω στο επομενο που ειναι λιγα χιλιομετρα πιο περα.
Καταλαβαινετε φανταζομαι το ποσο θα το μετανοιωνα αυτο στη συνεχεια...
Φτανοντας στο βενζιναδικο μια πολυ δυσαρεστη εκπληξη με περιμενε: το μαγαζι ειχε κλεισει για το βραδυ! Δεν το ειχα υπολογισει αυτο. Τωρα;
Για το Nordkapp εμεναν ακομα 140 χιλιομετρα και ο δεικτης ηταν στο 1/4. Θα εφτανε; Σκεφτηκα το να γυριζα στο Skaidi αλλα τωρα ηταν 50 χιλιομετρα πιο πισω και κανενας δεν μου υπεγραφε οτι δεν θα ειχε κλεισει και αυτο στο μεταξυ. Αλλη μια δυσκολη επιλογη μπροστα μου.
Αποφασισα να ρισκαρω. Θα συνεχιζα.
Για αλλη μια φορα εκοψα ρυθμο και αφησα τη μηχανη να ρολαρει στον μικρο επαρχιακο δρομο.
Και εκει την ειδα. Μια μεγαλη κιτρινη πινακιδα με τις μαγικες λεξεις που περιμενα να δω: Nordkapp 137.
Εκανα σαν μικρο παιδι! Τα γραμματα αυτα εδιναν σαρκα και οστα σε ενα ονειρο τοσων χρονων. Ημουν ΕΔΩ!
Και η συνεχεια αποδειχτηκε ακομα καλυτερη. O E69, η βορειοτερη κεντρικη οδικη αρτηρια στο κοσμο ηταν μπροστα μου. Το τελος αυτου του δρομου ηταν η ακρη του βραχου του Nordkapp!
Οπως ο δρομος του Ατλαντικου στην αλλη πλευρα της χωρας, ετσι και εδω η διαδρομη αρχισε να ακολουθει στην ακτογραμμη της Βορειας θαλασσας, μια στενη γκριζα κορδελα που αγκαλιαζε την ακτη, με το βραχο στη μια πλευρα και τη θαλασσα στην αλλη.
Εβαλα να παιζει ενα κομματι που κρατουσα καιρο φυλαγμενο και αφησα το βλεμμα μου να χαθει στον οριζοντα.
"When I go, I go alone
There ain't noone
Ever looking out for me.
Just the sun,
My own lean shadow
And the wind out among trees.
Home, it's far beyond
Long lost horizons
Home I'll never see..."
Sivert Høyem - Prisoner of the road
Για καποιο λογο ενοιωσα αυτο το τοπιο να με υποβαλλει.
Η απολυτη ερημια του μερους... Χιλιομετρα επι χιλιομετρων χωρις ψυχη ζωσα...
Η πληρης ελλειψη καθε ζωης... Μονο πετρα και βρυα σε ενα παγωμενο, σκληρο αφιλοξενο τοπιο...
Ο τεραστιος βραχος της στεριας που κοβοταν αποτομα σαν με μαχαιρι πανω στη θαλασσα...
Η απεραντοσυνη του ωκεανου και η αισθηση οτι τωρα ακροβατουσα στην ακρη μιας ολοκληρης ηπειρου...
Kατι ηλεκτρικο πλανιοταν στην ατμοσφαιρα...
Τα τοπια χανονταν μεσα σε μια ομιχλη που εκανε το μερος να μοιαζει ακομα πιο ονειρικο.
Ομως εγω περιμενα να βρω εδω κατι που χρονια ετρωγε το μυαλο μου -το περιφημο τουνελ του Nordkapp.
Βλεπετε το Βορειο Ακρωτηρι δεν ειναι στην στερια. Βρισκεται στο βορειοτερο ακρο ενος μικρου νησιου ονοματι Magerøya, το οποιο ενωνεται με την στερια με ενα απο τα πιο εντυπωσιακα υποθαλασσια τουνελ της χωρας μηκους 6.875 μετρων και βαθους 212 μετρων κατω απ' τη θαλασσα.
Στις εισοδους ειχε κατι θηριωδεις μεταλλικες πορτες που εκλειναν το χειμωνα για να εμποδιζουν το νερο που εσταζε μεσα στο τουνελ απο το να γινει παγος. Αυτες οι πορτες ομως δεν εμεναν κλειστες. Ανοιγαν αυτοματα οταν πλησιαζε καποιο οχημα (!) ενω το καλοκαιρι εμεναν μονιμα ανοιχτες μιας που η κινηση του δρομου ηταν μεγαλυτερη.
Εδω βρισκονταν ομως και τα διαβοητα διοδια που ειχαν κανει απειρους ταξιδιωτες να στεναξουν: 20 ευρω για το οχημα και 6 ευρω ανα επιβατη (!!) και αυτο και στις 2 πλευρες του τουνελ! Εφτασα στην εισοδο προετοιμασμενος για την αφαιμαξη που θα ακολουθουσε και εκει δεν πιστευα την τυχη μου!
Απο τις 29 Ιουνιου 2012 η διελευση ηταν πλεον δωρεαν και εγω ημουν εδω μολις λιγες μερες μετα...!
Η εισοδος του τουνελ εχασκε τωρα μπροστα μου τυλιγμενη στην ομιχλη και τα κιτρινα φωτα την εκαναν να μοιαζει σαν να εχει παρει φωτια ενω μια σειρηνα ηχουσε δυνατα καθε λιγα δευτερολεπτα, μεσα σε ενα απολυτα ερημο σκηνικο που θα μπορουσε να ειναι βγαλμενο απο ταινια τρομου...
Αν υπηρχε δρομος για την κολαση αυτη θα μπορουσε καλλιστα να ειναι η εισοδος...
Μπηκα μεσα, αναμεσα στις θεορατες μεταλλικες πορτες και το δυνατο σφυριγμα της σειρηνας αντηχουσε στα τοιχωματα και τα αυτια μου.
Η ομιχλη στροβιλιζοταν στα φωτα της οροφης σε ενα θεαμα αποκοσμο και ο δρομος αρχισε να κατηφοριζει αποτομα προς τα κατω στα εγκατα της γης σε μια διαδρομη που εμοιαζε να μην εχει τελος, σε μια καθοδο σαν για την εισοδο στη κολαση...
Τιναξα την ανατριχιλα που κατεβαινε τη πλατη μου και στο μυαλο μου ηρθαν οι στιχοι του Chris Rea...
"Οn your journey cross the wilderness
From the desert to the well
You have strayed upon the motorway to hell..."
Δυναμωστε... Crossing the Nordkapp tunnel - YouTube
Το φως στην αλλη πλευρα του τουνελ ηρθε σαν σανιδα σωτηριας. Πισω απο αυτο το μικρο βραχο κρυβοταν το Honningsvåg, το μικρο χωριουδακι στην ακρη του νησιου.
Ειχα φτασει! Εβαλα στα γρηγορα βενζινη στο μοναδικο πρατηριο του νησιου και πηγα να αφησω τα πραγματα στο ξενωνα που θα εμενα το βραδυ.
Απο τα δυτικα ερχοταν ομιχλη και στον ουρανο τα βαρια μαυρα συννεφα δεν εδειχναν καλες διαθεσεις. Σκεφτηκα τι να εκανα.
Το GPS εδειχνε την αποσταση που με χωριζε απο το Ακρωτηρι και τα νουμερα στην οθονη ηταν σαν να με προκαλουσαν πειρακτικα. "Παμε ρε. Αφου το ξερεις οτι το θελεις. Κοιτα ποσο εμεινε."
Καβαλησα και εβαλα μπροστα χωρις σκεψη. Μονο 19 χιλιομετρα ειχαν μεινει.
Αυτα τα 19 χιλιομετρα εμελλαν να ειναι τα πιο επικινδυνα ολης της ζωης μου...
Το νησακι απ' ακρη σ' ακρη ειναι 30 χιλιομετρα -ενα βουνο ουσιαστικα που καποτε οι παγετωνες εκοψαν απο την στερια και εκαναν νησι.
Οδηγουσα στο μικρο δρομο του νησιου με τη ψυχη στο στομα και τη καρδια να χτυπαει στα κοκκινα. Ημουν ΕΔΩ, οι ροδες της μηχανης μου πατουσαν στο θρυλικο δρομο του Nordkapp... Δεν το πιστευα...
Και το τοπιο μεσα στην ομιχλη και τη καταχνια ηταν τελειως εξωπραγματικο, σαν να ημουν σε ενα αλλο πλανητη...
Κοιταζα το κοντερ και με καθε ενα χιλιομετρο που εφευγε, η καρδια ανεβαζε αλλη μια δεκαδα σφυγμους. 13, 12, 11, 10, 9...
Μια ανασσα με χωριζε τωρα απο το τερμα! Θα τα καταφερνα!
Ναι. Νομιζα.
Καθως ο δρομος ανηφορισε τη πλαγια του βουνου και βγηκε στο μεγαλο πλατωμα ξεσπασε η Κολαση του Δαντη!
Η βροχη ξαφνικα δυναμωσε αποτομα και ο πιο δυνατος αερας που αντιμετωπισα ποτε αρχισε να με πλαγιοκοπει με τρομακτικη δυναμη προσπαθωντας να ριξει τη μηχανη στα γκρεμια που εχασκαν στην ακρη του στενου δρομου.
Κατεβασα ταχυτητες, ανεβασα ψηλα τις στοφες και κρεμαστηκα ολος στην αριστερη πλευρα της μηχανης σε μια απελπισμενη προσπαθεια να κρατησω τη μηχανη στο δρομο. Σφαλιαριζα με ολη μου τη δυναμη κλιπον και ντεποζιτο προσπαθωντας να τραβαω τη μηχανη προς το κεντρο ενω ο ανεμος ξανα και ξανα την πετουσε σαν παιχνιδακι προς τα χαντακια!
Η ορατοτητα μπροστα μου τωρα ηταν το απολυτο μηδεν. Η ομιχλη ειχε καλυψει τα παντα στο ερημο μικρο δρομο που εμοιαζε να πηγαινει στο χαος...
Το Ακρωτηρι εδειχνε τα δοντια του.
Εφτασα τρεμοντας απο την υπερενταση σε μια εσοχη του δρομου που ο ανεμος εκοβε και κοιταξα το κοντερ. Τεσσερα χιλιομετρα. Τεσσερα! Τοσο κοντα αλλα και τοσο μακρυα! Ακομα και αν καταφερνα να φτασω στο τερμα του δρομου δεν θα εβλεπα τιποτα.
Γυρισα με προσοχη τη μηχανη πισω και κατεβηκα παραδομενος τη πλαγια προς τον ξενωνα.
Αποψε το Ακρωτηρι ειχε νικησει.
Εγω ομως δεν ειχα πει την τελευταια μου λεξη ακομα...
__________________Tromsø (N) - Honningsvåg (N)
516 km
Το λιγοστο πρωινο φως εκανε ματαιες προσπαθειες να μπει απο τις βαριες κουρτινες στο δωματιο.
Κοιταξα εξω. Ο ουρανος ειχε αυτο το γκριζο/μπλε χρωμα ενος ουρανου που ειχε ξεχασει τι θα πει ηλιος προ πολλου.
Οι προγνωσεις που εβλεπα ολες αυτες τις μερες ειχαν δυστυχως πεσει μεσα. Εξω φυσουσε ενας τρελος αερας και η βροχη επεφτε με τα κανταρια. Κωλοκαιρος.
Πηρα μια βαθεια ανασσα και ανασηκωθηκα στον καναπε. Ελπιζα σημερα να ημουν τυχερος και ο καιρος επιτελους να εφτιαχνε, ομως το θεαμα εξω ηταν αποκαρδιωτικο.
Δεν πειραζε. Αφου θα ηταν ετσι τα πραγματα δεν υπηρχε λογος να βιαζομαι τωρα.
Ο φιλος Ole ειχε μολις ξυπνησει και σηκωθηκα να φτιαξω ενα καφεδακι και να δω με ηρεμια το προγραμμα. Σημερα ο προορισμος ηταν Ο Προορισμος. Μετα απο τοσες μερες στο δρομο, τοσα χιλιομετρα, τοσες περιπετειες, αναποδιες και αλλαγες.... σημερα θα εφτανα στο θρυλικο προορισμο: Nordkapp. Το Βορειο Ακρωτηρι.
"Κατσε ρε μεγαλε. Ενας βραχος ειναι, μια πετρα, ενα ακομα σημαδι στην ακρη του χαρτη" -ηταν σαν να ακουγα τα λογια των πολλων. Αλλα οσοι διαβαζετε αυτες τις αραδες ξερετε.
Ειναι το ιδιο το Προσκυνημα του καθε μηχανοβιου, ενα απο αυτα τα μερη που καθε ενας μας πρεπει να επισκεφτει εστω και μια φορα στη ζωη του, ενα απο τα Μεγαλα Ονειρα που μας κρατανε ζωντανους και μας ξεχωριζουν απο τις ηλιθιες μαζες που το μεγαλυτερο ονειρο τους αρχιζει και τελειωνει στα μπουζουκια και τις τρεντυ διακοπες...
Θελει τρελα, παθος και φωτια φιλε μου ενα τετοιο ταξιδι και οσοι επιλεγουμε να καβαλαμε δυο ροδες ξερουμε καλα απο αυτα...
Το σπιτι μεσα ηταν πολυ ζεστο και ομορφο, η απολυτη αντιθεση με το εχθρικο παγωμενο και βροχερο τοπιο που απλωνοταν εκει εξω. Δεν ηθελα να φυγω μεσα στη κακοκαιρια. Ομως επρεπε.
Ημουν εδω για ενα σκοπο. Και δεν υπηρχε θεος η διαμονας να με κρατησει απο το να φτασω εκει.
Κατεβηκα στο ερημο παρκινγκ.
Η Αυρα με περιμενε ησυχα εκει, βρωμικη ομως μαχιμη, μπαρουτοκαπνισμενη θαρρεις απο τη συνεχη μαχη με το δρομο με τις αποστασεις με τα χιλιομετρα και τους καιρους.
Ηταν μια εικονα που οσες φορες και να την εβλεπα θα μου εκοβε ξανα την ανασσα.
Φορεσα ολο τον εξοπλισμο που ειχα και δεν ειχα. Διπλα ισοθερμικα, επενδυσεις, μπουφαν, αδιαβροχο, διπλα γαντια, μποτες, γκετες, μπαλακλαβα... Ελπιζα οτι δεν θα χρειαζοταν να το κανω αυτο αλλα εδω πανω ημουν τωρα στο ελεος μιας Φυσης που δεν χαριζεται...
Εξοδος.
Ενας τελευταιος αποχαιρετισμος με το νεο μου φιλο Ole και μια ακομα υποσχεση για να συναντηθουμε ξανα μια μερα καπου σε αυτο το μεγαλο μπλε πλανητη που λεμε σπιτι.
Το βλεμμα γυρισε μπροστα, στη βροχη που τωρα επεφτε δυνατα. Η πολη χανοταν μεσα σε ενα ατελειωτο συννεφο και ολα ηταν σε τονους του γκριζου.
Για να ταξιδεψεις σε ενα τετοιο σκηνικο χρειαζεται να εχεις γερα αποθεματα ηλιθιοτητας και αποφασιστικοτητας και εγω ειχα πολυ και απ' τα δυο.
1η στο κιβωτιο. ΚΛΑΚ.
Ζελατινα κατω.
Ριξε ρε π@στη.
Στο MP3 οι Archive με το Lights εφτιαχναν το τελειο soundtrack για αυτο που απλωνοταν μπροστα μου.
Το κεντρο του Tromso ειναι σε ενα μικρο νησακι και η εξοδος ειναι εξισου εντυπωσιακη με την μεγαλη γεφυρα στην αλλη πλευρα. Κατω απο τη θαλασσα εδω υπαρχει ενα μεγαλο συμπλεγμα τουνελ που ενωνονται με διασταυρωσεις.
Πρωτη φορα στη ζωη μου εβλεπα ...κυκλικο κομβο σε υπογειο τουνελ!
Στην εξοδο ο εντυπωσιακος καθεδρικος ναος ξεχωριζε ακομα και μεσα σε αυτο το μουντο σκηνικο.
Ξεκινημα με πολυ βροχη. Τωρα πια αδιαφορουσα για τις καιρικες συνθηκες.
Ας εκανε οτι ηθελε. Σημερα θα εφτανα στο τελος της γραμμης.
Τα χιλιομετρα τωρα εφευγαν γρηγορα πανω στην Ε6 και σαν καποιος εκει πανω να ακουγε τις σκεψεις μου, το σκηνικο αρχισε να αλλαζει.
Η βροχη εκοψε και αποκαλυψε για αλλη μια φορα την απιστευτη ομορφια αυτης της χωρας.
 |
This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x768. |
Καταρρακτες επεφταν απο ψηλα μεσα σε μια καταφυτη γιγαντια πλαγια του βουνου και καπου στη βαση σαν ενα λαγουμι το τουνελ...
Μεγαλειωδη μεγεθη που ντροπιαζαν των ανθρωπων τα εργα...
|
This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 600x800. |
Η πολη συντομα αρχισε να ξεμακραινει στους καθρεφτες μου και η πυξιδα εδειχνε σταθερα ροτα στο βορρα.
Ασυναισθητα αρχισα να σκεφτομαι το τελος του δρομου. Τι καιρο θα εβρισκα επανω; Θα ημουν τυχερος;
|
This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x768. |
Το τελος -εκει που δεν εχει αλλο μετα.
Το κλεισιμο μιας πορειας, του κεφαλαιου, ενος κυκλου στη ζωη του καθενα που θα καταφερνε να φτασει εκει.
Δεν ηταν τα χιλιομετρα ο αντιπαλος, ουτε η κουραση ουτε ο καιρος. Ο ιδιος σου ο εαυτος ηταν, τα φαντασματα που επιμελως ειχες κρυψει μεσα σε μικρα κουτακια στο πισω μερος του μυαλου σου...
Τελικα αυτο το ταξιδι σε εστηνε απεναντι και σου εδειχνε τι ψαχνεις να βρεις στη ζωη σου ακομα και αν νομιζες οτι τα εχεις ολα.
Εγω την απαντηση μου την ειχα παρει τωρα -και αν ειχα τα κοτσια ας την παραδεχομουν.
|
This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x768. |
Με τη βροχη να εχει κοψει τωρα ο καιρος επιασε να ζεσταινει και το fjord της Alta απλωνοταν μαγευτικο κατω απο εναν αγριο ουρανο.
|
This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x596. |
Τα ψαροχωρια διπλα στη θαλασσα συμπληρωναν μια εικονα τοσο τελεια που θα μπορουσε να ειναι απλα ενας ιδανικος πινακας ζωγραφικης...
|
This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x768. |
Στο προορισμο μου σημερα θα εφτανα βραδυ ουτως η αλλως, αλλα αφου το σκοταδι εδω πανω δεν υπηρχε ποτε πλεον δεν ειχα και λογο να βιαζομαι.
Εδω πανω ειχα ξεχασει πλεον οσα θεωρουσα δεδομενα μια ολοκληρη ζωη.
Αναθεωρηση. Η ουσια αυτου του τοπου.
|
This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x681. |
Φτανοντας εξω απο την Alta, την τελευταια πολη του βορρα, το fjord εφτιαχνε δεκαδες μικρα λιμανακια που καθρεφτιζαν τα καταπρασινα λοφακια πανω στο ηρεμο νερο... Η διαδρομη τωρα αποκτουσε ενδιαφερον!
|
This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x768. |
Αφησα πισω το τελευταιο fjord που θα εβλεπα και ανηφορισα το βουνο προς στις αχανεις εκτασεις της Finnmark, της μεγαλυτερης και πιο αραιοκατοικημενης περιοχης της Νορβηγιας.
|
This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x704. |
Συντομα το τοπιο αλλαξε για αλλη μια φορα δραματικα.
Καθε ειδους βλαστηση εξαφανιστηκε και τη θεση του πηρε ενα απεραντο τιποτα.
Το αποκαλυπτικο σκηνικο εμοιαζε σαν μετα απο ενα πυρηνικο ολεθρο που ειχε σαρωσει τα παντα... Ηταν μια εικονα που οσες φορες και να την εβλεπα δεν μπορουσα να την συνηθισω με τιποτα.
|
This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x768. |
Σταματησα στην ακρη του δρομου και αφησα την απεραντοσυνη της στεπας να με τυλιξει.
Χρειαζομουν το καταλληλο soundtrack για αυτο το μερος: Sivert Høyem - Under Administration
|
This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x768. |
Ο Κωστας μου ειχε μιλησει για μια απεραντη ευθεια εδω. Μια τεραστια ισια γραμμη που απλωνοταν στη μεση του πουθενα για τριαντα ολοκληρα χιλιομετρα. Αλλο ομως να στο λενε και αλλο να το βλεπεις με τα ιδια σου τα ματια...
"I can't remember your face anymore,
Τhat too is lost...
Your cold ashes scattered on the wind,
Αcross the permafrost..."
|
This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x768. |
Το μερος ηταν πολυ υποβλητικο.
Καθως διεσχιζα την απεραντοσυνη στη καρδια της Finnmark ενοιωθα να ταξιδευω στην ακρη του κοσμου...
Εδω που το καλοκαιρι ο ηλιος δεν εδυε ποτε και το χειμωνα δεν εμφανιζοταν επι μηνες.
Εδω που το Αρκτικο κλιμα εκανε τους χειμωνες να φτανουν και τους -54 βαθμους κελσιου και το καλοκαιρι δεν ανεβαινε σχεδον ποτε πανω απο τους +10.
Στη καρδια του Ηλιου του Μεσονυχτιου και του Βορειου Σελας.
|
This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x667. |
(φωτο απο wikipedia)
Δεν υπηρχε τιποτα γνωριμο εδω πανω. Στην ακρη του δρομου εκει που το ματι καποτε θα περιμενε να δει προβατα να βοσκουν εδω εβλεπε κατι αλλο.... Ταρανδοι!
|
This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x768. |
|
This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x768. |
Και οι εκπληξεις δεν τελειωναν εδω.
Περνωντας την Alta ειχα δει κατι που με ειχε παραξενεψει τοσο που πιστεψα οτι ηταν λαθος αλλα βλεποντας το και εδω πανω στο μικρο αγροκτημα στην ακρη του δρομου δεν μπορουσα παρα να σταθω και να κοιταζω σαν χαμενος.
Τα δορυφορικα πιατα στα μπαλκονια δεν εβλεπαν πανω προς τον ουρανο, αλλα ...κατω προς τη γη!
Απιστευτο! Ημουν τοσο ψηλα στο πλανητη πλεον που οι δορυφοροι για να τους βρεις επρεπε να σημαδεψεις χαμηλα προς τον οριζοντα! Τι ηταν αυτο το μερος...
Η τεραστια ευθεια καποια στιγμη τελειωσε και μαζι και αυτο το αποκοσμο τοπιο. Ημουν παλι στα πεδινα. Περνωντας χαμενος στις σκεψεις μου απο τον μικρο οικισμο του Skaidi και μαγεμενος απο οσα εβλεπα δεν εδωσα σημασια στο GPS που ανεφερε οτι απο εδω μεχρι το Nordkapp υπηρχαν μολις δυο βενζιναδικα -και οτι το ενα μολις το ειχα περασει.
Δεν πειραζει, σκεφτηκα. Θα βαλω στο επομενο που ειναι λιγα χιλιομετρα πιο περα.
Καταλαβαινετε φανταζομαι το ποσο θα το μετανοιωνα αυτο στη συνεχεια...
Φτανοντας στο βενζιναδικο μια πολυ δυσαρεστη εκπληξη με περιμενε: το μαγαζι ειχε κλεισει για το βραδυ! Δεν το ειχα υπολογισει αυτο. Τωρα;
Για το Nordkapp εμεναν ακομα 140 χιλιομετρα και ο δεικτης ηταν στο 1/4. Θα εφτανε; Σκεφτηκα το να γυριζα στο Skaidi αλλα τωρα ηταν 50 χιλιομετρα πιο πισω και κανενας δεν μου υπεγραφε οτι δεν θα ειχε κλεισει και αυτο στο μεταξυ. Αλλη μια δυσκολη επιλογη μπροστα μου.
Αποφασισα να ρισκαρω. Θα συνεχιζα.
Για αλλη μια φορα εκοψα ρυθμο και αφησα τη μηχανη να ρολαρει στον μικρο επαρχιακο δρομο.
Και εκει την ειδα. Μια μεγαλη κιτρινη πινακιδα με τις μαγικες λεξεις που περιμενα να δω: Nordkapp 137.
Εκανα σαν μικρο παιδι! Τα γραμματα αυτα εδιναν σαρκα και οστα σε ενα ονειρο τοσων χρονων. Ημουν ΕΔΩ!
Και η συνεχεια αποδειχτηκε ακομα καλυτερη. O E69, η βορειοτερη κεντρικη οδικη αρτηρια στο κοσμο ηταν μπροστα μου. Το τελος αυτου του δρομου ηταν η ακρη του βραχου του Nordkapp!
Οπως ο δρομος του Ατλαντικου στην αλλη πλευρα της χωρας, ετσι και εδω η διαδρομη αρχισε να ακολουθει στην ακτογραμμη της Βορειας θαλασσας, μια στενη γκριζα κορδελα που αγκαλιαζε την ακτη, με το βραχο στη μια πλευρα και τη θαλασσα στην αλλη.
Εβαλα να παιζει ενα κομματι που κρατουσα καιρο φυλαγμενο και αφησα το βλεμμα μου να χαθει στον οριζοντα.
"When I go, I go alone
There ain't noone
Ever looking out for me.
Just the sun,
My own lean shadow
And the wind out among trees.
Home, it's far beyond
Long lost horizons
Home I'll never see..."
Sivert Høyem - Prisoner of the road
Για καποιο λογο ενοιωσα αυτο το τοπιο να με υποβαλλει.
Η απολυτη ερημια του μερους... Χιλιομετρα επι χιλιομετρων χωρις ψυχη ζωσα...
Η πληρης ελλειψη καθε ζωης... Μονο πετρα και βρυα σε ενα παγωμενο, σκληρο αφιλοξενο τοπιο...
Ο τεραστιος βραχος της στεριας που κοβοταν αποτομα σαν με μαχαιρι πανω στη θαλασσα...
Η απεραντοσυνη του ωκεανου και η αισθηση οτι τωρα ακροβατουσα στην ακρη μιας ολοκληρης ηπειρου...
Kατι ηλεκτρικο πλανιοταν στην ατμοσφαιρα...
Τα τοπια χανονταν μεσα σε μια ομιχλη που εκανε το μερος να μοιαζει ακομα πιο ονειρικο.
Ομως εγω περιμενα να βρω εδω κατι που χρονια ετρωγε το μυαλο μου -το περιφημο τουνελ του Nordkapp.
Βλεπετε το Βορειο Ακρωτηρι δεν ειναι στην στερια. Βρισκεται στο βορειοτερο ακρο ενος μικρου νησιου ονοματι Magerøya, το οποιο ενωνεται με την στερια με ενα απο τα πιο εντυπωσιακα υποθαλασσια τουνελ της χωρας μηκους 6.875 μετρων και βαθους 212 μετρων κατω απ' τη θαλασσα.
Στις εισοδους ειχε κατι θηριωδεις μεταλλικες πορτες που εκλειναν το χειμωνα για να εμποδιζουν το νερο που εσταζε μεσα στο τουνελ απο το να γινει παγος. Αυτες οι πορτες ομως δεν εμεναν κλειστες. Ανοιγαν αυτοματα οταν πλησιαζε καποιο οχημα (!) ενω το καλοκαιρι εμεναν μονιμα ανοιχτες μιας που η κινηση του δρομου ηταν μεγαλυτερη.
Εδω βρισκονταν ομως και τα διαβοητα διοδια που ειχαν κανει απειρους ταξιδιωτες να στεναξουν: 20 ευρω για το οχημα και 6 ευρω ανα επιβατη (!!) και αυτο και στις 2 πλευρες του τουνελ! Εφτασα στην εισοδο προετοιμασμενος για την αφαιμαξη που θα ακολουθουσε και εκει δεν πιστευα την τυχη μου!
Απο τις 29 Ιουνιου 2012 η διελευση ηταν πλεον δωρεαν και εγω ημουν εδω μολις λιγες μερες μετα...!
Η εισοδος του τουνελ εχασκε τωρα μπροστα μου τυλιγμενη στην ομιχλη και τα κιτρινα φωτα την εκαναν να μοιαζει σαν να εχει παρει φωτια ενω μια σειρηνα ηχουσε δυνατα καθε λιγα δευτερολεπτα, μεσα σε ενα απολυτα ερημο σκηνικο που θα μπορουσε να ειναι βγαλμενο απο ταινια τρομου...
Αν υπηρχε δρομος για την κολαση αυτη θα μπορουσε καλλιστα να ειναι η εισοδος...
Μπηκα μεσα, αναμεσα στις θεορατες μεταλλικες πορτες και το δυνατο σφυριγμα της σειρηνας αντηχουσε στα τοιχωματα και τα αυτια μου.
Η ομιχλη στροβιλιζοταν στα φωτα της οροφης σε ενα θεαμα αποκοσμο και ο δρομος αρχισε να κατηφοριζει αποτομα προς τα κατω στα εγκατα της γης σε μια διαδρομη που εμοιαζε να μην εχει τελος, σε μια καθοδο σαν για την εισοδο στη κολαση...
Τιναξα την ανατριχιλα που κατεβαινε τη πλατη μου και στο μυαλο μου ηρθαν οι στιχοι του Chris Rea...
"Οn your journey cross the wilderness
From the desert to the well
You have strayed upon the motorway to hell..."
Δυναμωστε... Crossing the Nordkapp tunnel - YouTube
Το φως στην αλλη πλευρα του τουνελ ηρθε σαν σανιδα σωτηριας. Πισω απο αυτο το μικρο βραχο κρυβοταν το Honningsvåg, το μικρο χωριουδακι στην ακρη του νησιου.
Ειχα φτασει! Εβαλα στα γρηγορα βενζινη στο μοναδικο πρατηριο του νησιου και πηγα να αφησω τα πραγματα στο ξενωνα που θα εμενα το βραδυ.
Απο τα δυτικα ερχοταν ομιχλη και στον ουρανο τα βαρια μαυρα συννεφα δεν εδειχναν καλες διαθεσεις. Σκεφτηκα τι να εκανα.
Το GPS εδειχνε την αποσταση που με χωριζε απο το Ακρωτηρι και τα νουμερα στην οθονη ηταν σαν να με προκαλουσαν πειρακτικα. "Παμε ρε. Αφου το ξερεις οτι το θελεις. Κοιτα ποσο εμεινε."
Καβαλησα και εβαλα μπροστα χωρις σκεψη. Μονο 19 χιλιομετρα ειχαν μεινει.
Αυτα τα 19 χιλιομετρα εμελλαν να ειναι τα πιο επικινδυνα ολης της ζωης μου...
Το νησακι απ' ακρη σ' ακρη ειναι 30 χιλιομετρα -ενα βουνο ουσιαστικα που καποτε οι παγετωνες εκοψαν απο την στερια και εκαναν νησι.
Οδηγουσα στο μικρο δρομο του νησιου με τη ψυχη στο στομα και τη καρδια να χτυπαει στα κοκκινα. Ημουν ΕΔΩ, οι ροδες της μηχανης μου πατουσαν στο θρυλικο δρομο του Nordkapp... Δεν το πιστευα...
Και το τοπιο μεσα στην ομιχλη και τη καταχνια ηταν τελειως εξωπραγματικο, σαν να ημουν σε ενα αλλο πλανητη...
Κοιταζα το κοντερ και με καθε ενα χιλιομετρο που εφευγε, η καρδια ανεβαζε αλλη μια δεκαδα σφυγμους. 13, 12, 11, 10, 9...
Μια ανασσα με χωριζε τωρα απο το τερμα! Θα τα καταφερνα!
Ναι. Νομιζα.
Καθως ο δρομος ανηφορισε τη πλαγια του βουνου και βγηκε στο μεγαλο πλατωμα ξεσπασε η Κολαση του Δαντη!
Η βροχη ξαφνικα δυναμωσε αποτομα και ο πιο δυνατος αερας που αντιμετωπισα ποτε αρχισε να με πλαγιοκοπει με τρομακτικη δυναμη προσπαθωντας να ριξει τη μηχανη στα γκρεμια που εχασκαν στην ακρη του στενου δρομου.
Κατεβασα ταχυτητες, ανεβασα ψηλα τις στοφες και κρεμαστηκα ολος στην αριστερη πλευρα της μηχανης σε μια απελπισμενη προσπαθεια να κρατησω τη μηχανη στο δρομο. Σφαλιαριζα με ολη μου τη δυναμη κλιπον και ντεποζιτο προσπαθωντας να τραβαω τη μηχανη προς το κεντρο ενω ο ανεμος ξανα και ξανα την πετουσε σαν παιχνιδακι προς τα χαντακια!
Η ορατοτητα μπροστα μου τωρα ηταν το απολυτο μηδεν. Η ομιχλη ειχε καλυψει τα παντα στο ερημο μικρο δρομο που εμοιαζε να πηγαινει στο χαος...
Το Ακρωτηρι εδειχνε τα δοντια του.
Εφτασα τρεμοντας απο την υπερενταση σε μια εσοχη του δρομου που ο ανεμος εκοβε και κοιταξα το κοντερ. Τεσσερα χιλιομετρα. Τεσσερα! Τοσο κοντα αλλα και τοσο μακρυα! Ακομα και αν καταφερνα να φτασω στο τερμα του δρομου δεν θα εβλεπα τιποτα.
Γυρισα με προσοχη τη μηχανη πισω και κατεβηκα παραδομενος τη πλαγια προς τον ξενωνα.
Αποψε το Ακρωτηρι ειχε νικησει.
Εγω ομως δεν ειχα πει την τελευταια μου λεξη ακομα...
Νικος