71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη
Σελίδα 11 από 15
Day 9
Trondheim
Επεσα για υπνο σχεδον με τα ρουχα. Ο κοιτωνας ηταν στο υπογειο ενος τεραστιου παλιου ξυλινου κτηριου οπου βρισκονταν δεκα μεταλλικες κουκετες οπως ειχαμε στο στρατο. Αγορακια και κοριτσακια χωριστα βεβαια. Με τη νυστα που ειχα θα κοιμομουν και στο διαδρομο τωρα.
Ολη νυχτα δεν σταματησε να βρεχει. Το πρωι το προγραμμα ειχε αναχωρηση απο τη πολη για το βορρα με προορισμο... αγνωστο. Βλεπετε η Νορβηγια με μολις 5 εκατομμυρια πληθυσμο και το μεγαλυτερο μερος του να μενει στο νοτιο τμημα της χωρας, σημαινε οτι οσο πιο βορεια ανεβαινε καποιος τοσο λιγοτερο πολιτισμο εβλεπε. Το Trondheim ηταν η τελευταια μεγαλη πολη της χωρας. Απο εδω και πανω οι αποστασεις μεγαλωναν και ο κοσμος λιγοστευε.
Ο πραγματικος μου προορισμος ηταν το μικρο λιμανακι του Bodo οπου θα επαιρνα το καραβι για τα ξακουστα νησια Λοφοτεν, ομως απο εδω ηταν 700 χιλιομετρα. Ετσι σκεφτηκα να σπασω τα χιλιομετρα σε δυο μερες και να διανυκτερευσω καπου στα μισα της διαδρομης. Ομως εδω ειχαμε ενα μικρο θεματακι: απο εδω μεχρι το Bodo δεν υπηρχε ουσιαστικα ...τιποτα! Ουτε πολεις ουτε χωρια, ποσο μαλλον ξενωνες σαν αυτον που ημουν τωρα! Μονο ατελειωτα δαση και βουνα.
Κανενα προβλημα! Εδω μπορουσα να στησω σκηνη οπουδηποτε και με το νομο, οποτε θα διαλεγα ενα ωραιο μερος και θα διανυκτερευα. "Μονο να κοψει η βροχη μεχρι να σηκωθω το πρωι...."
Δεν εκοψε.
Το πρωι με ξυπνησε ο ηχος της δυνατος βροχης που ερχοταν απο το μισανοιχτο παραθυρο. Προβλημα. Με τετοιο καιρο θα ηταν πολυ δυσκολο να ταξιδεψω ποσο μαλλον να εστηνα σκηνη μεσα στο δασος. Ανεβηκα στη μεγαλη κουζινα για πρωινο και να σκεφτω τι θα εκανα.
Με το δισκο γεματο απο ενα σωρο εδεσματα και τη βροχη να πεφτει εξω απο το το παραθυρο απλωσα στο τραπεζι χαρτες, σημειωσεις και GPS -δεν υπαρχει καλυτερος τροπος για εμενα για να ξεκινησω μια μερα! Το αρχικο πλανο ηταν να σπασω τα 700 χιλιομετρα μεχρι το Bodo σε 2 μερες, κανοντας σημερα περιπου 300-400 χιλιομετρα στον πολυ γραφικο επαρχιακο δρομο Rv17 και να διανυκτερευα σε ενα σπιτακι του DNT μεσα στο δασος.
Το DNT σημαινει Den norske turistforening και ειναι ο Νορβηγικος Συλλογος Πεζοποριας, ο οποιος διαθετει πανω απο 400 ξυλινα σπιτακια και καταφυγια διασπαρτα στα βουνα και τα δαση της χωρας καθως και εκατονταδες σηματοδοτημενα μονοπατια πεζοποριας για τον κοσμο που θελει να τα επισκεφτει. Ιδρυθηκε το 1868 με σκοπο την αναπτυξη του τουρισμου και σημερα σκοπευει στο να προσφερει δραστηριοτητες στη φυση στο ευρυ κοινο. Εδω οι ανθρωποι παιρνουν στα σοβαρα τετοιες προσπαθειες -γενικος γραμματεας του συλλογου ηταν ο πρωην υπουργος εθνικης αμυνης!
Τα σπιτακια χωριζονται σε 3 βασικες κατηγοριες:
- Staffed lodges, κατι σαν τα δικα μας ορεινα καταφυγια -μεγαλα κτισματα με μονιμο προσωπικο, με φαγητο, πρωινο, ηλεκτρικο, ντουζιερες κλπ
- Self-service cabins, μικροτερα σπιτακια χωρις προσωπικο αλλα πληρως εξοπλισμενα απο το Συλλογο με ηλιακα πανελ για ρευμα (!), κουβερτες, σεντονια, τραπεζομαντιλα και πολλες προμηθειες σε φαγητο (κονσερβες, ξηρα τροφη, σουπες κλπ)
- No-service cabin, σπιτακια διαφορων μεγεθων που εχουν τον ιδιο εξοπλισμο οπως και η 2η κατηγορια αλλα χωρις να εχουν προμηθειες σε φαγητο.
Νομιζετε οτι ολα αυτα τα self-service σπιτακια θα ηταν τιποτα μικρες παλιες τρωγλες στη μεση του πουθενα ε; Καλα...
Η επισκεψη στα σπιτακια αυτα ηταν ελευθερη απο οποιονδηποτε -ντοπιο η ξενο- χωρις να χρειαζεται να κλεισεις δωματιο η να κανονισεις απο πριν κατι. Ο βασικος κανονας ηταν οτι "αν ερθεις και θες να διανυκτερευσεις θα σε βολεψουμε".
Το πιο εντυπωσιακο ομως -και χαρακτηριστικο αυτου του υπεροχου λαου- ηταν ο τροπος πληρωμης στα σπιτακια αυτα. Στα καταφυγια με προσωπικο τα πραγματα ηταν απλα: καρτα η μετρητα στο ταμειο.
Στα σπιτακια ομως που δεν ειχαν προσωπικο; Εκει λοιπον πληρωνες με πιστωτικη αλλα το πως ηταν το θεμα: αφου εμενες στο σπιτακι για οσο ηθελες ειχε διαθεσιμες καποιες φορμες που συμπληρωνες μονος σου με τα στοιχεια της πιστωτικης σου και το ποσο που επρεπε να πληρωσεις και μετα την εριχνες σε ενα κουτακι διπλα στην εξοδο και εφευγες. Το αφηναν απολυτως πανω σου να δηλωσεις τα σωστα σου στοιχεια και τα ποσα πληρωμης! Τωρα τι να πω... Μαθηματα πολιτισμου, καλλιεργειας και κουλτουρας απο αλλο πλανητη!
Το DNT εχει μια εξαιρετικη ιστοσελιδα που διαθετει χαρτες ολης της χωρας με τα σπιτακια του Συλλογου καθως και τιμες, περιοδους λειτουργιας και το πως θα φτασει καποιος εκει -τοσο το χειμωνα οσο και το καλοκαιρι!
Εχοντας λοιπον ως επιλογη την ελευθερη (και οικονομικη!) διαμονη σε τετοια σπιτακια η σκεψη ηταν να πηγαινα σημερα προς το βορρα και οπου νυχτωνα θα σταματουσα.
Εδω υπηρχε εξ'αρχης ενα μικρο προβλημα: ανεβαινοντας βορεια η χωρα γινοταν ολοενα και πιο ερημη ενω και οι αποστασεις αναμεσα στις πολεις μεγαλωναν. Ετσι ακομα και τα σπιτακια αυτα που στα νοτια της χωρας βρισκονταν παντου, στα μερη που θα με εβγαζε ο δρομος ηταν ελαχιστα και διασπαρτα μεσα στα δαση.
Αν ο καιρος ηταν με το μερος μου δεν θα υπηρχε προβλημα. Στην τελικη θα μπορουσα απλα να στησω τη σκηνη μου και ολα καλα.
Ομως με τον καιρο εξω να ειναι τοσο αθλιος και χωρις σημαδια βελτιωσης το να ψαχνω να βρω το μικρο ξυλινο σπιτακι μεσα στο δασος, μουσκεμα και πανω σε μια μηχανη 350 κιλων ηταν μια περιπετεια που θα προτιμουσα να αποφυγω.
"Και γιατι να μην κατσω εδω στον ομορφο ξενωνα;" σκεφτηκα. Ευκαιρια να ξεκουραστω. Ημουν ηδη 9 μερες στο δρομο με καθε ειδους καιρο και τα χιλιομετρα ειχαν αρχισει να με βαραινουν. Στην τελικη το πλανο να δω τον επαρχιακο δρομο Rv17 πηγαινε στραφι με αυτη την κακοκαιρια.
Πηρα καφεδακι και αραξα στη μεγαλη ξυλινη σαλα με το παλιο τραπεζι του μπιλιαρδου και τις δερματινες πολυθρονες διπλα στα παραθυρα. Εξω η βροχη συνεχιζε. "Ριξε οτι θες τωρα. Εγω ειμαι μεσα στα ζεστα!" Ανασυγκροτηση σημερα λοιπον.
Η κουραση αρχισε να κυλαει απο πανω μου σιγα και να χανεται ενω ημουν χωμενος στη μεγαλη πολυθρονα χαζευοντας στο internet. Ελεγχος emails, προγνωστικα καιρου για τις επομενες μερες, εναλλακτικες διαδρομες και κουβεντουλα με τους φιλους πισω στην πατριδα. Το ειχα αναγκη αυτο!
Μπηκα λιγο στο GS forum και εριξα μια ματια στο θεμα που ειχαν ανεβασει δυο παιδια απο τη βορεια Ελλαδα για το ταξιδι τους στο Βορειο Ακρωτηρι. Ειχαν ξεκινησει μια βδομαδα νωριτερα απο εμενα και ακολουθουσαμε την ιδια ακριβως διαδρομη. Βλεποντας να αναφερουν για το ποσο ωραια περνουσαν, τον τελειο καιρο που τους συνοδευε στο ταξιδι κλπ ενοιωσα οτι ταξιδευα σε εντελως αλλη χωρα! Ο κατουρημενος λεμε! Πως γινοταν τα αλλα παιδια να ειχαν βρει αιθριο καιρο οταν τα δελτια εδιναν κακοκαιρια ολες αυτες τις μερες εδω πανω; Ημουν τοσο γκαντεμης πια;
Στο μυαλο μου ηρθαν ολα αυτα που ειχα περασει μεχρι εδω και οσα αγνωστα με περιμεναν...
Εβλεπα το χαρτη και τα χιλιομετρα που ειχα ακομα και με επιανε κρυος ιδρωτας. Ειχα αλλες 14 μερες μπροστα μου, γεματες ατελειωτα χιλιομετρα, σκληρες συνθηκες και ...ποσες χωρες; 6; 7; Ειχα παψει να μετραω. Αυτο το ταξιδι με ειχε κανει να αφησω πισω μου καθε παλια συνηθεια και προγραμματισμο. Ζουσα για τη στιγμη, και σκεφτομουν οτι καπως ετσι πρεπει να νοιωθουν και εκεινοι που ταξιδευουν μηνες και χρονια ανα το κοσμο... Χωρις παρελθον, χωρις μελλον. Χωρις πισω ουτε μπροστα. Μονο το Τωρα.
Δυσκολο αυτο το ταξιδι. Πολυ δυσκολο... Βλεποντας το ποσο δρομο ειχα ακομα μου ηρθε στιγμιαια να μετανοιωσω για αυτη την Οδυσσεια. Αλλα οχι. Δεν το εκανα. Δεν επρεπε να το κανω.
Αυτο ηταν ενα απο αυτα τα Ταξιδια που μας καθοριζουν για ολη μας τη ζωη και δεν θα λιγοψυχουσα.
Αφου θα εμενα εδω στον ομορφο ξενωνα ολη τη μερα ηταν καιρος να δω και μερικα πραγματα τριγυρω!
Πηγα στην εισοδο και επιασα κουβεντουλα με το φιλικοτατο νεαρο στη reception. Ο ξενωνας ηταν τεραστιος, με ενα τεραστιο καθιστικο στον πανω οροφο και μικρες γωνιες με καναπεδες στο ισογειο, με την πετρα/τουβλα να λαμπουν δια της απουσιας τους. Ολα εδω ηταν φτιαγμενα απο ξυλο.
Το μερος μου θυμιζε εντονα τα φοιτητικα μου χρονια και τελικα αποδειχτηκε οχι αδικα.
Ο ξενωνας στη πραγματικοτητα ηταν φοιτητικη εστια του πανεπιστημου για οσους σπουδαζαν μηχανολογοι. Απλα τη περιοδο του καλοκαιριου που οι φοιτητες δεν ηταν εκει, κλειδωναν τα ιδιωτικα δωματια, κρεμουσαν μια πινακιδα απ' εξω "Ξενοδοχειο" και μετετρεπαν το υπολοιπο κτηριο σε ξενωνα για τουριστες και περιηγητες!
Αψογοι!
Το κτηριο αυτο κατασκευαστηκε το 1942 απο τις κατοχικες δυναμεις ως καζινο για τους αξιωματικους.
Για χρονια μετα τον πολεμο συνεχισε να χρησιμοποιειται για στρατιωτικους σκοπους ομως απο το 1953 και περα μονο φοιτητες και τουριστες εμειναν εδω.
Το Singsaker Sommerhotell ειναι φτιαγμενο εξ' ολοκληρου απο ξυλο και θεωρειται το μεγαλυτερο εν χρηση ξυλοσπιτο με εμβαδο 1280 τετραγωνικα σε 3 οροφους.
Μαλιστα αναφερεται οτι αν υπηρχε ποτε ταυτοχρονα φωτια στο καθεδρικο ναο της πολης και το Singsaker, ο ξενωνας θα ειχε την υψηλοτερη προτεραιοτητα!
Καιρος ομως να αφηναμε τον ομορφο ξενωνα για μια βολτα στην πολη...
Πηρα το δρομο που ανηφοριζε το λοφο της πολης και βγηκα στο μικρο καστρακι Kristiansten.
Μπηκα στο προαυλιο του χωρου και περπατησα γυρω.
Το μικρο αυτο φρουριο φτιαχτηκε το 1685 για να προστατεψει τη πολη απο επιθεσεις εξ ανατολων κατι που εκπληρωσε οταν απεκρουσε τις Σουηδικες δυναμεις το 1718 που προσπαθησαν να καταλαβουν την πολη και απο τοτε δεν ξαναχρησιμοποιηθηκε ευρεως παρα μονο εννιοτε ποτε ως τοπος εκτελεσης απο κατοχικες δυναμεις και ποτε ως σημειο εορτασμου εθνικων επετειων και εορτων της βασιλικης οικογενειας.
Το ισογειο του κτηριου τωρα λειτουργουσε ως εστιατοριο. Με εναν ωραιο ηλιο και τα καρεκλακια που τωρα ηταν στιβαγμενα στην ακρη απλωμενα στο γκαζον το μερος θα ηταν πολυ ωραιο αλλα με τη βροχη να συνεχιζει να πεφτει ηταν ενα μαλλον θλιμμενο θεαμα. Τουλαχιστον ομως η θεα προς την πολη αποζημιωνε τον επισκεπτη...
Κατεβηκα απο το φρουριο και κατευθυνθηκα προς το κεντρο της πολης, περπατοντας αναμεσα σε αυλες γεματες πολυχρωμα λουλουδια, που θυμιζαν σε πεισμα του καιρου οτι ηταν κατακαλοκαιρο...
Το Trondheim με 177.000 κατοικους ειναι η τεταρτη μεγαλυτερη πολη της χωρας και βρισκεται στη νοτια οχθη του Trondheimsfjord, στις εκβολες του ποταμου Nidelva. Βρισκεται στην επαρχια Sør-Trøndelag, περιπου στο μεσο της χωρας και ειναι μια πολυχρωμη και ζωντανη πανεπιστημιουπολη καθως εδω βρισκεται το Νορβηγικο πανεπιστημιο επιστημης και τεχνολογιας, καθως και πολλα ερευνητικα κεντρα.
Στην εαρινη ισημερια ο ηλιος ανατελει στις 3 το πρωι και δυει στις 11.40 το βραδυ αλλα παραμενει λιγο κατω απο τον οριζοντα, οποτε και δεν υπαρχει ουσιαστικα σκοταδι και αναγκη για τεχνητο φωτισμο.
Παρα το γεγονος οτι προκειται για μια απο τις πιο μεγαλες πολεις της χωρας, εδω μπορει κανεις να δει και αγρια ζωα ελευθερα στις γυρω περιοχες. Αλεπουδες, καστορες, ταρανδοι και ελαφια ειναι συχνο φαινομενο στους γυρω λοφους αλλα και μεσα στη πολη εννοιοτε, ειδικα προς τα τελη του χειμωνα που η τροφη στους λοφους ειναι περιορισμενη.
Ο ποταμος Nidelva περναει απο το κεντρο της πολης και τις οχθες του κοσμουν πολλες παλιες εμπορευματικες αποθηκες χτισμενες πανω σε κορμους ξυλων, που τωρα λειτουργουν ειτε ως κατοικιες ειτε ως μαγαζια και συνθετουν μια πολυχρωμη, ομορφη εικονα.
Εδω συναντησα και την πιο διασημη ιστορικη γεφυρα της πολης, την Gamle Bybro, η αλλιως η γεφυρα της Παλιας Πολης.
Κατασκευαστηκε το 1681 και αρχικα ηταν ολοκληρη φτιαγμενη απο ξυλο που στηριζοταν σε τρεις πετρινους πυλωνες. Στο κεντρο της γεφυρας υπηρχε μια διπλη μεταλλικη πυλη ενω στα ακρα της υπηρχαν φυλακια και φρουρουμενες διοδοι.
Η μια απο τις πυλες μαλιστα σωζεται μεχρι και σημερα και αποτελει ισως το πιο χαρακτηριστικο οροσημο της πολης.
Mεσα απο ενα καταπρασινο παρκο συνεχισα τη βολτα μου προς το αλλο μεγαλο αξιοθεατο της πολης, τον Καθεδρικο ναο Nidaros.
Φτιαχτηκε το 1070 και αποτελει το πιο σημαντικο Γοτθικο μνημειο σε ολη τη Νορβηγια και κατα το μεσαιωνα ηταν το πιο σημαντικο χριστιανικο προσκυνημα για τη Βορεια Ευρωπη. Σημερα ειναι ο βορειοτερος μεσαιωνικος καθεδρικος ναος στο κοσμο και ο δευτερος μεγαλυτερος σε ολη τη Σκανδιναβια.
Μαλιστα ιστορικα εδω γινονταν ολες οι στεψεις των Νορβηγων βασιλεων, με τελευταια αυτη του βασιλια Haakon τον 7ο το 1906. Εκτοτε η τελετη στεψης αντικατασταθηκε με την χειροτονια με πιο προσφατη αυτη του βασιλια Harald του 5ου και της βασιλισσας Sonja το 1991.
Αξιζει να σημειωθει οτι υπαρχει μια διαδρομη προσκυνηματος για τους πιστους που ξεκιναει απο το Oslo, περναει διπλα απο ποταμους, μεσα απο κοιλαδες και βουνα και καταληγει στο ναο αυτο μετα απο ενα ταξιδι 640 ολοκληρων χιλιομετρων.
Ακομα και χωρις αυτες τις πληροφοριες ο επισκεπτης καταλαβαινε οτι βρισκοταν μπροστα σε ενα πολυ σημαντικο ναο για τους Νορβηγους. Η λεπτομερεια και το μεγεθος πραγματικα εντυπωσιαζαν.
Eδω βρισκοταν και η προτομη του ευεργετη της πολης Thomas Angell, που απο εμπορος, μεγαλοτσιφλικας και ιδιοκτητης ορυχειων κατεληξε να δωρισει ολη του τη περιουσια στη πολη, την οποια διαχειριζεται το ομωνυμο ιδρυμα μεχρι και σημερα.
Βεβαια η πολη ηταν αρκετα παραπανω απο μερικα ομορφα μνημεια. Τα καταπρασινα παρκα εντυπωσιαζαν με το μεγεθος και τη καθαριοτητα τους. Παντου εβρισκα υπεροχες μικρες λεπτομερειες που δεν χορταινα να φωτογραφιζω παρα τη βροχη που συνεχιζε να πεφτει δυνατα....
Λουλουδια, γλαστρακια, φροντισμενα δεντρα και προτομες...
...ομορφοι παιδοτοποι μπροστα σε εντυπωσιακα κτηρια αναγεννησιακου ρυθμου...
...αλλα και μικρα γραφικα ξυλοσπιτα με το χαρακτηριστικο κοκκινο χρωμα των Σκανδιναβων...
Κινηθηκα παραλληλα με τον ποταμο χαζευοντας τη πολη που απλωνοταν αμφιθεατρικα στην αλλη οχθη...
...και συνεχισα το περιπατο μεσα σε πλακοστρωτα ερημα σοκκακια... Δεν ηξερα αν ηταν η βροχη που ειχε κρατησει τους παντες μεσα, ομως τωρα δεν κυκλοφορουσε σχεδον κανεις τριγυρω. Παροτι η πολη ηταν στο μεγεθος της Λαρισας ενοιωθα σαν να βρισκομουν σε καποιο μικρο ερημο χωριο.
Βεβαια τα μικρα στενακια εκρυβαν και καποια ομορφα αλογα που δεν θα εβλεπες σε ενα χωριουδακι...
Ο δρομος με εβγαλε απο τη παλια πολη στην πιο συγχρονη. Εδω το μοντερνο συνυπηρχε με τη παραδοση με εναν τροπο αβιαστο και απεριττο, χωρις φαμφαρες και υπερβολες...
Το πιο ενδιαφερον ομως εδω ηταν η αρχιτεκτονικη τους. Με εντονες Bauhaus επιρροες εφτιαχναν κτισματα που συνδιαζαν την κλασσικη Σκανδιναβικη αυστηροτητα στις γραμμες με τις ιδιαιτερα προχωρημενες σχεδιαστικα φορμες, καταφερνοντας ομως παραλληλα να μην δειχνουν εκτος τοπου αναμεσα στα παλια υπεροχα κτισματα της αναγεννησης.
Καπου εκει ειδα και αυτο το κτηριο -ισως οχι τοσο εντυπωσιακο μεχρι να ανακαλυψει καποιος οτι προκειται για σχολειο!
Στη θεα του με επιασε μελαγχολια... Σκεφτηκα τα δικα μας αχουρια, ακομψα κτηρια απο γυμνο μπετο και περικυκλωμενα απο καγκελα που θα ηταν απολυτα ταιριαστα σε μια φυλακη και εκανα αθελα μου τη συγκριση.
Αδικα βεβαια... Εδω πανω η παιδεια ηταν το Α και το Ω. Ολοι ανεξαιρετως μιλουσαν απταιστα τουλαχιστον μια ξενη γλωσσα και το μορφωτικο επιπεδο θεωρειται ισως το καλυτερο στο κοσμο.
Γιατι ομως να μην μπορουμε και εμεις; Γιατι να μην στοχευουμε προς το καλυτερο; Ποσο μαλλον απο μια χωρα που καποτε γεννησε τον πολιτισμο που τωρα αυτοι εδω οι λαοι ειχαν εξελιξει σε απιστευτο βαθμο...
Με ολα αυτα ειχα βγει στη κεντρικη πλατεια της πολης και τον πεζοδρομο με τις ερημες τωρα καφετεριες.
Ηταν ωρα να γυρισω πισω. Ηθελα καφε και παρεα.
Στη reception τωρα ηταν μια γλυκεια κοπελιτσα. Της ζητησα καφε και εκεινη εβγαλε ενα μεγαλο θερμος με καφε και μου γεμισε την κουπα. "1 ευρω, αλλα αν ειναι κρυος ο καφες δεν πληρωνεις τιποτα!" ειπε και χαμογελασε.
Ηπια μια γουλια -ηταν χλιαρος αλλα τωρα κατεβαινε σαν βαλσαμο κατω. Το επομενο φλυτζανι παντως ηταν κερασμενο.
Οι Νορβηγοι ειχαν αποδειχτει μια ευχαριστη εκπληξη. Χαμογελαστοι, φιλικοτατοι, προθυμοι να βοηθησουν, σχεδον διαχυτικοι!
Επιασα ξανα την αγαπημενη μου θεση στη μεγαλη δερματινη πολυθρονα, ανοιξα τον υπολογιστη και εβαλα Dire Straits - Brothers In Arms να παιζει ενω η βροχη εξω ειχε αρχισει παλι να δυναμωνει...
Αυριο περνουσα τον Αρκτικο Κυκλο...
__________________Trondheim
Επεσα για υπνο σχεδον με τα ρουχα. Ο κοιτωνας ηταν στο υπογειο ενος τεραστιου παλιου ξυλινου κτηριου οπου βρισκονταν δεκα μεταλλικες κουκετες οπως ειχαμε στο στρατο. Αγορακια και κοριτσακια χωριστα βεβαια. Με τη νυστα που ειχα θα κοιμομουν και στο διαδρομο τωρα.
Ολη νυχτα δεν σταματησε να βρεχει. Το πρωι το προγραμμα ειχε αναχωρηση απο τη πολη για το βορρα με προορισμο... αγνωστο. Βλεπετε η Νορβηγια με μολις 5 εκατομμυρια πληθυσμο και το μεγαλυτερο μερος του να μενει στο νοτιο τμημα της χωρας, σημαινε οτι οσο πιο βορεια ανεβαινε καποιος τοσο λιγοτερο πολιτισμο εβλεπε. Το Trondheim ηταν η τελευταια μεγαλη πολη της χωρας. Απο εδω και πανω οι αποστασεις μεγαλωναν και ο κοσμος λιγοστευε.
Ο πραγματικος μου προορισμος ηταν το μικρο λιμανακι του Bodo οπου θα επαιρνα το καραβι για τα ξακουστα νησια Λοφοτεν, ομως απο εδω ηταν 700 χιλιομετρα. Ετσι σκεφτηκα να σπασω τα χιλιομετρα σε δυο μερες και να διανυκτερευσω καπου στα μισα της διαδρομης. Ομως εδω ειχαμε ενα μικρο θεματακι: απο εδω μεχρι το Bodo δεν υπηρχε ουσιαστικα ...τιποτα! Ουτε πολεις ουτε χωρια, ποσο μαλλον ξενωνες σαν αυτον που ημουν τωρα! Μονο ατελειωτα δαση και βουνα.
Κανενα προβλημα! Εδω μπορουσα να στησω σκηνη οπουδηποτε και με το νομο, οποτε θα διαλεγα ενα ωραιο μερος και θα διανυκτερευα. "Μονο να κοψει η βροχη μεχρι να σηκωθω το πρωι...."
Δεν εκοψε.
Το πρωι με ξυπνησε ο ηχος της δυνατος βροχης που ερχοταν απο το μισανοιχτο παραθυρο. Προβλημα. Με τετοιο καιρο θα ηταν πολυ δυσκολο να ταξιδεψω ποσο μαλλον να εστηνα σκηνη μεσα στο δασος. Ανεβηκα στη μεγαλη κουζινα για πρωινο και να σκεφτω τι θα εκανα.
Με το δισκο γεματο απο ενα σωρο εδεσματα και τη βροχη να πεφτει εξω απο το το παραθυρο απλωσα στο τραπεζι χαρτες, σημειωσεις και GPS -δεν υπαρχει καλυτερος τροπος για εμενα για να ξεκινησω μια μερα! Το αρχικο πλανο ηταν να σπασω τα 700 χιλιομετρα μεχρι το Bodo σε 2 μερες, κανοντας σημερα περιπου 300-400 χιλιομετρα στον πολυ γραφικο επαρχιακο δρομο Rv17 και να διανυκτερευα σε ενα σπιτακι του DNT μεσα στο δασος.
Το DNT σημαινει Den norske turistforening και ειναι ο Νορβηγικος Συλλογος Πεζοποριας, ο οποιος διαθετει πανω απο 400 ξυλινα σπιτακια και καταφυγια διασπαρτα στα βουνα και τα δαση της χωρας καθως και εκατονταδες σηματοδοτημενα μονοπατια πεζοποριας για τον κοσμο που θελει να τα επισκεφτει. Ιδρυθηκε το 1868 με σκοπο την αναπτυξη του τουρισμου και σημερα σκοπευει στο να προσφερει δραστηριοτητες στη φυση στο ευρυ κοινο. Εδω οι ανθρωποι παιρνουν στα σοβαρα τετοιες προσπαθειες -γενικος γραμματεας του συλλογου ηταν ο πρωην υπουργος εθνικης αμυνης!
Τα σπιτακια χωριζονται σε 3 βασικες κατηγοριες:
- Staffed lodges, κατι σαν τα δικα μας ορεινα καταφυγια -μεγαλα κτισματα με μονιμο προσωπικο, με φαγητο, πρωινο, ηλεκτρικο, ντουζιερες κλπ
- Self-service cabins, μικροτερα σπιτακια χωρις προσωπικο αλλα πληρως εξοπλισμενα απο το Συλλογο με ηλιακα πανελ για ρευμα (!), κουβερτες, σεντονια, τραπεζομαντιλα και πολλες προμηθειες σε φαγητο (κονσερβες, ξηρα τροφη, σουπες κλπ)
- No-service cabin, σπιτακια διαφορων μεγεθων που εχουν τον ιδιο εξοπλισμο οπως και η 2η κατηγορια αλλα χωρις να εχουν προμηθειες σε φαγητο.
Νομιζετε οτι ολα αυτα τα self-service σπιτακια θα ηταν τιποτα μικρες παλιες τρωγλες στη μεση του πουθενα ε; Καλα...
Η επισκεψη στα σπιτακια αυτα ηταν ελευθερη απο οποιονδηποτε -ντοπιο η ξενο- χωρις να χρειαζεται να κλεισεις δωματιο η να κανονισεις απο πριν κατι. Ο βασικος κανονας ηταν οτι "αν ερθεις και θες να διανυκτερευσεις θα σε βολεψουμε".
Το πιο εντυπωσιακο ομως -και χαρακτηριστικο αυτου του υπεροχου λαου- ηταν ο τροπος πληρωμης στα σπιτακια αυτα. Στα καταφυγια με προσωπικο τα πραγματα ηταν απλα: καρτα η μετρητα στο ταμειο.
Στα σπιτακια ομως που δεν ειχαν προσωπικο; Εκει λοιπον πληρωνες με πιστωτικη αλλα το πως ηταν το θεμα: αφου εμενες στο σπιτακι για οσο ηθελες ειχε διαθεσιμες καποιες φορμες που συμπληρωνες μονος σου με τα στοιχεια της πιστωτικης σου και το ποσο που επρεπε να πληρωσεις και μετα την εριχνες σε ενα κουτακι διπλα στην εξοδο και εφευγες. Το αφηναν απολυτως πανω σου να δηλωσεις τα σωστα σου στοιχεια και τα ποσα πληρωμης! Τωρα τι να πω... Μαθηματα πολιτισμου, καλλιεργειας και κουλτουρας απο αλλο πλανητη!
Το DNT εχει μια εξαιρετικη ιστοσελιδα που διαθετει χαρτες ολης της χωρας με τα σπιτακια του Συλλογου καθως και τιμες, περιοδους λειτουργιας και το πως θα φτασει καποιος εκει -τοσο το χειμωνα οσο και το καλοκαιρι!
Εχοντας λοιπον ως επιλογη την ελευθερη (και οικονομικη!) διαμονη σε τετοια σπιτακια η σκεψη ηταν να πηγαινα σημερα προς το βορρα και οπου νυχτωνα θα σταματουσα.
Εδω υπηρχε εξ'αρχης ενα μικρο προβλημα: ανεβαινοντας βορεια η χωρα γινοταν ολοενα και πιο ερημη ενω και οι αποστασεις αναμεσα στις πολεις μεγαλωναν. Ετσι ακομα και τα σπιτακια αυτα που στα νοτια της χωρας βρισκονταν παντου, στα μερη που θα με εβγαζε ο δρομος ηταν ελαχιστα και διασπαρτα μεσα στα δαση.
Αν ο καιρος ηταν με το μερος μου δεν θα υπηρχε προβλημα. Στην τελικη θα μπορουσα απλα να στησω τη σκηνη μου και ολα καλα.
Ομως με τον καιρο εξω να ειναι τοσο αθλιος και χωρις σημαδια βελτιωσης το να ψαχνω να βρω το μικρο ξυλινο σπιτακι μεσα στο δασος, μουσκεμα και πανω σε μια μηχανη 350 κιλων ηταν μια περιπετεια που θα προτιμουσα να αποφυγω.
"Και γιατι να μην κατσω εδω στον ομορφο ξενωνα;" σκεφτηκα. Ευκαιρια να ξεκουραστω. Ημουν ηδη 9 μερες στο δρομο με καθε ειδους καιρο και τα χιλιομετρα ειχαν αρχισει να με βαραινουν. Στην τελικη το πλανο να δω τον επαρχιακο δρομο Rv17 πηγαινε στραφι με αυτη την κακοκαιρια.
Πηρα καφεδακι και αραξα στη μεγαλη ξυλινη σαλα με το παλιο τραπεζι του μπιλιαρδου και τις δερματινες πολυθρονες διπλα στα παραθυρα. Εξω η βροχη συνεχιζε. "Ριξε οτι θες τωρα. Εγω ειμαι μεσα στα ζεστα!" Ανασυγκροτηση σημερα λοιπον.
Η κουραση αρχισε να κυλαει απο πανω μου σιγα και να χανεται ενω ημουν χωμενος στη μεγαλη πολυθρονα χαζευοντας στο internet. Ελεγχος emails, προγνωστικα καιρου για τις επομενες μερες, εναλλακτικες διαδρομες και κουβεντουλα με τους φιλους πισω στην πατριδα. Το ειχα αναγκη αυτο!
Μπηκα λιγο στο GS forum και εριξα μια ματια στο θεμα που ειχαν ανεβασει δυο παιδια απο τη βορεια Ελλαδα για το ταξιδι τους στο Βορειο Ακρωτηρι. Ειχαν ξεκινησει μια βδομαδα νωριτερα απο εμενα και ακολουθουσαμε την ιδια ακριβως διαδρομη. Βλεποντας να αναφερουν για το ποσο ωραια περνουσαν, τον τελειο καιρο που τους συνοδευε στο ταξιδι κλπ ενοιωσα οτι ταξιδευα σε εντελως αλλη χωρα! Ο κατουρημενος λεμε! Πως γινοταν τα αλλα παιδια να ειχαν βρει αιθριο καιρο οταν τα δελτια εδιναν κακοκαιρια ολες αυτες τις μερες εδω πανω; Ημουν τοσο γκαντεμης πια;
Στο μυαλο μου ηρθαν ολα αυτα που ειχα περασει μεχρι εδω και οσα αγνωστα με περιμεναν...
Εβλεπα το χαρτη και τα χιλιομετρα που ειχα ακομα και με επιανε κρυος ιδρωτας. Ειχα αλλες 14 μερες μπροστα μου, γεματες ατελειωτα χιλιομετρα, σκληρες συνθηκες και ...ποσες χωρες; 6; 7; Ειχα παψει να μετραω. Αυτο το ταξιδι με ειχε κανει να αφησω πισω μου καθε παλια συνηθεια και προγραμματισμο. Ζουσα για τη στιγμη, και σκεφτομουν οτι καπως ετσι πρεπει να νοιωθουν και εκεινοι που ταξιδευουν μηνες και χρονια ανα το κοσμο... Χωρις παρελθον, χωρις μελλον. Χωρις πισω ουτε μπροστα. Μονο το Τωρα.
Δυσκολο αυτο το ταξιδι. Πολυ δυσκολο... Βλεποντας το ποσο δρομο ειχα ακομα μου ηρθε στιγμιαια να μετανοιωσω για αυτη την Οδυσσεια. Αλλα οχι. Δεν το εκανα. Δεν επρεπε να το κανω.
Αυτο ηταν ενα απο αυτα τα Ταξιδια που μας καθοριζουν για ολη μας τη ζωη και δεν θα λιγοψυχουσα.
Αφου θα εμενα εδω στον ομορφο ξενωνα ολη τη μερα ηταν καιρος να δω και μερικα πραγματα τριγυρω!
Πηγα στην εισοδο και επιασα κουβεντουλα με το φιλικοτατο νεαρο στη reception. Ο ξενωνας ηταν τεραστιος, με ενα τεραστιο καθιστικο στον πανω οροφο και μικρες γωνιες με καναπεδες στο ισογειο, με την πετρα/τουβλα να λαμπουν δια της απουσιας τους. Ολα εδω ηταν φτιαγμενα απο ξυλο.
Το μερος μου θυμιζε εντονα τα φοιτητικα μου χρονια και τελικα αποδειχτηκε οχι αδικα.
Ο ξενωνας στη πραγματικοτητα ηταν φοιτητικη εστια του πανεπιστημου για οσους σπουδαζαν μηχανολογοι. Απλα τη περιοδο του καλοκαιριου που οι φοιτητες δεν ηταν εκει, κλειδωναν τα ιδιωτικα δωματια, κρεμουσαν μια πινακιδα απ' εξω "Ξενοδοχειο" και μετετρεπαν το υπολοιπο κτηριο σε ξενωνα για τουριστες και περιηγητες!
Αψογοι!
Το κτηριο αυτο κατασκευαστηκε το 1942 απο τις κατοχικες δυναμεις ως καζινο για τους αξιωματικους.
Για χρονια μετα τον πολεμο συνεχισε να χρησιμοποιειται για στρατιωτικους σκοπους ομως απο το 1953 και περα μονο φοιτητες και τουριστες εμειναν εδω.
Το Singsaker Sommerhotell ειναι φτιαγμενο εξ' ολοκληρου απο ξυλο και θεωρειται το μεγαλυτερο εν χρηση ξυλοσπιτο με εμβαδο 1280 τετραγωνικα σε 3 οροφους.
Μαλιστα αναφερεται οτι αν υπηρχε ποτε ταυτοχρονα φωτια στο καθεδρικο ναο της πολης και το Singsaker, ο ξενωνας θα ειχε την υψηλοτερη προτεραιοτητα!
Καιρος ομως να αφηναμε τον ομορφο ξενωνα για μια βολτα στην πολη...
Πηρα το δρομο που ανηφοριζε το λοφο της πολης και βγηκα στο μικρο καστρακι Kristiansten.
Μπηκα στο προαυλιο του χωρου και περπατησα γυρω.
 |
Click this bar to view the full image. |
Το μικρο αυτο φρουριο φτιαχτηκε το 1685 για να προστατεψει τη πολη απο επιθεσεις εξ ανατολων κατι που εκπληρωσε οταν απεκρουσε τις Σουηδικες δυναμεις το 1718 που προσπαθησαν να καταλαβουν την πολη και απο τοτε δεν ξαναχρησιμοποιηθηκε ευρεως παρα μονο εννιοτε ποτε ως τοπος εκτελεσης απο κατοχικες δυναμεις και ποτε ως σημειο εορτασμου εθνικων επετειων και εορτων της βασιλικης οικογενειας.
Το ισογειο του κτηριου τωρα λειτουργουσε ως εστιατοριο. Με εναν ωραιο ηλιο και τα καρεκλακια που τωρα ηταν στιβαγμενα στην ακρη απλωμενα στο γκαζον το μερος θα ηταν πολυ ωραιο αλλα με τη βροχη να συνεχιζει να πεφτει ηταν ενα μαλλον θλιμμενο θεαμα. Τουλαχιστον ομως η θεα προς την πολη αποζημιωνε τον επισκεπτη...
|
This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1024x681. |
Κατεβηκα απο το φρουριο και κατευθυνθηκα προς το κεντρο της πολης, περπατοντας αναμεσα σε αυλες γεματες πολυχρωμα λουλουδια, που θυμιζαν σε πεισμα του καιρου οτι ηταν κατακαλοκαιρο...
Το Trondheim με 177.000 κατοικους ειναι η τεταρτη μεγαλυτερη πολη της χωρας και βρισκεται στη νοτια οχθη του Trondheimsfjord, στις εκβολες του ποταμου Nidelva. Βρισκεται στην επαρχια Sør-Trøndelag, περιπου στο μεσο της χωρας και ειναι μια πολυχρωμη και ζωντανη πανεπιστημιουπολη καθως εδω βρισκεται το Νορβηγικο πανεπιστημιο επιστημης και τεχνολογιας, καθως και πολλα ερευνητικα κεντρα.
Στην εαρινη ισημερια ο ηλιος ανατελει στις 3 το πρωι και δυει στις 11.40 το βραδυ αλλα παραμενει λιγο κατω απο τον οριζοντα, οποτε και δεν υπαρχει ουσιαστικα σκοταδι και αναγκη για τεχνητο φωτισμο.
Παρα το γεγονος οτι προκειται για μια απο τις πιο μεγαλες πολεις της χωρας, εδω μπορει κανεις να δει και αγρια ζωα ελευθερα στις γυρω περιοχες. Αλεπουδες, καστορες, ταρανδοι και ελαφια ειναι συχνο φαινομενο στους γυρω λοφους αλλα και μεσα στη πολη εννοιοτε, ειδικα προς τα τελη του χειμωνα που η τροφη στους λοφους ειναι περιορισμενη.
Ο ποταμος Nidelva περναει απο το κεντρο της πολης και τις οχθες του κοσμουν πολλες παλιες εμπορευματικες αποθηκες χτισμενες πανω σε κορμους ξυλων, που τωρα λειτουργουν ειτε ως κατοικιες ειτε ως μαγαζια και συνθετουν μια πολυχρωμη, ομορφη εικονα.
Εδω συναντησα και την πιο διασημη ιστορικη γεφυρα της πολης, την Gamle Bybro, η αλλιως η γεφυρα της Παλιας Πολης.
Κατασκευαστηκε το 1681 και αρχικα ηταν ολοκληρη φτιαγμενη απο ξυλο που στηριζοταν σε τρεις πετρινους πυλωνες. Στο κεντρο της γεφυρας υπηρχε μια διπλη μεταλλικη πυλη ενω στα ακρα της υπηρχαν φυλακια και φρουρουμενες διοδοι.
Η μια απο τις πυλες μαλιστα σωζεται μεχρι και σημερα και αποτελει ισως το πιο χαρακτηριστικο οροσημο της πολης.
Mεσα απο ενα καταπρασινο παρκο συνεχισα τη βολτα μου προς το αλλο μεγαλο αξιοθεατο της πολης, τον Καθεδρικο ναο Nidaros.
Φτιαχτηκε το 1070 και αποτελει το πιο σημαντικο Γοτθικο μνημειο σε ολη τη Νορβηγια και κατα το μεσαιωνα ηταν το πιο σημαντικο χριστιανικο προσκυνημα για τη Βορεια Ευρωπη. Σημερα ειναι ο βορειοτερος μεσαιωνικος καθεδρικος ναος στο κοσμο και ο δευτερος μεγαλυτερος σε ολη τη Σκανδιναβια.
Μαλιστα ιστορικα εδω γινονταν ολες οι στεψεις των Νορβηγων βασιλεων, με τελευταια αυτη του βασιλια Haakon τον 7ο το 1906. Εκτοτε η τελετη στεψης αντικατασταθηκε με την χειροτονια με πιο προσφατη αυτη του βασιλια Harald του 5ου και της βασιλισσας Sonja το 1991.
Αξιζει να σημειωθει οτι υπαρχει μια διαδρομη προσκυνηματος για τους πιστους που ξεκιναει απο το Oslo, περναει διπλα απο ποταμους, μεσα απο κοιλαδες και βουνα και καταληγει στο ναο αυτο μετα απο ενα ταξιδι 640 ολοκληρων χιλιομετρων.
Ακομα και χωρις αυτες τις πληροφοριες ο επισκεπτης καταλαβαινε οτι βρισκοταν μπροστα σε ενα πολυ σημαντικο ναο για τους Νορβηγους. Η λεπτομερεια και το μεγεθος πραγματικα εντυπωσιαζαν.
|
Click this bar to view the full image. |
Eδω βρισκοταν και η προτομη του ευεργετη της πολης Thomas Angell, που απο εμπορος, μεγαλοτσιφλικας και ιδιοκτητης ορυχειων κατεληξε να δωρισει ολη του τη περιουσια στη πολη, την οποια διαχειριζεται το ομωνυμο ιδρυμα μεχρι και σημερα.
|
Click this bar to view the full image. |
Βεβαια η πολη ηταν αρκετα παραπανω απο μερικα ομορφα μνημεια. Τα καταπρασινα παρκα εντυπωσιαζαν με το μεγεθος και τη καθαριοτητα τους. Παντου εβρισκα υπεροχες μικρες λεπτομερειες που δεν χορταινα να φωτογραφιζω παρα τη βροχη που συνεχιζε να πεφτει δυνατα....
Λουλουδια, γλαστρακια, φροντισμενα δεντρα και προτομες...
...ομορφοι παιδοτοποι μπροστα σε εντυπωσιακα κτηρια αναγεννησιακου ρυθμου...
...αλλα και μικρα γραφικα ξυλοσπιτα με το χαρακτηριστικο κοκκινο χρωμα των Σκανδιναβων...
Κινηθηκα παραλληλα με τον ποταμο χαζευοντας τη πολη που απλωνοταν αμφιθεατρικα στην αλλη οχθη...
...και συνεχισα το περιπατο μεσα σε πλακοστρωτα ερημα σοκκακια... Δεν ηξερα αν ηταν η βροχη που ειχε κρατησει τους παντες μεσα, ομως τωρα δεν κυκλοφορουσε σχεδον κανεις τριγυρω. Παροτι η πολη ηταν στο μεγεθος της Λαρισας ενοιωθα σαν να βρισκομουν σε καποιο μικρο ερημο χωριο.
Βεβαια τα μικρα στενακια εκρυβαν και καποια ομορφα αλογα που δεν θα εβλεπες σε ενα χωριουδακι...
|
Click this bar to view the full image. |
Ο δρομος με εβγαλε απο τη παλια πολη στην πιο συγχρονη. Εδω το μοντερνο συνυπηρχε με τη παραδοση με εναν τροπο αβιαστο και απεριττο, χωρις φαμφαρες και υπερβολες...
|
Click this bar to view the full image. |
Το πιο ενδιαφερον ομως εδω ηταν η αρχιτεκτονικη τους. Με εντονες Bauhaus επιρροες εφτιαχναν κτισματα που συνδιαζαν την κλασσικη Σκανδιναβικη αυστηροτητα στις γραμμες με τις ιδιαιτερα προχωρημενες σχεδιαστικα φορμες, καταφερνοντας ομως παραλληλα να μην δειχνουν εκτος τοπου αναμεσα στα παλια υπεροχα κτισματα της αναγεννησης.
|
Click this bar to view the full image. |
Καπου εκει ειδα και αυτο το κτηριο -ισως οχι τοσο εντυπωσιακο μεχρι να ανακαλυψει καποιος οτι προκειται για σχολειο!
Στη θεα του με επιασε μελαγχολια... Σκεφτηκα τα δικα μας αχουρια, ακομψα κτηρια απο γυμνο μπετο και περικυκλωμενα απο καγκελα που θα ηταν απολυτα ταιριαστα σε μια φυλακη και εκανα αθελα μου τη συγκριση.
Αδικα βεβαια... Εδω πανω η παιδεια ηταν το Α και το Ω. Ολοι ανεξαιρετως μιλουσαν απταιστα τουλαχιστον μια ξενη γλωσσα και το μορφωτικο επιπεδο θεωρειται ισως το καλυτερο στο κοσμο.
Γιατι ομως να μην μπορουμε και εμεις; Γιατι να μην στοχευουμε προς το καλυτερο; Ποσο μαλλον απο μια χωρα που καποτε γεννησε τον πολιτισμο που τωρα αυτοι εδω οι λαοι ειχαν εξελιξει σε απιστευτο βαθμο...
|
Click this bar to view the full image. |
Με ολα αυτα ειχα βγει στη κεντρικη πλατεια της πολης και τον πεζοδρομο με τις ερημες τωρα καφετεριες.
Ηταν ωρα να γυρισω πισω. Ηθελα καφε και παρεα.
Στη reception τωρα ηταν μια γλυκεια κοπελιτσα. Της ζητησα καφε και εκεινη εβγαλε ενα μεγαλο θερμος με καφε και μου γεμισε την κουπα. "1 ευρω, αλλα αν ειναι κρυος ο καφες δεν πληρωνεις τιποτα!" ειπε και χαμογελασε.
Ηπια μια γουλια -ηταν χλιαρος αλλα τωρα κατεβαινε σαν βαλσαμο κατω. Το επομενο φλυτζανι παντως ηταν κερασμενο.
|
This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 600x800. |
Οι Νορβηγοι ειχαν αποδειχτει μια ευχαριστη εκπληξη. Χαμογελαστοι, φιλικοτατοι, προθυμοι να βοηθησουν, σχεδον διαχυτικοι!
Επιασα ξανα την αγαπημενη μου θεση στη μεγαλη δερματινη πολυθρονα, ανοιξα τον υπολογιστη και εβαλα Dire Straits - Brothers In Arms να παιζει ενω η βροχη εξω ειχε αρχισει παλι να δυναμωνει...
Αυριο περνουσα τον Αρκτικο Κυκλο...
|
This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 600x800. |
Νικος