ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΕΠΕΜΒΑΣΗΣ

Αρχική μας πρόθεση ήταν να κινηθούμε με τέτοιο τρόπο ώστε οι λειτουργικές απαιτήσεις που θα έθετε το κτιριολογικό πρόγραμμα να ικανοποιούνται με την ελάχιστη κατά το δυνατόν παρέμβαση, στο φυσικό ή χτιστό περιβάλλον σε ακραίο σημείο μάλιστα, που αν ήταν εφικτό, να μη χρειαζόταν να εντάξουμε κανένα νέο κτίριο. Προ­σανατολιζόμασταν δηλαδή προς μια «ηθική» νοοτροπία προσέγγισης που συνήθως χαρακτηρίζεται με τους όρους: ήπια επέμβαση και συνετή χρήση⁹⁰. Το αίτημα, ωστόσο, της κάλυψης των λειτουργικών αναγκών, που θέσαμε από την αρχή και αναπτύξαμε παραπάνω, δεν μας επιτρέπει ακριβώς μια τέ­τοιου είδους αυστηρή προσέγγιση, ακόμα και αν επεκτείναμε την «περιοχή επέμβασης» και αυξάναμε τον αριθμό σπιτιών.

Η ένταξη-ενσωμάτωση έτσι, νέων κτιριακών όγκων γίνεται επιβεβλημένη. Ευθΰς το θέμα αρχίζει να δυσκολεΰει, γίνεται πολυσΰνθετο, αποκτά δυναμική αλλά και αρχιτεκτονικό ενδι­αφέρον καθότι ανακινεί τον προβληματισμό επάνω στη σχέση: τοπική παραδοσιακή ταυτότητα και έντεχνη αρχιτεκτονική δημιουργία* δεν απαιτείται λοιπόν μόνον ορθολογική χρηστική λΰση αλλά εμπνευσμένη, εύστοχη και ρεαλιστική (δηλαδή υλοποιήσιμη) συνθετική πρόταση. Είναι γνωστό, ότι «ενα από τα δυσκολότερα προβλήματα τοΰ σημερινοΰ αρχιτέκτονα», είναι αυτό, «της σΰζευξης νέου και παραδοσιακού»⁹¹.

Όταν οι υφιστάμενες ιστορικές οικιστικές δομές ενός συνόλου κλονίζονται με την προσθήκη νέων όγκων, αυτομάτως ο παραδοσιακός χαρακτήρας αλλοιώνεται⁹². Αντιμετωπίζοντας κανείς έναν τέ­τοιο προβληματισμό, δεσμεΰεται επιπλέον από ένα πλαίσιο αρχών προστασίας όπως η «ανάγκη άναστρεψιμότητας» των επισκευών, η σαφής «διαφοροποίηση αυθεντικών και προστιθέμενων τμη­μάτων», η χρήση ντόπιων, μη τεχνικών-φυσικών, υλικών δομής, η αξιοποίηση τοπικών μεθόδων κα­τασκευής, η εφαρμογή παραδοσιακών τεχνικών κ.τ.λ.⁹³ Η λεπτή ισορροπία μπορεί να διαφυλαχτεί μόνο αν συνειδητοποιηθούν και γίνουν σεβαστές διαχρονικές συνθετικές έγνοιες, πραγματικές αρχές και σταθερές αξίες της αρχιτεκτονικής όπως: η ανθρώπινη μικροκλίμακα, το μέτρο, η λιτότητα και η καθαρότητα των μορφών οι αναλογίες και η ισορροπία των όγκων, η αρμονική και ισοβαρής συνύ­παρξη παλαιών και νέων κτιρίων η προσαρμογή στα δεδομένα του μικροκλίματος, η εναρμόνιση στο φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον η απλή και ανεπιτήδευτη κατασκευή, η οικονομία στη χρήση και τον αριθμό των υλικών, η κατασκευαστική ειλικρίνεια- και φυσικά μόνον όταν έχει προηγηθεί η αρχιτεκτονική αναγνώριση της ευρύτερης περιοχής και η ερμηνεία του υπάρχοντος «τοπικού ιστορι­κού δομικού συστήματος»⁹⁴.

Εν τέλει, «κάθε επέμβαση σε παλαιό κτίριο (ή σύνολο) θα πρέπει να παράγει έναν εύγλωττο διάλογο με την ουσία τοΰ τόπου που αυτό ανήκει»⁹⁵.