Άλλες γενεαλογίες
Ο Ηρακλής, που ανήκε και αυτός στο ίδιο βασιλικό γένος, γεννήθηκε από τον Δία και την κόρη του Ηλεκτρύωνα, Αλκμήνη, η οποία ήταν και σύζυγος του εγγονού του Περσέα, Αμφιτρύωνα. Τα δίδυμα αδέλφια Κάστωρ και Πολυδεύκης, από το βασιλικό γένος της Λακωνίας, ήταν γόνοι του Δία και γι'αυτό ονομάζονταν Διόσκουροι.Τα δίδυμα, επίσης, αδέλφια Πελίας και Νηλέας, από το βασιλικό γένος της θεσσαλικής Ιωλκού, ήταν παιδιά του Ποσειδώνα. Ο Θεσσαλός Αιθαλίδης ήταν γιος του Ερμή, όπως γιοι του ίδιου θεού ήταν οι επίσης Θεσσαλοί Εύρυτος και Εχίονας. Γιος του θεού Άρη υπήρξε ο Βοιωτός Ιάλμενος, του Απόλλωνα ο Αργείος Ιδμονας και του Ποσειδώνα ο Αργείος Ναύπλιος.
Ο Περσέας πάλι, ο οποίος υπήρξε ένας από τους πιο ένδοξους ήρωες της μυθικής εποχής, προσπάθησε να σκοτώσει τη Μέδουσα. Η Μέδουσα ήταν ένα από τα πολυάριθμα τερατώδη όντα με τα οποία είναι γεμάτη η ελληνική μυθολογία.
Στην αρχή ήταν ξακουστή για την ομορφιά της, αλλά στη συνέχεια η θεά Αθηνά, επειδή δυσαρεστήθηκε από τη συμπεριφορά της, μεταμόρφωσε τις ωραίες της πλεξίδες σε τρομερά φίδια, που, μόλις τα έβλεπε κάποιος, πέτρωνε. Το κεφάλι της Μέδουσας κατάφερε τελικά να το κόψει ο Περσέας με τη βοήθεια τριών θεών, του Πλούτωνα, του Ερμή και της Αθηνάς.
Ποιος, αλήθεια, δεν γνωρίζει τους καταπληκτικούς άθλους του Ηρακλή, του πιο ένδοξου από τους μυθικούς ήρωες; Τα θαυμάσια κατορθώματα του βασιλιά της Αττικής, Θησέα; Την απίθανη δύναμη του Ηρακλείδη Θεαγένη, ο οποίος, εκτός των άλλων, αναδείχθηκε νικητής σε όλους τους αγώνες της Ελλάδας και κέρδισε 1.400 στεφάνια; Ποιος αγνοεί τα υπόλοιπα αναρίθμητα και πολυδοξασμένα κατορθώματα του θεϊκού γένους των ηρώων που ονομάζονται ημίθεοι;
Ωστόσο, η φαντασία των Ελλήνων δεν περιέβαλε με το μανδύα του υπεράνθρωπου μόνο τους ιθαγενείς ήρωες, αλλά θεώρησε άξιους για τις ίδιες ακριβώς
τιμές και τους ξένους ήρωες, όσους τουλάχιστον αποδέχτηκε και ένταξε στους ελληνικούς μύθους.
Ο Κέκροπας, ο οποίος, όπως πίστευαν οι αρχαίοι, είχε έρθει από την Αίγυπτο στην Αττική και διέδωσε εκεί τις πρώτες αρχές του πολιτισμού, είχε τη φήμη του πλάσματος με δύο φύσεις, του άνδρα και της γυναίκας ή του θηρίου.
Ο Κάδμος, ο οποίος ήταν γιος του βασιλιά της Φοινίκης Αγήνορα και εγγονός του Ποσειδώνα, ήρθε στη Βοιωτία και έχτισε τη Θήβα. Μόλις ιδρύθηκε η πόλη σε αυτό το διάστημα έγιναν και άλλα θαύματα, ο Δίας του έδωσε για γυναίκα του την κόρη του Άρη και της Αφροδίτης, την Αρμονία. Η γαμήλια, μάλιστα, τελετή έγινε με την τιμητική παρουσία όλων των θεών.
Η Δανάη όπως τη φαντάστηκε ο Τισιάνο το 16ο αιώνα.
Ο Δαναός ήρθε στο Αργός από την Αίγυπτο, την εποχή που βασίλευε ο απόγονος του Ινάχου, Γελάνορας. Στο Αργός ο Δαναός, αφού ανακηρύχτηκε βασιλιάς και μετονόμασε τους κατοίκους της χώρας σε Δαναούς, πάντρεψε σε μία ημέρα τις 50 κόρες του, τις Δαναΐδες, με τους 50 γιους του αδελφού του, Αιγύπτιου, παρά τη θέληση των θεών. Οι Δαναΐδες, έπειτα από προτροπή του πατέρα τους, σκότωσαν την πρώτη νύχτα του γάμου τους τους συζύγους τους. Μόνη εξαίρεση ήταν η Υπερμνήστρα, η οποία λυπήθηκε το σύζυγο της Λυγκέα και τον άφησε να ζήσει. Οι κόρες του Δαναού, εκτός από την Υπερμνήστρα, καταδικάστηκαν γι'αυτό τους το κακούργημα να ζουν στον Τάρ ταρο και να γεμίζουν με νερό ένα τρύπιο πιθάρι. Από αυτόν το μύθο βγήκε και η παροιμία «στο πιθάρι των Δαναΐδων ρίχνει νερό», που λέγεται γι'αυτούς που κάνουν μάταια πράγματα.
Ο γιος του Ταντάλου, Πέλοπας, ήρθε από την ασιατική Φρυγία στην 'Ηλιδα της Πελοποννήσου, βασίλευσε εκεί και έδωσε σε ολόκληρη τη χερσόνησο το όνομά του. Ήταν πατέρας του Ατρέα, που αργότερα βασίλευσε στις Μυκήνες, και παππούς του θρυλικού Αγαμέμνονα, που ήταν γραφτό να είναι ο αρχιστράτηγος των Ελλήνων στον Τρωικό Πόλεμο. Ο Πέλοπας δεν ήταν απλώς εγγονός του Δία και της Ωκεανίδας Πλουτώς, αλλά, όταν κάποτε τον σκότωσε πατέρας του, τον ανάστησε ο Δίας.
Επομένως, εκείνος ο κόσμος των πανάρχαιων ελληνικών χρόνων, όπως τον έπλαθε η φαντασία των προγόνων μας, δεν είχε τίποτα κοινό με την καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Οι άνθρωποι εκείνοι δεν ήταν παιδιά θνητών, αλλά γόνοι ή συγγενείς των αθάνατων θεών. Δεν είχαν τις συνηθισμένες υλικές και ηθικές δυνάμεις του ανθρώπου, αλλά διέθεταν υπερφυσική δύναμη και χαρακτηριστικά. Δεν συναναστρέφονταν μόνο με τους όμοιούς τους ανθρώπους, αλλά και με θεϊκά ή με τερατώδη όντα. Ακόμα όμως και οι ίδιοι οι θεοί δεν θεωρούσαν ανάξιο να ασχολούνται με αυτό τον κόσμο, είτε με το να συμπράττουν με τους ήρωες είτε με το να συγκρούονται μαζί τους. Γι'αυτόν ακριβώς το λόγο οι πρόγονοι μας είχαν εντάξει όσα λέγονταν γι'αυτή τη γενιά [των ηρώων] στις θρησκευτικές τους δοξασίες: Τιμούσαν τους ήρωες σχεδόν όσο και τους θεούς, πίστευαν τουλάχιστον οι περισσότεροι στα κατορθώματα των ηρώων, όσο απίθανα και αν ήταν, όπως ακριβώς πίστευαν όσα αφορούσαν στους θεούς, όσο παράλογα και αν ήταν. Με λίγα λόγια, οι αρχαίοι 'Ελληνες θεωρούσαν πως αυτές οι παραδόσεις ανήκαν συγχρόνως και στην ιστορία τους και στη θρησκεία τους. Και αυτό αληθεύει όχι μόνο για τις προσωπικές πράξεις των ηρώων αλλά και για τις κοινές τους επιχειρήσεις που έγιναν στα πανάρχαια εκείνα χρόνια. Από τις κοινές τους επιχειρήσεις πιο ονομαστές υπήρξαν η Αργοναυτική Εκστρατεία, ο πόλεμος των Επτά επί Θήβας και βέβαια ο Τρωικός Πόλεμος.