Άλλες γενεαλογίες

Ωστόσο, ενώ, σύμφωνα με το μύθο για τον Έλληνα, οι γιοι και τα εγγόνια του βασίλευσαν σε ολόκληρη την Ελλάδα, κάθε περιοχή της Ελλάδας είχε τις δικές της παραδόσεις για τους βασιλιάδες της. Επίσης, πολλοί από αυτούς τους βασιλικούς οίκους δεν έχουν καμιά συγγένεια με το βασιλικό οίκο του 'Ελληνα. Μερικές, μάλιστα, γενεαλογίες φαίνεται να δημιουργήθηκαν στην Ελλάδα πριν από τη γενεαλογία του αρχηγέτη του έθνους. Γνωστοί ως πρώτοι βασιλιάδες υπήρξαν: του Άργους, ο γιος του Τιτάνα Ωκεανού και της Τιτα νίδας Τηθύος, Ίναχος της Λακωνίας, ο Λέλεγας, που ήταν και αυτόχθονας της Αρκαδίας, ο Πελασγός, τον οποίο κάποιοι θεωρούν αυτόχθονα, ενώ άλλοι πιστεύουν πως ήταν γιος του Δία της Αττικής, ο Ερεχθέας, ο οποίος ήταν και αυτός αυτόχθονας• της Αίγινας, ο Αιακός, ο γιος του Δία, και της Κρήτης, ο Μίνως και ο Ραδάμανθυς, παιδιά του Δία.

Μετόπη από το Μουσείο της Ολυμπίας. Ο Ηρακλής στον Κήπο των Εσπερίδων, όπου ολοκλήρωσε τον 11ο άθλο του.

 Πηγή: http://www.nationalgeographic.gr/iee/

Τέλος, σχετικά με τους γιους και τους εγγονούς του Έλληνα, για τον Δώρο δεν αναφέρεται καμιά γενεαλογία, για τον 'Ιωνα, το γιο της Κρέουσας και του Ερεχθέα, μια παράδοση λέει ότι βασίλευσε στην Αττική, και για τον Αχαιό λέγεται πως τα παιδιά του, Άρχανδρος και Αρχιτέλης, συνδέθηκαν με τη βασιλική γενιά του Άργους, καθώς παντρεύτηκαν τις κόρες του βασιλιά αυτής της χώρας, του Δαναού• για τον Αίολο με τους επτά γιους και τις πέντε κόρες τον Κριθέα, τον Σίσυφο, τον Αθάμαντα, τον Σαλμωνέα, τον Δηίωνα, τον Μάγνητα και τον Περιήρη, και την Κανάκη, την Αλκυόνη, την Πεισιδίκη, την Καλύκη και την Περιμήδη παραδίδεται ότι όλοι αυτοί έφυγαν από τη Θεσσαλία και εγκαταστάθηκαν σε διάφορες πόλεις της Βοιωτίας, της Αιτωλίας και της Πελοποννήσου. Αξιοσημείωτο είναι ότι, ενώ δεν αναφέρεται κανένας απόγονος του Δώρου, για τον 'Ιωνα υπάρχει και άλλη παράδοση που τον θέλει πάντα γιο της Κρέουσας αλλά όχι του Ξούθου. Τον θέλει γιο του θεού Απόλλωνα. Επίσης, τον Αχαιό, αδελφό του Φθίου και του Πελασγού, και γιο, όπως και οι δύο αδελφοί του, του θεού Ποσειδώνα και της Λάρισσας. Τέλος, μια παράδοση θεωρεί τον Αίολο κατά πολύ παλαιότερο από τον 'Ελληνα13. Αυτές οι αντιφάσεις, που είναι πάρα πολλές στους ελληνικούς μύθους, προέκυψαν από το γεγονός ότι οι μύθοι αυτοί δεν διαμορφώθηκαν όλοι μαζί την ίδια περίοδο, αλλά στο πέρασμα του χρόνου. Κατ'αρχάς, κάθε περιοχή είχε τους δικούς της μύθους, οι οποίοι ήταν εντελώς διαφορετικοί από τους μύθους των άλλων περιοχών.

ΒΕΛΛΕΡΟΦΟΝΤΗΣ Κατάγεται από το βασιλικό οίκο της Κορίνθου. Γιος του Ποσειδώνα, με θνητό πατέρα, τον Γλαύκο. Σύμφωνα με μια εκδοχή, διέπραξε συμπτωματικά το φόνο ενός άνδρα, Τυράννου της Κορίνθου, που ένα από τα διάφορα ονόματα που του αποδίδουν ήταν Βέλλερος. Βελλεροφόντης σημαίνει «φονιάς του Βέλλερου». Ανάμεσα στα κατορθώματά του ήταν ότι δάμασε το θεϊκό φτερωτό άλογο Πήγασο και κατά διαταγή του βασιλιά της Λυκίας Ιοβάτη σκότωσε τη Χίμαιρα (φοβερό τέρας: λιοντάρι μπροστά, δράκοντας πίσω, με κεφάλι κατσίκας που έβγαζε φωτιά από το στόμα). Κατά μία εκδοχή, θέλησε να ανέβει στον ουρανό με τον Πήγασο, αλλά ο Δίας τον γκρέμισε στη Γη με έναν κεραυνό του. Η Ιλιάδα υπαινίσσεται τους δεσμούς φιλοξενίας που ίσως να υπήρχαν ανάμεσα στον ήρωα και το βασιλιά της Καλυδώνας Οινέα.

Αργότερα, προσπάθησαν οι λογογράφοι να συνδυάσουν αυτούς τους μύθους και να τους δώσουν μια ενότητα, που ποτέ πριν δεν παρουσίαζαν. Αλλά αυτή η ενοποίηση ούτε πλήρης υπήρξε ούτε βρήκε σύμφωνους όλους τους λογογράφους. Σε αυτό οφείλονται οι πάρα πολλές εκδοχές των ελληνικών μύθων, εξαιτίας των οποίων μαζί με τα άλλα γίνεται πολύ δύσκολη η ερμηνεία τους.
Θα γεμίζαμε, ωστόσο, ολόκληρο βιβλίο, εάν γράφαμε όλους τους βασιλιάδες και τους ήρωες εκείνης της εποχής, όσους τουλάχιστον θεωρούσαν πως ήταν γόνοι θεών. Απλά, ως παράδειγμα αναφέραμε όλα αυτά τα ονόματα για να δείξουμε ότι οι πρόγονοι μας όχι μόνο τους γενάρχες τους αλλά και τη γενιά των ανθρώπων εκείνης της πανάρχαιας εποχής τους θεωρούσαν υπεράνθρωπα όντα περισσότερο παρά συνηθισμένους ανθρώπους, γι'αυτό και τους πίστευαν ως ημίθεους, όπως εξάλλου τους αποκαλούσαν.
'Ετσι, απέδιδαν σε αυτούς πράξεις και κατορθώματα τα οποία υπερέβαιναν την ανθρώπινη φύση και δύναμη. Ο Βελλεροφόντης, για παράδειγμα, που εκτός από τα άλλα ήταν γνωστός ως γιος του Ποσειδώνα και εγγονός του βασιλιά της Κορίνθου Σισύφου, γιου του Αιόλου, σκότωσε τη Χίμαιρα. Η Χίμαιρα ήταν ένα τέρας που ξεφυσούσε φωτιά, με κεφάλι λιονταριού, σώμα κατσίκας και πίσω πόδια δράκοντα. Η ήρωας δεν κατάφερε να τη σκοτώσει παρά μόνο όταν ο Ποσειδώνας του έδωσε τον Πήγασο, άλογο γεννημένο από θεούς. Πάνω σε αυτό ο Βελλεροφόντης, πετώντας ψηλά, σκότωσε με τα βέλη του τη Χίμαιρα.
Από όλα όσα προαναφέραμε για τους βασιλικούς οίκους της αρχαίας Ελλάδας φαίνεται καθαρά ότι οι αρ χηγέτες αυτών των οίκων ήταν ή γόνοι θεών ή αυτόχθονες. Ωστόσο, όχι μόνο οι αρχηγέτες αλλά και πολλοί από τους μετέπειτα απογόνους των βασιλικών οίκων υπήρξαν γόνοι θεών. Ο Περσέας, ο οποίος ανήκε στο βασιλικό γένος του Αργούς, γεννήθηκε από τον Δία και τη Δανάη, την κόρη του βασιλιά του Αργούς, Ακρίσιου.