ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ

(Σύρος, 10/5/1905 - Νίκαια, 8/2/1972)

Ο Μάρκος Βαμβακάρης γεννήθηκε στο Σκαλί της Άνω Χώρας Σύρου, στις 10/5/1905. Ήταν ο πρώτος από τα έξι παιδιά της Ελπίδας και του Δομένικου Βαμβακάρη, ο οποίος ήταν μουσικός, όπως και τα αδέλφια του.

Το 1912, πριν τελειώσει την Τετάρτη Δημοτικού, αναγκάστηκε να διακόψει λόγω στράτευσης του πατέρα του. Θα κάνει διάφορες δουλειές, προκειμένου να βοηθήσει την οικογένειά του και το 1917, μετά από ένα ατύχημα που προκάλεσε άθελά του, φεύγει λαθρεπιβάτης για τον Πειραιά.

Εγκαταστάθηκε στα Ταμπούρια και, αργότερα, τον ακολούθησε όλη η οικογένειά του. Έκανε διάφορες δουλειές, ενώ παράλληλα γνωρίζεται με τους Μάγκες του Πειραιά και βιώνει το περιβάλλον των τεκέδων.
Όμως, το 1924, ένα τυχαίο περιστατικό θα αλλάξει μια για πάντα τη ζωή του.

«…Λίγο πριν πάω στρατιώτης, το 1924 ή αρχή το '25, άκουσα κατά τύχη τον μπάρμπα Νίκο τον Αϊβαλιώτη να παίζει το μπουζούκι, το οποίον τόσο πολύ μου άρεσε, ώστε έκανα όρκο ότι αν δεν μάθω μπουζούκι θα κόψω τα χέρια μου με την τσατίρα που σπάνε τα κόκαλα στο μαγαζί…».

Επιστρέφοντας από τον Στρατό, ο Μάρκος Βαμβακάρης ασχολείται πλέον συστηματικά με το μπουζούκι. Παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του, εγκαταλείπει σχεδόν την δουλειά του εκδοροσφαγέα και ξημεροβραδιάζεται στους τεκέδες και τα άλλα στέκια των μουσικών.

Μέχρι το ‘33, ο Μάρκος Βαμβακάρης είχε γράψει περίπου 50 τραγούδια και τα έπαιζε με το μπουζούκι. Είναι ακριβώς η εποχή, που ο μαέστρος Σπύρος Περιστέρης τον πείθει να ηχογραφήσει το πρώτο του τραγούδι. Είναι το περίφημο «Καραντουζένι», που θα τον καθιερώσει ως ερμηνευτή.

Λίγο μετά, ο Μάρκος θα συγκροτήσει την πρώτη του ορχήστρα, με τους Στράτο Παγιουμτζή, Ανέστη Δελιά και Γιώργο Μπάτη, ο οποίος θα την βαφτίσει, δίνοντάς της το πομπώδες καθαρευουσιάνικο όνομα «Τετράς, η ξακουστή του Πειραιώς».
Η ορχήστρα που άλλαξε τη μοίρα του λαϊκού τραγουδιού.

Τα επόμενα χρόνια, ο Μάρκος Βαμβακάρης θα κυριαρχήσει ως ερμηνευτής και συνθέτης, δημιουργώντας μερικά από τα σημαντικότερα λαϊκά τραγούδια. Θα παραμείνει στην κορυφή μέχρι το 1954, οπότε και προσβάλλεται από παραμορφωτική αρθρίτιδα στα δάχτυλα.

Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την ανάδειξη νέων σπουδαίων ερμηνευτών, τον ωθεί στο περιθώριο. Θα ζήσει δύσκολες στιγμές, μέχρι το 1959, όταν ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και ο Βασίλης Τσιτσάνης αποφασίζουν να ηχογραφήσουν εκ νέου μερικές παλιές του επιτυχίες.

Θα ακολουθήσουν αρκετές ακόμα επανεκτελέσεις, προσαρμοσμένες στο νέο ύφος του λαϊκού τραγουδιού, αλλά και πρωτότυπες ηχογραφήσεις. Έτσι, ο Μάρκος Βαμβακάρης ξαναγίνεται επίκαιρος και τα επόμενα χρόνια, θα διαγράψει μία δεύτερη καριέρα, χωρίς -ωστόσο - την πρώτη του λάμψη
Όμως, Οι πολλές αρρώστιες, η ανέχεια της παρακμής του και οι καταχρήσεις της νιότης του τον έχουν καταβάλλει.
Στις 8 Φεβρουαρίου 1972, ο Μάρκος Βαμβακάρης έφυγε από τη ζωή.
«Εκείνη την ημέρα πέθανε το Λαϊκό Τραγούδι», όπως εύστοχα δήλωσε λίγες μέρες μετά ο Βασίλης Τσιτσάνης.

Ο Μάρκος Βαμβακάρης υπήρξε ο Πατριάρχης του Λαϊκού Τραγουδιού.
Η ορχήστρα μπουζουκιών, που αυτός εμπνεύστηκε, αποτέλεσε τη βάση για τη δημιουργία της σύγχρονης Λαϊκής Ορχήστρας.
Ακόμα και σήμερα, λέμε «Πάμε στα μπουζούκια».

Η Στιβαρή μπάσα φωνή και η δωρική ερμηνεία του δημιούργησαν "σχολή" στο λαϊκό Τραγούδι, ενώ τα τραγούδια του, χωρίς να είναι τα πρώτα, είναι αυτά που έβαλαν το μπουζούκι στο "μουσικό χάρτη" της δισκογραφίας, ανοίγοντας το δρόμο για την δημιουργίας της Εθνικής μας μουσικής.
Εμφάνιση επιπλέον απαντήσεων, συμπεριλαμβανομένων αυτών που μπορεί να περιέχουν προσβλητικό περιεχόμενο