Το ημερολόγιο ενός ανέργου

Χαμογελάω και φοβάμαι

Με βρήκε η αρχή του μήνα χωρίς δουλειά, για πρώτη φορά στη ζωή μου ύστερα από 16 χρόνια προϋπηρεσίας και 10 χρόνια εκπαίδευσης. Μπορώ να ξυπνήσω επιτέλους ό,τι ώρα θέλω, μπορώ να οργανώσω τις μέρες μου όπως θέλω, μπορώ να ξενυχτάω, να βολτάρω και να ασχοληθώ με όλα τα απωθημένα μου.

Μόνο δουλειά δεν μπορώ να ελπίζω πως θα βρω. Ούτε οικονομική βοήθεια από κανέναν μπορώ να περιμένω.

Χαμογελάω και φοβάμαι.

Εχω ακούσει όλες τις ιστορίες γνωστών και φίλων, τις χωρίς αποτέλεσμα προσπάθειές τους για δουλειά, την απελπισία τους, το θυμό τους, τη μαυρίλα τους.

Θα βγω, λοιπόν, κι εγώ στην αγορά να ψάξω, χωρίς ελπίδα. Θα ξεκοκαλίσω τις εφημερίδες, θα τηλεφωνήσω στις ελάχιστες γνωριμίες μου που έχουν ακόμα δουλειές, θ' αφήσω την ντροπή στην άκρη, εγώ που υπερηφανεύομαι πως ποτέ δεν έχω ζητήσει χάρη από κανέναν.

Και ίσως και να τα καταφέρω... να επιβιώσω!

Μαρίνα

Πόλη ασορτί με την τσέπη

Ζέστη. Καλοκαιράκι σε άδεια πόλη. Ασορτί με την τσέπη. Μονολογείς πως δεν μπορεί... και άλλοι θα έχουν ξεμείνει στην τσιμεντένια Τερατούπολη.

Σαφώς σου έχουν λείψει οι δικοί σου, η εκδρομή, η θάλασσα, η ξαπλώστρα, η ηρεμία. Είσαι 40-50 χρόνων, αγωνιάς για το αύριο και σκέφτεσαι πως το πρώτο σου επαγγελματικό ξεκίνημα μοιάζει να έγινε χθες.

Κι εδώ μπαίνω εγώ - ενοχλητικά θα έλεγα. Νεότερος, φθηνότερος, και φυσικά πρόθυμος ν' αφήσω να μου ρουφήξουν το μεδούλι, να με κοροϊδέψουν, κάτι που εσύ φυσικά το 'χεις περάσει και ξέρεις. Και καταλήγω στο ερώτημα: Τι είναι χειρότερο; Να μη σε αφήνουν να συνεχίσεις την καριέρα που με τόσο κόπο έχτισες ή να μην μπορείς να ξεκινήσεις καν; Να μη σε πληρώνουν γιατί είσαι ακριβός, αφού έχεις χρόνια προϋπηρεσίας, ή να με δουλεύουν μπροστά στα μάτια μου με προγράμματα όπως τα Voucher 18-29 και αναδρομικές πληρωμές ή δοκιμαστικά στα οποία ποτέ δεν θα είχα πιθανότητες πρόσληψης; Δεν σου τα λέω γιατί θεωρώ πως είμαι χειρότερα, ούτε για να σε πείσω να ενδιαφερθείς. Εχω την αίσθηση όμως πως έχουμε κοινούς στόχους και πως όταν με βλέπεις, βλέπεις κάτι από εσένα όταν ξεκινούσες. Αλλωστε, τα όνειρα δεν έχουν ταυτότητα ή ηλικία...

Κι αφού σε κάποιο σημείο μοιάζουν και οι σκέψεις και τα όνειρά μας, μήπως μοιάζουμε περισσότερο από όσο θέλουμε να παραδεχθούμε κι εγώ κι εσύ; Μήπως ήρθε η ώρα ν' αρχίσει κάποιος διάλογος; Μήπως αρκετά μας κορόιδεψαν κι εμένα κι εσένα;

Τζούλης Μώγος, 27 χρ.

Η σκιά μας και η μυρωδιά μας

Εργάζομαι ως γραμματέας και μουσικός. Το 2009 με απέλυσαν λόγω κρίσης. Συνέχισα ως μουσικός σε εργαστήρι δημιουργικής έκφρασης για παιδιά. Δόξα τω Θεώ, έλεγα και το πίστευα.

Η νεόπλουτη 27χρονη ιδιοκτήτρια δεν ήθελε ΙΚΑ, έβγαλα μπλοκάκι. Ανάγκη είχα για δουλειά, δυο παιδιά και στεγαστικό δάνειο. Ετσι, αναβαθμίστηκα! Με λογιστάδες και βιβλία, αμέ!

Μετά, άρχισε η μείωση του ωρομισθίου, κάθε σεζόν και χειρότερα. Το καλοκαίρι του 2012 μού είπε: 40% μείωση μισθού, δουλειά πρωί-απόγευμα, να μη σκέφτομαι τη βενζίνη κι αν μου αρέσει, γιατί στη θέση μου μπορεί να έχει δύο πιτσιρίκες.

Είμαι γεννημένη το 1973, πόσο γριά είμαι;

Ανθρωπος της ανατροπής, της έδωσα την ευκαιρία να βρει αυτές τις δύο πιτσιρίκες στη θέση μου, κατά τα γούστα της, καθώς ζητούσε ν' αλλάξουμε και look, και αποχώρησα από την εργασία αυτή χωρίς να προδώσω τα ηθικά στεγανά της προσωπικότητάς μου - και μη νομίζετε ότι τα γράφω όλα αυτά εκ του ασφαλούς.

Ο σύζυγος είναι ένας απλός δημόσιος υπάλληλος. Εχουμε δόση στεγαστικού δανείου, χαράτσια και παιδιά (γερά να 'ναι)! Δεν ζήσαμε ποτέ με τα πολλά, πάντα με τα μετρημένα. Οχι από μιζέρια, αλλά από άποψη.

Η σκιά και η μυρωδιά μας μένει πίσω, όχι το ακριβό μας ρούχο. Το γλυκό καθημερινό φαγάκι, η αγκαλιά, το φιλί, η μουσική, οι τέχνες, ένα παραμύθι, το μπάνιο στη θάλασσα, τα γέλια και τα κλάματα, η καλή προαίρεση. Αυτά είναι η ζωή μας. Εψαξα για δουλειά κι ακόμα ψάχνω. Είτε ως γραμματέας είτε ως μουσικός. Απορώ μ' αυτά που «προσφέρουν»!

Κάποτε βρήκα μια αγγελία, -την έχω πάνω στο ψυγείο κρεμασμένη- για δουλειά στην Γκάνα. Οταν, λοιπόν, η κρίση πανικού μού χτυπάει την πόρτα, απειλώ την οικογένειά μου και τους λέω: Θα φύγω να πάω στην Γκάνα!

Κι όλα μπαίνουν σε μια μαγική σειρά και όλοι με συμπονούν, κι εγώ τότε σαν να μετανιώνω, και η Γκάνα απομακρύνεται ήρεμα και ειρηνικά από την προοπτική στο κάδρο του μυαλού μου.

Κι ελπίζω και ονειρεύομαι, χωρίς Αυτούς και τους Αλλους, παρά με την οικογένειά μου και με την εσωτερική δύναμη που έχουμε όλοι μέσα μας!

ΣΟΦΙΑ, 40 χρ., Αττική

Δύο χρόνια άνεργος

Είμαι άνεργος από τον Νοέμβριο του 2011, δηλαδή σχεδόν δύο χρόνια. Είμαι απόφοιτος της ΑΣΟΕΕ και επίσης έχω και Master από το πανεπιστήμιο αυτό.

Κανείς δεν θέλει να προσλάβει κάποιον νέο εργαζόμενο, και επίσης ο νέος οικονομολόγος στις συνεντεύξεις δεν κρίνεται βάσει των οικονομικών του γνώσεων αλλά από τους HR, οι οποίοι κρίνουν με βάση γενικά πλάνα ψυχολογίας κ.λπ.

Υπηρέτησα στην Κύπρο, τη στιγμή που όσοι ήταν στα κόμματα έμειναν κοντά στον τόπο διαμονής τους. Δεν θέλω να φύγω από τη χώρα μου, καθ' όσον πιστεύω ότι η κρίση είναι διεθνής και η Ελλάδα είναι μια οικονομική «Συρία».

Εν κατακλείδι, θέλω να εκφράσω τη συμπαράστασή μου στους ανέργους, καθώς και σε όσους δοκιμάζονται από το κατεστημένο που έκανε τους ανθρώπους νούμερα και τον ανθρώπινο πόνο χρήμα.

jef

Για τρίτη φορά άνεργος

Ξανά πάλι άνεργος. Τρίτη φορά. Τελεία.

Γιώργος - Ξάνθη