Μια συλλογή συγκλονιστικές εικόνες εξαθλίωσης στο κέντρο της Αθήνας

O Enri Canaj είναι ένας Αλβανός φωτορεπόρτερ ο οποίος μετανάστευσε με την οικογένεια του στην Ελλάδα το 1991, σε ηλικία 11 ετών. Μεγάλωσε λοιπόν στην Ελλάδα και βίωσε όλες τους μετασχηματισμούς της Αθήνας, από τα χρυσά χρόνια της ανάπτυξης πριν και μετά την Ολυμπιάδα του 2004 μέχρι την αρχή της κατάρρευσης το 2008 και την τωρινή επέλαση της οικονομικής κρίσης.Εδώ και δύο χρόνια έχει αρχίσει ένα project, ονόματι «Shadows in Greece», στο οποίο προσπαθεί να καταγράψει την καθημερινή ζωή στην Αθήνα, τον ξεπεσμό μιας πόλης, την φτώχεια και την εγκατάλειψη συγκεκριμένων ομάδων ανθρώπων, τους μετανάστες που ζουν εγκλωβισμένοι σε φριχτές συνθήκες και τις «σκιές» που κυκλοφορούν στους δρόμους της ελληνικής πρωτεύουσας.

Η πόλη που μεγάλωσε ο Enri έχει τώρα πια μεταλλαχτεί σε ένα καζάνι που βράζει, γεμάτο φασίστες, αντιφασίστες, διαδηλώσεις, μπάχαλα, φτώχεια και πορνεία και αυτή τη δραματική μετάλλαξη προσπαθεί να αποδώσει στις φωτογραφίες του. Όπως ο ίδιος περιγράφει:

«Το κέντρο της Αθήνας, όπως το πρωτοθυμάμαι, ήταν γεμάτο ζωή. Την περίοδο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες υπήρχε μεγάλη ανάπτυξη. Εμφανίζονταν καινούρια ξενοδοχεία για να φιλοξενήσουν τους επισκέπτες, μαγαζιά, εστιατόρια και καφέ ξεφύτρωναν συνεχώς, υπήρχε παντού κόσμος. Όλα αυτά συνέβησαν μέσα σε λίγα χρόνια. Ήταν σαν να φόρεσε η πόλη καινούρια ρούχα…Ο χρόνος περνά γρήγορα. Η πόλη τώρα ξεθωριάζει. Κάποιοι την εγκαταλείπουν λόγω της κρίσης. Πολλά ξενοδοχεία και μαγαζιά έχουν κλείσει, το κέντρο είναι σχεδόν εγκαταλελειμένο. Οι άνθρωποι φοβούνται ότι θα τους κλέψουν, ακούν ότι αυτό συμβαίνει όλη την ώρα. Φοβούνται ακόμη και να δουν τη φτώχεια και την απόγνωση, τους χρήστες που θα τον κλέψουν για τη δόση τους, της πόρνες. Αλλά για μένα αυτοί οι άνθρωποι ήταν πάντα εκεί.»

Οι εικόνες του είναι συγκλονιστικά πορτραίτα ανθρώπων που ζουν στο περιθώριο παρόλο που βρίσκονται στο κέντρο της πόλης, ήρθαν στην Αθήνα αναζητώντας ένα καινούριο μέλλον και αντ' αυτού βρήκαν την εξαθλίωση και την εκμετάλλευση. Θέλει, σύμφωνα με τα λεγόμενα του, όσοι βλέπουν τις φωτογραφίες του να νιώθουν σεβασμό για τα άτομα αυτά, όπως νιώθει κι ο ίδιος, που γνωρίζει κάθε μία από τις ιστορίες τους. Κάπου μέσα σε αυτές τις ασπρόμαυρες εικόνες κρύβεται η ελπίδα.